«Μάνα ο Πανιώνιος, γυναίκα η ΑΕΚ»

« Ο Πανιώνιος ήταν η µάνα που µε γέννησε και µε µεγάλωσε, η ΑΕΚ ήταν η γυναίκα που ερωτεύτηκα. Τις λατρεύω και τις δύο», λέει μεταξύ άλλων ο Θωμάς Μαύρος σε συνέντευξη για όλη του τη ζωή! Ο Θωμάς Μαύρος μιλάει στα ΝΕΑ για τις άγνωστες πτυχές της ζωής και της καριέρας του.

«Μέχρι την ηλικία των τεσσάρων χρονών ζούσαµε στην Καλλιθέα. Μετά µετακοµίσαµε στο Παλαιό Φάληρο. Από πέντε χρονών ο συγχωρεµένος ο πατέρας µου, ο Μιχάλης, µας έβαζε µε τον αδελφό µου στην αυλή της µονοκατοικίας µας κάθε πρωί 7-9 και µας µάθαινε µπάλα. ∆εν έπαιζε αλλά είχε αγάπη µεγάλη, τεράστια για το ποδόσφαιρο. ∆ύο συµβουλές µάς έδινε. Να µάθουµε γράµµατα και ποδόσφαιρο. Ο Σωτήρης ο αδελφός µου –έχει πια φύγει– ήταν πιο µεγάλος από µένα. ∆εν υπήρχε καλύτερος δάσκαλος του ποδοσφαίρου από τον πατέρα µου. Ήξερε το ποδόσφαιρο σε φοβερό βαθµό. Ήξερε πώς πρέπει να κινούµαι, πού πρέπει να σταθώ. Μου τα µετέδωσε. Μου έλεγε: “Ο εχθρός του καλού είναι το καλύτερο. Μην ικανοποιείσαι ποτέ αλλά και µην απογοητεύεσαι. Έχεις βάλει τρία γκολ; Θα προσπαθείς να σηµειώσεις και τέταρτο. Πρέπει να κάνεις αθλητική ζωή”. Στην προπόνηση ήταν φοβερά αυστηρός. Αν δεν έκανα σωστά µία άσκηση, µου έριχνε χαστούκι. Λέγαµε µε τον Σωτήρη πριν αρχίσουµε προπόνηση “Πόσα χαστούκια θα φάµε σήµερα;”. Έβγαζε στην αυλή τις καρέκλες και µας έβαζε να κάνουµε ανάµεσα ζιγκ-ζαγκ µε την µπάλα και να τελειώνουµε τη φάση σε ένα τέρµα που είχε φτιάξει. Τα τελειώµατα έπρεπε να γίνονται και µε τα δύο πόδια. «∆εν υπάρχει µεγάλος παίκτης που να σουτάρει µόνο µε ένα πόδι», έλεγε και συνέχιζε: «Αν σου έρθει η µπάλα στο άλλο πόδι, τι θα λες; ∆εν µπορώ να πλασάρω;». Θυµάµαι σε ένα µατς ΑΕΚ-Αιγάλεω νικήσαµε 5-1 και είχα σηµειώσει και τα πέντε γκολ! Πήγα χαρούµενος στον πατέρα µου. Τον βλέπω να είναι σκεπτικός και κατσούφης. “Σήµερα ήσουν καλός;” µε ρώτησε. “Πες µου εσύ”, του είπα και µου απαντάει: “Τι πέντε γκολ,ρε;

Έπρεπε να έχεις πετύχει οκτώ! Ήταν η ευκαιρία της ζωής σου. Να σε γράψει η Ιστορία, κι εσύ έχανες τα τετ α τετ. Κανείς δεν θα σε ξεπερνούσε ποτέ. Για µένα ήσουν σκέτη απογοήτευση σήµερα”.

Τότε πικράθηκα. Σήµερα ξέρω ότι είχε δίκιο. “Θα µάθεις να κάνεις αυτοκριτική”, µου έλεγε. Όταν ήµουν επτά χρονών, πηγαίναµε κάθε Κυριακή στον Πανιώνιο. Μία Κυριακή δεν ήρθε ο πατέρας µου και πήγα µόνος. Ήταν ένα µατς Πανιώνιος - Πιερικός. ∆εν είχα λεφτά. Καθόµουν στην είσοδο και περίµενα. Ο Τάκης Παπουλίδης, αρχηγός τότε του Πανιωνίου, µε είδε και µε ρώτησε “τι κάνεις µέσα στο κρύο”; Του απάντησα “ήρθα να δω το µατς, αλλά δεν έχω λεφτά”. Με πήρε και πήγαµε στα αποδυτήρια. Η οµάδα βγήκε για ζέσταµα. Τότε ένας ποδοσφαιριστής σουτάρισε και η µπάλα µού ήρθε στο κεφάλι. Για να µην κλάψω και να µην αισθανθώ άσχηµα, µου λέει ο Παπουλίδης “ξέρεις µπάλα; Έλα να παίξουµε κεφαλιές”. Και αρχίζουµε ένα σερί µε 65 κεφαλιές χωρίς να πέσει κάτω. Τρελάθηκε ο Παπουλίδης. “Πες του πατέρα σου να σου πάρει µία στολή και θα έρχεσαι κάθε Κυριακή να βγαίνεις µε την οµάδα”. Το πρώτο παιχνίδι που µπήκα σαν µασκότ µε την οµ