Όταν ο μεγάλος Ντιρκ κλαίει (vid)

Άλλοι ανεβαίνουν στις κερκίδες, άλλοι χορεύουν, άλλοι τραγουδούν και ο Ντιρκ… κλαίει. Μετά την κατάκτηση του πρωταθλήματος, ο Νοβίτσκι έφυγε κλαίγοντας για τα αποδυτήρια, όπως συνηθίζει στις μεγάλες του επιτυχίες(vid). Έφυγε από την πατρίδα του στα 20 κάνοντας το άλμα από τη δεύτερη κατηγορία της Γερμανίας στο ΝΒΑ. Πήρε μια ομάδα που θεωρούσε επιτυχία να μπει στα playoffs και την έκανε μόνιμο θαμώνα αυτών. Την οδήγησε πριν 5 χρόνια στον πρώτο τελικό της ιστορίας της, αλλά λύγισε στο πιο κρίσιμο σημείο. Μετά από 13 χρόνια καριέρας οι περισσότεροι πίστεψαν ότι το πλήρωμα του χρόνου δεν θα ερχόταν ποτέ και δεν θα κατάφερνε να βάλει τελικά το πολυπόθητο δακτυλίδι στο δάκτυλο. Και όμως, ο μεγαλύτερος ίσως Ευρωπαίος παίκτης στην ιστορία του μπάσκετ κατάφερε να πάει κόντρα σε όλους και να τα καταφέρει. Στην εποχή που ξεφυτρώνουν… «Big Three» σε κάθε πόλη των ΗΠΑ, ο τεράστιος Ντιρκ Νοβίτσκι οδήγησε τους Ντάλας Μάβερικς στο πρώτο πρωτάθλημα της ιστορίας τους σε μια από τις σπάνιες φορές που ένας παίκτης είναι πάνω από την ομάδα. Επιβεβαιώθηκε ο τίτλος του ποδοσφαιροκρατούμενου γερμανικού περιοδικού «Kicker»: «Πρωταθλητής! Ο Ντιρκ Νοβίτσκι πέτυχε το όνειρο του» και ο τεράστιος Ντιρκ Νοβίτσκι ένιωσε τα συναισθήματά του να τον ξεπερνούν. Μόλις ολοκληρώθηκε ο έκτος τελικός, πέρασε βιαστικά ανάμεσα στο κοινό και αποχώρησε τρέχοντας για τα αποδυτήρια την ώρα που οι συμπαίκτες και ο ιδιοκτήτης της ομάδας του πανηγύριζαν σαν τρελοί. Η κάμερα του τηλεοπτικού δικτύου που κάλυπτε την αναμέτρηση τον ακολούθησε και κατέγραψε το μεγαλείο του ανθρώπου. Διήνυσε το διάδρομο των αποδυτηρίων με τα χέρια στο κεφάλι και έπειτα έπιασε την μπλούζα του και κάλυψε το πρόσωπο του κλαίγοντας. Μπήκε στα αποδυτήρια των Μάβερικς και έμεινε εκεί κλαίγοντας την ώρα που στο κέντρο του γηπέδου είχε στηθεί γλέντι. Η απορία «γιατί ο Ντιρκ έφυγε νωρίς από τους τελικούς του ΝΒΑ» κατέκλυσε τα ειδησεογραφικά site και ο ίδιος έσπευσε να εξηγήσει στη συνέντευξη τύπου, αρκετή ώρα μετά την απονομή «ήθελα μια στιγμή. Έκλαιγα λίγο. Ήμουν φορτισμένος συναισθηματικά. Στην πραγματικότητα δεν ήθελα να βγω για τρόπαιο, αλλά τα παιδιά με έπεισαν». Η κίνηση του μπορεί να χαρακτηριστεί ασυνήθιστη, περίεργη, αλλά είναι σίγουρα 1000% αυθεντική, ειλικρινής και ανθρώπινη. Ως γνήσιος Γερμανός δεν ξεσπά σε τρελά πανηγύρια, δεν ενθουσιάζεται, αλλά ούτε και εκφράζει τα συναισθήματά του με έντονο τρόπο. Προτιμά να απομονώνεται και να ξεσπά σε κλάματα επιλέγοντας το δικό του μοναχικό δρόμο… Δεν είναι άλλωστε η πρώτη φορά που ο Νοβίτσκι… πανηγυρίζει με λυγμούς μια μεγάλη του επιτυχία… Πεσμένος στο έδαφος και γεμάτος δάκρυα στο πρόσωπο χάρηκε το προηγούμενο «μεγάλο του όνειρο που έγινε πραγματικότητα» όπως ανέφερε και το «Kicker». Από το 1999 και μετά κάθε καλοκαίρι συμμετείχε αγόγγυστα στις υποχρεώσεις της εθνικής Γερμανίας αποτελώντας «μια ομάδα μόνος του». Οδήγησε την «νασιοναλμανσαφτ» σε αρκετές επιτυχίες με αποκορύφωμα το χάλκινο μετάλλιο στο Μουντομπάσκετ του 2002 και το αργυρό στο Ευρωμπάσκετ του 2005. Το