Κώλαση!

Ο Μάνος Αντώναρος γράφει στο gazzetta.gr για το γεγονός ότι είμαστε αβοήθητοι! Και δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, επειδή ποτέ κανείς δεν μας έμαθε να δουλεύουμε ως ομάδα. Θέλω να σας πω ότι είμαστε αβοήθητοι. Είμαστε μόνοι και αβοήθητοι.Οποιος (λίγο) πιο ισχυρός που στο χερι κρατάει ή την βουλευτική ασυλία ή ένα γκλόπ, μπορεί να ασελγήσει πάνω μας, όποια στιγμή του καπνίσει. Φαντάζομαι ότι δεν χρειάζεται να γράψω 47 παραγράφους για να το εξηγήσω αυτό. Βασικά είμαστε αβοήθητοι γιατί κανείς ποτέ δεν μας έμαθε να βοηθούμε τον εαυτό μας. Και δεν μπορούμε να βοηθήσουμε τον εαυτό μας, επειδή ποτέ κανείς δεν μας έμαθε να δουλεύουμε ως ομάδα. Θυμηθείτε πότε στο σχολείο σας έδωσαν μια εργασία να την κάνετε μαζί με άλλα δυο παιδιά (συμμαθητές). Πότε; Ποτέ! Ετσι μάθαμε ότι η συνεργασία είναι κακό πράγμα. Τι λέει η εμπειρία σας και το περιβάλλον σας κάθε φορά που αναγγέλετε ότι «θα συνεταιρισθούμε με τον Γιάννη να ανοίξουμε ένα μαγαζί με παπούτσια!». 99 στις 100 φορές, μετα από έναν χρόνο, δεν θα ξαναμιλήσετε ποτέ στον Γιάννη και αυτός σε σας. Στη δεκαετία του ’90 ήμουν για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα διευθυντής Δημοσίων Σχέσεων του MEGA. Στο γραφείο μου εργαζόντουσαν καμμιά 15αριά άτομα. Θέλω να πιστεύω ότι είμαι φιλικός άνθρωπος. Αστε που δεν πιστεύω ότι η δουλειά είναι το Α και το Ω σ’ αυτή τη ζωή… πιστεύω πολύ στον ελεύθερο χρόνο γιατί αυτός κάνει τους ανθρώπους χαρούμενους, πιο συνεργάσιμους και πιο δημιουργικούς. Τελικά είμαι εξαιρετικά ηλίθιος. Μετα από 2-3 μήνες μπήκε στο γραφείο μου η παλιότερη των υφιασταμένων μου και με παρακάλεσε, αν ήταν δυνατόν, να μην έρχονται ΟΛΟΙ στο γραφείο κάθε Παρασκευή, αφου έτσι κι αλλιώς οι κυριακάτικες εφημερίδες (που εκείνη την εποχή μας ενδιεφεραν ιδιαιτέρως) είχαν κλείσει την ύλη τους από την Πέμπτη. Την κοίταξα (για πλάκα) αυστηρά …έκανα ότι σκέφτηκα για μικρό διάστημα … και της είπα: -Λοιπόν… -Μάλισταααααα; -Δεν συμφωνώ. -Ο,τι πείτε… μου είπε με σιγανή φωνή και ετοιμαστηκε να φύγει… Την πρόλαβα συνεχίζοντας: -Λέω να μην έρχεστε ΟΛΟΙ από την… Πέμπτη. Με κοίταξε έκπληκτη. Φαντάστηκε ότι την δούλευα (ενώ δεν την δούλευα καθόλου) -Σοβαρολογείτε; -Φυσικά! Κανονίστε το μεταξύ σας και φέρτε μου τις βάρδιες να τις υπογράψω. Εφυγε πετώντας. Πέρασαν δυο μήνες και οι βάρδιες ΔΕΝ ήρθαν ποτέ. Επί δυό μήνες ερχόντουσαν ΟΛΟΙ και την Παρασκευή. Τους φώναξα όλους στο γραφείο μου και τους ρώτησα «τι έγινε;» Μόνο που δεν παίξανε ξύλο μπροστά μου. Ο ένας ήθελε εκείνη την Πέμπτη, ο άλλος ήθελε την άλλη, η άλλη ήθελε δυο συνεχόμενες, μια άλλη ήθελε να το προσθέσει σε ένα 3ημερο…καταλαβαίνετε. Τους είπα ότι αφού δεν μπορούν να τα βρουν μεταξύ τους, δεν μπορώ να τους βοηθήσω. Θέλετε το αποτέλεσμα; Δυο απ’ αυτούς με κάρφωσαν στον Γενικό Διευθυντή, ότι δεν είμαι ικανός να διοικήσω κι ότι σπέρνω τη διχόνοια. Οι υπόλοιποι δεν με κάρφωσαν, αλλά δεν είπαν τίποτα. Ο Γενικός Διευθυντής με φώναξε στο γραφείο του και σκασμένος στα γέλια μου είπε: -Μου επιτρέπεις μια συμβουλή; -Φυσικά! -Οι άνθρωποι δεν είναι συνηθισμένοι να συνεργαστούν