Μια Τούμπα μέσα μου!

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει πως δεν είναι οπαδός του ΠΑΟΚ, αλλά πρώτη φορά στη ζωή του ένιωσε το τσιμέντο κάτω από τα πόδια του να τρέμει και τη ζητωκραυγή ενός γκολ να τον διαπερνά. Ο πατέρας μου ήταν Θεσσαλονικιός. Αυτό αμέσως κάνει εμένα μισό-Θεσσαλονικιό. Ο πατέρας μου έφτιαχνε για πολλά χρόνια γελοιογραφίες για την «Αθλητική Ηχώ». Ο ίδιος δεν είχε καμμιά οπαδική σχέση με κάποια ομάδα, αν όμως κάποιος επέμενε να τον ρωτάει, έλεγε ότι όταν ήταν παιδί ήταν με τον Άρη. Οι υπόλοιποι της οικογένειας μου στη Σαλονίκη είναι με τον Ηρακλή. Μιλάμε για οπαδούς. Τα ξαδέλφια μου, τα παιδιά τους και τα παιδιά των παιδιών τους. Ολοι Ηρακληδείς. Επειδή το ποδόσφαιρο (κι όχι μόνο) στην Ελλάδα είναι αθηνοκεντρικό, κάθε φορά που ερχόντουσαν στην Αθήνα (για κάποιον αγώνα του Ηρακλή) ή πήγαινα εγώ στην Θεσσαλονίκη για διακοπές ή για δουλειές, μου έκανε εντύπωση το πάθος τους για τον «Γηραιό». Παντρεύτηκα Θεσσαλονικιά, που δεν ασχολείται με τα ποδοσφαιρικά, αλλά αν είχε να διαλέξει, είναι Αρειανή, καθώς η δική της οικογένεια, φίλοι και γνωστοί είναι κολλημένοι με τον Αρη… πλην της μητέρας της που όταν ηταν πιτσιρίκα ήταν αθλήτρια στίβου στον Ηρακλή. Ετσι εγώ ο Παναθηναϊκός βρέθηκα ανάμεσα σε οπαδούς του Ηρακλή και του Άρη. Οταν ήμουν γύρω στα 14, ένας μεγάλος μου ξάδελφος (Ηρακληδεύς) με πήρε μια Κυριακή στην Τούμπα, να δούμε ΠΑΟΚ-Ηρακλής, με την ελπίδα ότι θα με έκανε (τουλάχιστον) να συμπαθήσω από τις σαλονικές ομάδες τον Ηρακλή. Δυστυχώς γι’ αυτόν (και τους υπόλοιπους) εκείνη την ημέρα ο Ηρακλής έχασε 3-0 και αυτό που άφησε στη μνήμη η ατμόσφαιρα της Τούμπας έμεινα ανεξίτηλο. Πρώτη φορά στη ζωή μου ένιωσα το τσιμέντο κάτω από τα πόδια μου να τρέμει. Πρώτη φορά στη ζωή μου άκουσα το πλήθος να συμμετέχει καθ’ όλη τη διάρκεια του ματς και για πρώτη φορά (δεν μου’χει ξανατύχει) η ζητωκραυγή, ο ενθουσιασμός ενός γκολ με διαπέρασε. Κάθε φορά που χανόταν μια ευκαιρία, ή γινόταν μια καλή μπαλιά ή κέρδιζαν ένα απλό πλάγιο άουτ, το πλήθος αντιδρούσε λες και η Βραζιλία έβαζε γκολ στον τελικό ενός Μουντιάλ. Εντυπωσιάστηκα. Όταν βγήκαμε από το γήπεδο, ο ξάδελφός μου ήταν περισσότερο απογοητευμένος που είχα γίνει εν δυνάμει οπαδός του ΠΑΟΚ, παρα που η ομάδα του είχε χάσει. Ξέρω… ξέρω… σίγά να μην ξέρω. Εντός των συνόρων κάποιος που αγαπά σοβαρά το ποδόσφαιρο είναι με μια μόνο ομάδα… Φυσικά και είμαι Παναθηναϊκός, αλλά για έναν εντελώς ανεξήγητο λόγο, όταν παίζει ο ΠΑΟΚ με οποιαδήποτε άλλη ομάδα του πλανήτη (πλήν του ΠΑΟ) είμαι μαζί του. Φανατικά. Εχω πάει μερικές φορές στη ζωή μου στην Τούμπα. Εχω δει (μόνος μου) και ΠΑΟΚ-Ολυμπιακός 4-0 (δυό γκολ ο Κούδας, ένα ο Τερζανίδης και ένα ο Γκουερίνο) το 1975. Δεν μπορώ να σας μεταφέρω το συναίσθημα. Το γήπεδο πριν αρχίσει το ματς έβραζε… φυσικά έβγαζε φλόγες κατά τη διάρκεια… κι εγώ αγωνιούσα μην μου βγει τίποτα αθηναϊκό και αντε να πείσεις τους διπλανούς σου, ότι δεν είσαι ελέφαντας. Με το πρώτο «ΠΑΟΚ» που ακούστηκε σαν κανονιά διαλύθηκαν (μαζί με τα τύμπανα στ’ αυτιά μου) και οι φόβοι μου, γιατί στο δεύτερο «ΠΑΟΚ» συμμετείχα κι εγώ