Σιίγουρη η Μάντσεστερ, αδύναμη η Τσέλσι!

Ο Γιάσμινκο Βέλιτς γράφει στο blog του για την μέτρια στην ένταση και ποιότητα αναμέτρηση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ με την Τσέλσι, το απόλυτο φιάσκο με τον Τόρες και την σιγουριά των «κόκκινων διαβόλων» στο παιχνίδι τους.Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ είχε κερδίσει το πρώτο ματς στο Λονδίνο (0-1) και έτσι παρότι είχε πλεονέκτημα για το δεύτερο ματς, διατηρήθηκε ενδιαφέρον και σχετική ισορροπία για το τελικό αποτέλεσμα της αναμέτρησης.Έτσι και το πρώτο ημίχρονο του χθεσινού παιχνιδιού ήταν αρκετά ισοροπημένο, πέραν του ότι ήταν μέτριο στην ένταση και ποιότητα. Κυρίως σε ό,τι αφορά την ένταση, σε άλλα πράγματα μας έχουν συνηθίσει οι κορυφαίες αγγλικές ομάδες. Σίγουρα μέχρι ένα σημείο δικαιολογείται λόγω του γεγονότος πως ήταν παιχνίδι του Τσάμπιονς Λιγκ και οι ομάδες «έπαιζαν» και με το αποτέλεσμα του πρώτου αγώνα. Πέρα από αυτό όμως, έχω την εντύπωση πως και οι δύο ομάδες δεν έχουν αυτή τη στιγμή την ποιότητα και την εκρηκτικότητα του πρόσφατου παρελθόντος, κυρίως η Τσέλσι που σε μεγάλο βαθμό έχει απολέσει και την ταυτότητά της.Η Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ έπαιξε σύστημα 4-2-3-1 στη φάση της επίθεσης και 4-4-1-1 στη φάση της άμυνας. Πολύ ήρεμο το πρώτο ημίχρονο από την πλευρά της Γιουνάιτεντ, καθώς πρόσεχε αρκετά την άμυνά της και δεν άφηνε την Τσέλσι να πλησιάζει πολύ την περιοχή της με οργανωμένο τρόπο.Επιθετικά γύρισε την μπάλα καλύτερα από την Τσέλσι στο μισό γήπεδο του αντιπάλου και με την ταχύτητα των μπροστινών παικτών της να ελίσσονται σε μικρούς χώρους, δημιουργούσε αναστάτωση στην άμυνα του αντιπάλου, σποραδικά αλλά αποσπασματικά.Κέρδισε αρκετά φάουλ γύρω και έξω από την περιοχή της Τσέλσι και αυτό το γεγονός σε συνδυασμό με τη μεγάλη ικανότητα να γυρίζει την μπάλα στην επίθεσή της, δημιούργησε το πρώτο γκολ στο τέλος του πρώτου ημιχρόνου.Η Τσέλσι από την πλευρά της έπαιξε 4-3-2-1 επιθετικά και αμυντικά, αν και αμυντικά θα μπορούσαμε να το πούμε και 4-5-1. Παρότι είχε (από αυτά που δείχνουν τα στατιστικά) υπεροχή στην κατοχή της μπάλας, προσωπικά μου άρεσε λιγότερο ως ομάδα.Αμυντικά θα μπορούσε να έχει πολύ καλύτερη οργάνωση και σχέδιο, τόσο στην υπεράσπιση της εστίας της, όσο κυρίως για να επιτεθεί καλύτερα, προσδιορίζοντας πού και με ποιον τρόπο θα ανακτά την κατοχή της μπάλας.Αντιθέτως, το παιχνίδι της δεν είχε καθόλου ροή και είχε αρκετό... κομφούζιο, κυρίως στη φάση της επίθεσης, με τον Τόρες να είναι το απόλυτο φιάσκο και τον Ανελκά σε έναν αδιευκρίνιστο ρόλο, αρκετά χαμένο, και τη δεξιά της πλευρά σχεδόν πλήρως απενεργοποιημένη επιθετικά (με εξαίρεση μια-δυο προωθήσεις του Ιβάνοβιτς προς το τέλος του ημιχρόνου).Ό,τι μικροφάσεις δημιούργησε, ήταν με αντεπιθέσεις μέσω ατομικού κουβαλήματος της μπάλας του Μαλουντά ή κερδίζοντας ελάχιστες φορές το επιθετικό βάθος από αριστερά με τρίγωνο Μαλουντά-Κόουλ και στηρίγματα του Λαμπάρντ.Πολύ λίγα πράγματα, όμως, και πάνω από όλα αρκετά ασύνδετη στη μετάβασή της από τη μια φάση του παιχνιδιού στην άλλη (από άμυνα στην επίθεση και το αντίθετο).Στο δεύτερο ημίχρονο δεν άλλαξαν και πολλά πράγματα παρότι