Στον κύριο μας με αγάπη (1)

Ο Φαίδων Ματθαίου έφυγε από τη ζωή και ο Βασίλης Σκουντής τον αποχαιρετά με τον τρόπο που (ο ίδιος ο "Πατριάρχης") θα ήθελε: με ανεξίτηλες στιγμές από τον βίο και την πολιτεία του στο μπάσκετ, με πλάκες και με τα κλασικά ανέκδοτα! Από σήμερα ο Φαίδων Ματθαίου θα αναπαύεται εν τόπω φωτεινώ, εν τόπω χλοερώ, εν τόπω αναψύξεως, ένθα απέδρα οδύνη, λύπη και στεναγμός. Έχει δίκιο ο παπάς του Ιερού Ναού του Αγίου Λαζάρου, που θα τα πει όλα αυτά στην εξόδιο ακολουθία, διότι όντως εκεί, όπου κατευθύνεται ο "Πατριάρχης" του ελληνικού μπάσκετ φτάνει να πει ένα από τα συνηθισμένα ανέκδοτα του για να αποδράσουν η οδύνη, η λύπη, ο στεναγμός και όλα τα συμπαρομαρτούντα! Τον "Γόρο" (εκ του γορίλλας), όπως τον αποκαλούσαν (αλλά στα κρυφά, γιατί αν το άκουγε θα τους καρύδωνε) οι παλιοί του φίλοι, θα μπορούσα να τον αποχαιρετήσω με ένα σωρό τρόπους, καθότι ο βίος και η πολιτεία του στο παγκόσμιο αθλητικό γίγνεσθαι επιδέχονται πολλών τέτοιων: με την πολύ πλούσια και εντυπωσιακή βιογραφία του, με τις καινοτομίες και τις ρηξικέλευθες μεθόδους που εφάρμοσε, με δηλώσεις και απόψεις ανθρώπων που συνεργάστηκαν μαζί του (και από τις οποίες βρίθει το βιβλίο του "Εξήντα χρόνια στο ελληνικό μπάσκετ", που βγήκε το 2001 από τις Εκδόσεις "Κάκτος" με την επιμέλεια του Λουκά Παπαϊωάννου), με, με, με... Αλλά νισάφι πια: με όλα αυτά θα ματαιοπονούσα και συ τοις άλλοις θα έχανα τον μπούσουλα, ασφυκτιώντας μέσα στις ημερομηνίες, στα νούμερα, στα ρεκόρ και σε όλες αυτές τις τυπικούρες που και αυτός (εάν τις διάβαζε) θα τσατιζόταν κι άντε να τα βγάλεις πέρα μαζί του! Τούτου δοθέντος, "ο Βασιλάκης, το ζουζούνι του μπάσκετ" (όπως μου έγραψε με μπόλικη αγάπη και τρυφερότητα την ιδιόχειρη αφιέρωση στο βιβλίο του) αποφάσισε να τον αποχαιρετήσει όπως ακριβώς θα επιθυμούσε και ο ίδιος: με κάμποσες ξεχωριστές στιγμές, με εικόνες, με ατάκες και με ανέκδοτα, με τα οποία άλλωστε κ έκλεινε πάντοτε τις συνεντεύξεις ή τις ομιλίες του σε συνέδρια και σε σεμινάρια. Είναι όλα, που μαζί με τα απαραίτητα τυπικά βιογραφικά στοιχεία, ο Φαίδων (σε ρόλο Νώε) φρόντισε να τα βάλει στη δική του Κιβωτό και να τα αφήσει ως ένα πανάκριβο κειμήλιο στις γενιές του μέλλοντος. Δεν τον ευχαριστούμε απλώς, αλλά τον ευγνωμονούμε για την ανεκτίμητη ιστορική κληρονομιά, ένα μικρό μέρος της οποίας φιλοδοξώ να διασώσω από σήμερα και σε κάμποσες συνέχειες, καταθέτοντας το ως ελάχιστο φόρο τιμής... 1. Προς τα τέλη της δεκαετίας του '70, η Εθνική ενόπλων (που υπήρξε το έργο ζωής του) συμμετείχε στο Παγκόσμιο Πρωτάθλημα του CISM, που διεξαγόταν στο Φαγέτβιλ της Νόρθ Καρολάινα. Μια Κυριακή, ανήμερα του ντέρμπι με την ομάδα των ΗΠΑ πήρε μια Κυριακή όλη την ομάδα και πήγαν στην ορθόδοξη εκκλησία για να παρακολουθήσουν τη λειτουργία. Σε ένδειξη αβροφροσύνης και ανταπόδοσης της επίσκεψης ο ιερέας, που καταγόταν από τη Θεσσαλονίκη και γούσταρε το μπάσκετ, πήγε το ίδιο βράδυ στο γήπεδο για να παρακολουθήσει τον αγώνα και μάλιστα κάθισε πίσω από τον ελληνικό πάγκο. Όντας όχι μονάχα Θεσσαλονικιός, αλλά και φίλαθλος του Ηρακλή, ο παπάς άρχι