Κάποτε στη Λιμόζ...

Η αυλαία του Ευρωμπάσκετ ανοίγει σε λίγες ώρες και ο Βασίλης Σκουντής που έμεινε πίσω για να φυλάει τα... γυναικόπαιδα, γυρίζει 28 χρόνια πίσω και θυμάται το πρώτο σκίρτημα, αλλά και το πρώτο σιχτίρισμα! Το ότι γερνάω είναι γεγονός, απλώς εκτός από τη μαμά μου (όπως το τραγουδούσε η Τσανακλίδου) το εκμυστηρεύομαι και σε εσάς, με την ελπίδα ότι δεν θα με πάρετε στο ψιλό, ούτε θα υποψιαστείτε ότι τα 'χω χαμένα. Μου έχει κοστίσει βεβαίως η απουσία μου από αυτή την αποστολή της εθνικής ομάδας, που συμβαίνει για πρώτη φορά από το 1983 και εντεύθεν και δεν έχει να κάνει με τον ματαιόδοξο φόβο μου ότι θα χαλάσω το σερί μου, αλλά με τον διακαή πόθο μου να είμαι εκεί. Αλλά, διάβολε, ο θεός είναι μεγάλος και πιστεύω ότι θα με ελεήσει κι εμένα, τον δούλο Του... Πρωτοπήγα σε Ευρωμπάσκετ πριν από 28 χρόνια κι αυτή ήταν η πρώτη μεγάλη (σε διάρκεια και σημασία) αποστολή της ζωής μου. Στη Λιμόζ με τις πορσελάνες της και στη Ναντ που εκείνες τις μέρες βγήκε στους δρόμους για να πανηγυρίσει την κατάκτηση του τίτλου στο ποδόσφαιρο. Α, υπάρχει κι άλλη ποδοσφαιρική συνάρτηση σε αυτή την ιστορία, διότι το Ευρωμπάσκετ άρχιζε μια μέρα μετά τον τελικό του Κυπέλλου Πρωταθλητριών ανάμεσα στο Αμβούργο και στη Γιουβέντους, στο ΟΑΚΑ... Τον είδα εκείνον τον τελικό, που κρίθηκε με τη φωτοβολίδα του Φέλιξ Μάγκατ, στο ξενοδοχείο Novotel, όπου είχαν καταλύσει οι αποστολές, παρέα με τους περισσότερους παίκτες της εθνικής. Ανακαλώ αυτήν την εικόνα από το ξενοδοχείο και είναι σαν να βλέπω τώρα μπροστά μου τον Φασούλα να παίζει μπιλιάρδο (καλά προπονημένος από τη θητεία του στις λέσχες, όταν έκανε κοπάνες από το σχολείο) και συγκινούμαι ανακαλώντας την εικόνα του συχωρεμένου του Τσόσιτς που έκανε κάθε πρωί τζόκινγκ στο άλσος που περιέβαλε το "Novotel"... Τώρα που τα σκέπτομαι όλα αυτά, πιστεύω ότι η ατμόσφαιρα εκείνης της εποχής μοιάζει λίγο με τη σημερινή, απλώς ελπίζω να μην καταλήξει στην ίδια αποτυχία! Και τότε η εθνική είχε νέο προπονητή ( Πολίτης αντί Ιωαννίδη) και κάμποσους πρωτάρηδες παίκτες, όπως ο Φασούλας, ο Ρωμανίδης και ο Σταυρόπουλος οι οποίοι μαζί με τους παρόντες και στο Ευρωμπάσκετ του '81, Γκάλη και Γιαννάκη έμελλε να στηρίξουν το καινούργιο οικοδόμημα. Τους έλειπε ένας συνδετικός κρίκος, αλλά κι αυτόν ο Πολίτης τον είχε βρει στο πρόσωπο, στα κυβικά και κυρίως στον πλουραλισμό ενός τροφαντού αγοριού, που έφευγε για το Τίτοβρμπας (Βαλκανιάδα εφήβων) ως παίκτης της Δάφνης και θα γύριζε ντυμένος στα κυανέρυθρα και έτοιμος να απογειωθεί... Δεν ξέρω αν σας θυμίζει κάτι το όνομα του, αλλά τον έλεγαν Φάνη Χριστοδούλου! Κάνω ιδιαίτερη μνεία στον "Μπέμπη", αφενός γιατί του είχα ανέκαθεν μια λατρεία κι αφετέρου, διότι, κατά κοινή ομολογία, είναι ο παίκτης, που εντέλει έκανε τη διαφορά: επιτέλους η εθνική θα έβρισκε ένα τριάρι για να κοιτάξει στα μάτια τους ελ, όπως λέγαμε ακόμη τους small forward, των μεγάλων δυνάμεων, αλλά στην πραγματικότητα θα έβρισκε πέντε παίκτες στη συσκευασία ενός. Γι' αυτό, άλλωστε ο Φάνης είχε και περίσσια κιλά: διότι συμπύκνωνε το βάρος μιας πε