Μετά τους Βέλγους, το... Αμβούργο!

Έλεγα να μην γράψω έτσι για λίγη «αποτοξίνωση» ρε αδερφέ αλλά εδώ είμαστε και πάλι.

Έχουμε και αγώνα άλλωστε και πρέπει να πούμε δυο λόγια όπως συνήθως κάνουμε και πριν και μετά. Παναθηναϊκός εναντίον Σταντάρ Λιέγης λοιπόν. Και μην λέμε παπαριές του στιλ «αφού περάσαμε κοτζάμ Ρόμα, τι να μας πουν τα Βελγάκια;» αφού καταρχήν μιλάμε για δύο εντελώς διαφορετικές ομάδες.

Γιατί βάλαμε πέντε γκολ στους Ιταλούς; Γιατί έπαιξαν

ανοιχτά και μοιραία (για εκείνους, όχι για μας...) ήταν τρύπιοι πίσω. Αυτό δηλαδή που ΔΕΝ θα κάνουν οι Βέλγοι μιας και δεν έχουν βαριά φανέλα. Και δεν σας κρύβω ότι τέτοια ματς με φοβίζουν περισσότερο γι' αυτό και πιστεύω ότι αν τους περάσουμε μέχρι και... τελικό μπορεί να φτάσει ο Παναθηναϊκός.

Λιγότερο την φοβάμαι την ομάδα με αντιπάλους σαν τη Λίβερπουλ, τη Γιουβέντους και τη Βαλένθια παρά απλώς με κάποιον που νίκησε τον Ολυμπιακό στην Ευρώπη, κάτι που δεν είναι δα και κανά κατόρθωμα. Ενα γρ