ΟΧ! Αυτούς δεν τους ξέρουμε!

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει για την πανίσχυρη γενιά του Facebook που βραχυκύκλωσε το σύστημα διαθέτοντας ως όπλα ότι δεν έχει ταυτότητα, σύνθημα, χρώμα και ηλικία. Διαβάζω διάφορα (βασικά στο Ίντερνετ) για τις συγκεντρώσεις των Αγανακτισμένων. Ο καθένας έχει μιαν άποψη. «Δεν έχει μήνυμα», «δεν είναι συσπειρωμένοι», «δεν είναι πολιτική κίνηση», «μαζεύονται νέοι, μαμάδες, μεγάλοι, κομματικοποιημένοι, σκέιτερς», «δεν έχουν φαντασία», «το κάνανε επειδή τσαντίστηκαν με τους Ισπανούς» κ.ά. Ο καθένας έχει δίκιο. Ή νομίζει ότι έχει δίκιο. Δικό του είναι το δίκιο, ό,τι θέλει το κάνει. Το χειροπιαστό όμως είναι ένα: Εδώ και τόσες μέρες μερικές χιλιάδες άνθρωποι ξεκινάνε αισιόδοξοι από τα σπίτια τους ή τη δουλειά τους και δίνουν ραντεβού στην Πλατεία Συντάγματος (και στις πλατείες άλλων πόλεων). Στέκονται εκεί και περιμένουν. Κάθε μέρα! Ναι, τρώνε λουκάνικα, πίνουν καφέδες, φλερτάρουν, κάνουν και παρα-εμπόριο, σε άτακτα χρονικά διαστήματα ρίχνουν μούτζες προς τη μεριά της Βουλής, συχνά πυκνά κάνουν και δηλώσεις στις τηλεόρασεις, στέλνουν SMS, στέλνουν στο Twitter, πάνε ό,τι ώρα γουστάρουν, φεύγουν ό,τι ώρα γουστάρουν. Είναι αυτό πολιτική συγκέντρωση; ΒΕΒΑΙΑ και είναι! Πολιτικότατη! Δεν ήξερα ότι για να «χορτάσουμε» διεκδίκηση πρέπει να καίνε συνανθρώπους, να σπάνε αυτοκίνητα και να αλληλοδέρνονται διαδηλωτές με αστυνομικούς. Οι άνθρωποι είναι εκεί. Σηκώθηκαν επιτέλους από τους καναπέδες. Ποιος βλάκας μπορεί να πει ότι αυτό από μόνο του δεν είναι τεράστια πολιτική ενέργεια; Ναι, αλλά τους σήκωσε το facebook. Και τι θέλατε δηλαδή να τους (ξε)σηκώσει; Τα παραπολιτικά των εφημερίδων ή τα δελτία ειδήσεων; Ή μήπως οι κομματικές νεολαίες; Ο «ελληνικός λαός» που τόσοι επικαλούνται δεν είναι ο συνδικαλιστής που στέκεται στο παράθυρο των ειδήσεων, δεν είναι καν ο πιτσιρικάς με την κουκούλα, δεν είναι το κομματόσκυλο ή ο μυρωδάτος τηλεπαρουσιαστής. Αντιθέτως! Πολύ αντιθέτως όμως! Κάργα ΑΝΤΙΘΕΤΩΣ! Ο «ελληνικός λαός» είναι η κυρία του τρίτου που δεν πίστευες ποτέ ότι θα τη δεις στο Σύνταγμα, η ξανθιά γκομενίτσα που δεν φαντάστηκες ποτέ ότι την ενδιαφέρουν κι άλλα πράγματα εκτός από τη γόβα, η μάνα με το καροτσάκι, οι εθελοντές γιατροί, οι τύποι που μαζεύτηκαν από το Twitter επ’ ευκαιρία να γνωριστούν κιόλας, η στεναχωρημένη που την εγκατέλειψε ο αραβωνιαστικός της, το νιόμυμφο ζευγάρι, ο παππούς και η γιαγιά... Όλοι αυτοί σχηματίζουν ένα πλήθος. Και το πλήθος είναι πάντα ο ανίκητος εχθρός της εφηρμοσμένης πολτικής. Τα πλήθη μετριούνται με τον όγκο κι όχι με τη σύνθεσή τους. Το σιωπηλό επίμονο πολύχρωμο πλήθος είναι ο νέος ανίκητος εχθρός της εφηρμοσμένης πολιτικής. Διαθέτει δύο τρομερά όπλα: Δεν έχει ταυτότητα. Και δεν έχει σύνθημα. Ουπς, το σύστημα βραχυκύκλωσε. Δεν το ’χε προβλέψει. Στην αρχή αγνόησε το πλήθος. Το επόμενο βήμα είναι να το αναλύσει. Ναι, είναι η γενιά του Facebook. Πού το βλέπετε το κακό; Τι καλό είδατε από τη δική μου γενιά, του Πολυτεχνείου; Ναι, η γενιά του Facebook είναι πανίσχυρη γιατί δεν έχει χρώμα, δεν έχει σύνθημα, δεν έχει ηλικία. Και επειδή οι