Πάπαλααααααααααα!

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο blog του για τον «θάνατο» της εφημερίδας και τον αργό «θάνατο» των καναλιών που έρχεται… Εχω εγκαταλείψει τις εφημερίδες εδώ και χρόνια. Εχω δουλέψει σχεδόν σε όλες. Ηταν ο πρώτος μου έρωτας… μόνο που όπως συμβαίνει –με τους πρώτους έρωτες- κάποια στιγμή πήζεις. Τους θυμάσαι πάντα και χαμογελάς τρυφερά, αλλά έχεις πήξει και δεν μπορείς να επιστρέψεις. Όπως και σεις διαβάζετε τον τελευταίο καιρό οι εφημερίδες περνούν πολύ δύσκολα. Πουλιούνται, κλείνουν, δεν πληρώνουν κ.λ.π. Αν στεναχωριέμαι; Φυσικά! Αν εκπλήσσομαι; Καθόλου… θα είχα εκπλαγεί αν συνέβαινε το αντίθετο. Την αφορμή για να γράψω αυτό το ποστ μου την έδωσε το άρθρο του Νικόλα Βασιλαρα (Μαύρη Μαυρίλα) όπου τα λέει πολύ σωστά Το πρώτο γερό κτύπημα στις εφημερίδες το έδωσε η ιδιωτική τηλεόραση, που έφερε τις ειδήσεις (όπως τις αντιλαμβανόταν τέλος πάντων) κατευθείαν στο σπίτι και τζάμπα. Οι εφημεριδάδες αντέδρασαν όπως συνηθίζουν να αντιδρούν οι Ελληνες, όταν τους έρθει απροειδοποίητα το πρόβλημα: είτε παριστάνοντας ότι δεν τρέχει τίποτα… είτε σπασμωδικά δλδ αυτοσχεδιάζοντας. Βασικά «συνεργάστηκαν» με το καινούργιο μέσον, αλλά χωρίς να κερδίσουν οι εφημερίδες τίποτα. Ας πάρουμε ένα παράδειγμα: Επί τουλάχιστον 2 δεκαετίες η ύλη των Κυριακάτικων εφημερίδων ήταν γνωστή ήδη από την Παρασκευή, αφού κάποιες ιδιοφυίες σκέφτηκαν ότι θα τη διαφημίσουν …βγάζοντας την (την ύλη) σε όλα τα κανάλια. Ποτέ μου δεν κατάλαβα σε τι βοήθησε αυτό τις εφημερίδες. Γιατί να πας να την αγοράσεις όταν τα βασικά της θέματα τα είχε ξεσκίσει η τηλεόραση. Για πείτε μου εσείς… μπας και καταλάβω κι εγώ. Φυσικά η διαφήμιση έστρεψε το ενδιαφέρον της στην τηλεόραση που είχε πολλαπλάσιο κοινό (βλ. καταναλωτές) με αποτέλεσμα ο έντυπος Τύπος να γίνει ένα παααααρα πολύ ακριβό σπορ. Και τι έκαναν οι εκδότες; Το βρήκατε! Τσι-γγου-νιές. Τσιγγουνιές στο χαρτί, Τσιγγουνιές στις έγχρωμες και αποκλειστικές φωτογραφίες αλλά το χειρότερο είναι ότι έφεραν να γράψουν παιδάκια ( με τρείς και εξήντα) που δεν είχαν (ούτε και απέκτησαν ποτέ) την ικανότητα (τέχνη) να γράφουν δημοσίως. Ο Θεός να με κάψει αν ποτέ μου έβαλα τρικλοποδιά σ’ αυτά τα νέα παιδιά. Αντιθέτως –όποιος έχει δουλέψει μαζί μου θα επιβεβαίωσει ότι στάθηκα δίπλα τους και τα υποστήριξα με νύχια και με δόντια-… όμως άλλο πράγμα «μαθαίνω» και άλλο πράγμα «έμαθα». Αυτά τα παιδιά έμαθαν χωρίς ποτέ να μάθουν. Δημιούργησαν μάλιστα σχολή ανοησίας και α-γραψίας ( όπως λέμε α-μπαλος). Πριν καλά-καλά γίνουν ρεπόρτερ, έγιναν γραφιάδες. Το κλισέ ήταν (είναι) το όπλο τους. Οποιος όμως ξέρει και λίγο από εφημερίδες, θα συμφωνήσει ότι η εφημερίδα έχει ένα και μοναδικό πλεονέκτημα έναντι της εικόνας, της τηλεόρασης: Την περιγραφή! Το κείμενο περιγράφει, ενώ η εικόνα δείχνει. Αν περιγράψεις την εικόνα είσαι ηλίθιος…(ο Σισέ κοντρολάρει την μπάλα με το στήθος…ρε φίλε περιγραφή σε τυφλούς κάνεις;) αν γράψεις αυτά που ήδη έχει δείξει (κατ’ επανάληψη) η εικόνα είσαι ΚΑΙ ηλίθιος ΚΑΙ ανίκανος. Για να γίνω πιο σαφής: (Χαλαρό παράδειγμα) «Χθες το απόγευμα συνάντησα τον υπουργ