Η θυσία της ψυχής

Τις τελευταίες ημέρες βλέπω έναν Γιαπωνέζο που βγαίνει από κάποιο διαμέρισμα της πολυκατοικίας που μένω και μου έχει τραβήξει την προσοχή για πολλούς και διάφορους λόγους. Αφενός γιατί είναι ο πρώτος άνθρωπος που βλέπω εδώ και μήνες και είναι χαμογελαστός. Αφετέρου διότι στον Κολωνό δεν συνηθίζουν να συχνάζουν Ιάπωνες και... αφετρία γιατί σχεδόν όλες τις φορές είδα τον Γιαπωνέζο να κρατάει στα χέρια του ελληνικές εφημερίδες... Απ΄ ότι έμαθα ο Ιάπωνας είναι φιλοξενούμενος του από... κάτω μας κι έχει έρθει για διακοπές και για έρευνα στην Ελλάδα. Διαβάστε και θα καταλάβετε... Μετά αναρωτήθηκα τι μπορεί να τις χρειάζεται ο Γιαπωνέζος τις ελληνικές εφημερίδες όταν έχουν πάψει να τις αγοράζουν ακόμα και οι Έλληνες. Με εξαίρεση τους 40αρηδες άνω που μεγάλωσαν με τις φυλλάδες στα χέρια, τα αδιαπραγμάτευτα ιδανικά στην καρδιά και τη δυνατή δραχμή στην τσέπη, όλοι οι άλλοι βλέπουν την εφημερίδα ως διακοσμητικό αξεσουάρ των περιπτέρων. Μετά από λίγες μέρες η απορία μου λύθηκε αφού έμαθα πως ο Γιαπωνέζος ανήκει σε μια ομάδα του Πανεπιστημίου της Ναγκόγια που κάνει έρευνα για τον ελληνικό και γενικά ευρωπαϊκό Τύπο και καταγράφει το πως αποτυπώνουν οι ελληνικές εφημερίδες τα γεγονότα, τι επιλέγουν ως πρώτα θέματα σε σχέση με την οικονομική και κοινωνική κρίση και άλλα τέτοια «μυστήρια» που για μας τους κοινούς θνητούς είναι ιστορίες για... γιαπωνέζους. Και ούτε πρόκειται ποτέ να τα ψάξουμε αφού σε αυτή τη χώρα τα πάντα γίνονται από συναίσθημα και ένστικτο. Άκου τώρα. Έφυγε από την άλλη άκρη της γης και ήρθε στην Ελλάδα μέσα στη ντάλα των 40 βαθμών για να αγοράσει ελληνικές εφημερίδες. Καλή η έρευνα αλλά εάν δεν έχεις και το βίτσιο σου δεν γίνονται εύκολα αυτές οι δουλειές. Είναι σαν τους παράγοντες του Ερασιτέχνη Παναθηναϊκού. Δεν μπορούσαν να διοικήσουν ως εκλεγμένη διοίκηση και περίμεναν το Πρωτοδικείο για να τους δώσει το χρίσμα για διοικήσουν τον Ερασιτέχνη. Τα ίδια και οι Βρετανοί. Μας κορόιδευαν για το μπάχαλο των προετοιμασιών των Ολυμπιακών Αγώνων της Αθήνας το 2004 και για τις ταραχές τον Δεκέμβριο του 2009 και τώρα «λούζονται» τα ίδια. Τι να πρωτοθυμηθούμε από τις αναφορές και τα «οδοιπορικά» των βρετανικών τηλεοπτικών δικτύων στην Ελλάδα; Και δεν το βλέπουμε ρατσιστικά αλλά ως μέτρηση βλακείας κάποιων τύπων που έχουν εξουσία και ζουν στην εποχή των εξερευνητών μακριά από την παγκόσμια εξαθλίωση και την καταβαράθρωση αξιών και νομισμάτων. Τι να πεις όμως; Η βλακεία, τα βίτσια και η τρέλα δεν μπαίνουν σε καλούπια.  Κι εγώ έχω το βίτσιο μου και το έκανα και επάγγελμα. Ασχολούμαι με το βόλεϊ. Κάποιος άλλος «κολλάει» με το μπάσκετ, άλλος με το Στοίχημα, άλλος πάει και πλακώνεται στις μπουνιές για «στημένες ομάδες» κι άλλος παίζει χαρτοπαίζει νύχτα, μέρα. Άλλος γράφει ότι θέλει και άλλος διαβάζει ότι θέλει. Ο καθένας έχει ένα «κόλλημα» που τον βοηθάει να ξεπερνάει ανώδυνα τα προβλήματα και την καθημερινότητα του, χωρίς βέβαια να γνωρίζει πότε κάνει χόμπι, πότε επάγγελμα και πότε κατάχρηση. Λέγαμε για τον Ερασιτέχνη Παναθηναϊκό. Δεν ξέρουμε εάν έχει σωτηρ