Μόνο Λέτο-Βιεϊρίνια για Ολυμπιακό

Ο Γιάννης Σερέτης γράφει για την ψαλίδα που ανοίγει μεταξύ του Ολυμπιακού και των ανταγωνιστών του στη Σούπερ Λίγκα… Αφορμή για το κείμενο μια πρόσφατη ποδοσφαιροκουβέντα με φίλους, οι περισσότεροι εκ των οποίων «κόκκινοι», μια-δυο ημέρες μετά τον αποκλεισμό του Παναθηναϊκού από τη Μακάμπι, την πρόκριση-θρίλερ της ΑΕΚ επί του ποδοσφαιρικού γίγαντα Ντινάμο Τιφλίδας και την ευκολότερη (όχι τόσο εύκολη όσο φάνηκε από τα αποτελέσματα στα δύο παιχνίδια) επιτυχία του ΠΑΟΚ επί της Καρπάτι Λβιβ. Το θέμα: «Υπάρχει άλλο πρωτάθλημα την τελευταία δεκαπενταετία το οποίο πριν από την εκκίνησή του να προκαλεί τόσο ελάχιστο ενδιαφέρον για τον τίτλο;». Ακούστηκαν πολλά. Και για τα εντός και για τα εκτός γηπέδου. Τελικά, καταφέραμε κάποια στιγμή να επικεντρωθούμε μόνο στα εντός. Στους παίκτες, τους προπονητές και τους οπαδούς. Και καταλήξαμε: «δεν υπάρχει». Προσοχή: μιλάμε για την ατμόσφαιρα πριν από την έναρξη της σεζόν, όχι για την εξέλιξη του πρωταθλήματος, διότι κάποια από τα 14 ο Ολυμπιακός τα έχει πάρει με τεράστια διαφορά και μεγάλη ευκολία. Όμως τέτοια βεβαιότητα για την απόσταση του εφετινού Ολυμπιακού από τους υπόλοιπους δεν υπήρχε ποτέ. Ούτε στα χρόνια της παντοκρατορίας του Κόκκαλη ούτε όταν έφτασε μια ανάσα από τον προημιτελικό του Τσάμπιονς Λιγκ, ούτε όταν ήταν εδραιωμένη η αίσθηση στην πιάτσα και την φίλαθλη κοινή γνώμη για την «ερυθρόλευκη» ισχύ στο ελληνικό ποδόσφαιρο, ούτε για την ομάδα του Καρεμπέ, του Ζε Ελίας και του Ζιοβάνι ούτε το καλοκαίρι του 2004 όταν ήρθε ο Ριβάλντο. Αντίστοιχη βεβαιότητα για την κατάκτηση του τίτλου (θετική αύρα και ενθουσιασμό, ναι, σιγουριά όχι) δεν είχαν ούτε οι φίλοι του Παναθηναϊκού το καλοκαίρι του 2008 στην αυγή της πολυμετοχικότητας, ούτε καν το καλοκαίρι του 2009 με τις μεταγραφές Σισέ, Λέτο, Κατσουράνη: διότι ο Ολυμπιακός ήταν ο πρωταθλητής και ο Κόκκαλης δεν είχε φύγει ακόμα. Ο συνδυασμός φτώχειας-γκρίνιας-πώλησης ποιοτικών παικτών σε Παναθηναϊκό, ΑΕΚ, λιγοστών κινήσεων ΠΑΟΚ και σημαντικής μεταγραφικής ενίσχυσης του Ολυμπιακού, έχει δημιουργήσει την ακράδαντη πεποίθηση στη συντριπτική πλειονότητα των ποδοσφαιρόφιλων για την έκβαση του πρωταθλήματος στην κορυφή. Ανεξάρτητα, όμως, από αυτή την κοινή αίσθηση, το σημαντικότερο ζήτημα είναι η απόσταση που ανοίγει χαοτικά στη σύγκριση έμψυχου δυναμικού Ολυμπιακού και ανταγωνιστών. Όχι μόνο στην ενδεκάδα, ασφαλώς, αλλά και στον πάγκο και ακόμη περισσότερο, στην 25άδα. Προσπάθησα να σκεφτώ παίκτες άλλων ελληνικών ομάδων (οποιασδήποτε) οι οποίοι θα έπαιζαν (μόνο με ποδοσφαιρικά κριτήρια, ανεξαρτήτως άποψης προπονητή, κερκίδας, ΜΜΕ) απευθείας στην εφετινή ενδεκάδα του πρωταθλητή. Βρήκα μόνο δύο: τον Βιεϊρίνια και τον Λέτο! Μπορεί κάποιος να ισχυριστεί ότι ο Δέλλας ή ο Μπουμσόνγκ θα μπορούσαν να διεκδικήσουν τη θέση του Μέλμπεργκ. Ότι ο Κοντρέρας θα μπορούσε να «χτυπήσει» τη θέση του Αβραάμ ή ο Νέτο και ο Βύντρα να εκμεταλλευτούν όσα έχουν συμβεί με τον Τοροσίδη, ο οποίος αν μη τι άλλο δεν είναι στα high του. Ότι ο καλός και υγιής Σηφάκης ίσως να έπαιρνε το Νο 1 από τον