Τι είναι καμήλα;

Ο Γιώργος Σιδέρης είναι ένας θρύλος. Έχω πάει μαζί του στο Πασαλιμάνι και το’χω ζήσει στο πετσί μου. (θα σας πω μιαν άλλη φορά την ιστορία)...  Ίσως να ‘χετε διαβάσει ότι στην εποχή του τον έλεγαν «Φόντακα» και το χαρακτηριστικό του ήταν ότι μπουκάριζε στην αντίπαλη περιοχή και κόλλαγε το γκολάκι. Το «μπουκάριζε» μεταφράστε το: έπαιρνε αγκαζέ τα δυο σεντερμπακ, αν λάχαινε και κανένα αμυντικό χαφ έξω από την περιοχη και τους «εβαζε» όλους μέσα. Τρώγωντας καλαμαράκια τον ρώτησα πώς το κατάφερνε αυτό. Σημειώστε ότι εκείνη την εποχή οι αμυντικοί –μπορεί να μαρκάριζαν μεν με τα μάτια- αλλά ήταν κάτι δρεπανηφόρα Θεός φυλάξοι. Σου έδιναν τα πόδια στην λαδόκολα χωρίς δεύτερη σκέψη. Ο ίδιος –όσο και να φαίνεται παράξενο- δεν αρέσκεται να μιλάει για ποδόσφαιρο. Εκείνη την ημέρα όμως τον πέτυχα σε κέφι. -Κοίτα ο πατέρας μου καλλιεργούσε πατάτες, μελιτζάνες, ντομάτες, φρούτα σε ένα περιβόλι που΄χαμε στου Ρέντη. Κάθε πρωί λοιπόν γέμιζαμε ένα κάρο με τη μαναβική και εγώ το πήγαινα από του Ρέντη στην Ομόνοια για να τα πουλήσουμε. -Το πήγαινες; Τι εννοείς; Εβαλε τα γέλια… -Ε, τι εννοούσα; Το έσπρωχνα (!!!) όλη την ανηφόρα της Πειραιώς! Κάθε μέρα. Βρέχει χιονίσει. Τότε κατάλαβα γιατί έπαιρνε για πλάκα παραμάσχαλα τα σεντερμπακ και τα έβαζε μαζί με την μπάλα στα δίκτυα. Θέλω να σας πω –αν και μάλλον δεν έχω απόλυτο δίκιο- ότι κρατώ μικρά καλάθια για τα συστήματα, τις στρατηγικές κ.λ.π. στο ποδόσφαιρο. Ωραία όλα αυτά… δεν λέω… αλλά αν ο ποδοσφαιριστής δεν πατά γερά στο χορτάρι, αν δεν μπορεί να αυτοσχεδιάσει, αν δεν μπορεί να σταθεί όρθιος σε μια (;) γερή κλωτσιά, αν δεν ξυπνάει μέσα του ο «τσόγλανος»…αν δεν πεινάει ακόμα και στην προπόνηση για νίκη… καλό θα’ναι να ασχοληθεί π.χ. με το βόλεϊ που τα πράγματα είναι πιο … συγκεκριμένα. Έβλεπα χθες Βρζιλία-Βενεζουέλα και θέλω να σας πω ότι βα-ρέ-θη-κα πάααααρα πολύ. Αναρωτιόμουν τι έγιναν όλα αυτά τα παιδιά που μας έχουν πρήξει επί χρόνια ότι μαθαίνουν το τόπι παίζοντας στην παραγκούπολη ή στην άμμο του Ρίο; Εγώ το μόνο που είδα ήταν κάτι κάγκουρες που το μόνο που (βασικά) τους ένοιαζε ήταν να μην χαλάσει το μαλλί ή λερώσουν το σορτσάκι. Δεν θα σταθώ στο Νεϊμάρ… ε… δεν τον έχω δει και τόσο πολύ για να διαμορφώσω άποψη… θα σταθώ όμως στον Ντάνι Αλβες. Τον κοιτούσα και δεν πίστευα στα μάτια μου. Είχε σχέση αυτό ο κάγκουρας με τον παικταρά που βλέπουμε στην Μπαρτσελόνα; Ήταν ένας σταρ που νόμιζε ότι θα περνούσε όπως ήθελε τους αντιπάλους του. Αλήθεια πόσες φορές ντριπλάρισε με επιτυχία δλδ με νόημα. Κατά τη γνώμη μου έχει συμβεί το εξής: Στη Ευρώπη έμαθε να παίζει με συγκεκριμένο πλάνο. Να έχει έναν συγκεκριμένο ρόλο… Το αποτέλεσμα ήταν να χάσει αυτό το ξεχωριστό που έχουν οι Βραζιλιάνοι και που γι’ αυτό τους αγαπούν, όσοι τους αγαπούν. Οι τεχνοκράτες, οι αναλυτές ποσοστών, οι μάνατζερ εδώ και 2 περίπου 10ετίες πήραν τις τύχες του κόσμου στα χέρια τους. Κατά τη γνώμη μου το αποτέλεσμα ήταν καταστροφικό. Από την πολιτική, μέχρι τη διαφήμιση ή τη μουσική. Και επ’ ευκαιρία: Ο Γιάννης Πάριος έχει πει πολλές φορές σε συνεντεύξ