Πεθαίνω, Σβήνω

Έχασα τις αισθήσεις μου κάποια στιγμή στις αρχές του δευτέρου ημιχρόνου. Κάπου γύρω στο φίφτι μίνιτ και λίγα ψηλά. Οι γιατροί μου είπαν ότι είμαι μαχητής. Ότι έδωσα αγώνα για την ζωή και τον κέρδισα. «Ήσουν εγκεφαλικά νεκρός για κάτι λιγότερο από μια ώρα νεαρέ», μου είπε ο ένας γιατρός, που τον έλεγαν Στέφανο και του άρεσε να βάζει ζελέ στα μαλλιά του για να μην κουνιούνται όταν έβγαζε το στηθοσκόπιο με ολική κίνηση από πάνου.

Ο άλλος γιατρός, ο Ιωσήφ, ήταν λιγομίλητος, με ένα συννεφιασμένο κάτιτις να πηγαινοέρχεται στην φατσούλα του, κάθε φορά που με κοίταζε κλεφτά. Ιατρέ Ιωσήφ του λέω, είμαι μεγάλο παιδί. Αν είναι κάτι που πρέπει να ξέρω καλύτερα να μην το κρατάτε άλλο.