Η φούσκα του Ίντερνετ

Αφού προκάλεσε… πάταγο με το blog για τις εφημερίδες, ο Χάρης Ξύδης επανέρχεται και αναφέρεται στην κατάσταση που επικρατεί στο αθλητικό ίντερνετ Με εξαιρετικό ενδιαφέρον παρακολούθησα την προηγούμενη εβδομάδα τις απόψεις, οι οποίες κατατέθηκαν από ανθρώπους “ψαγμένους” και μη, για τις αθλητικές εφημερίδες. Εντύπωση προκαλεί πέραν της ουσιαστικής συνεισφοράς στο δημόσιο διάλογο, η σφοδρότητα των επικρίσεων και η ισοπεδωτική απαξίωση από πολλούς για το ρόλο κυρίως των οπαδικών εφημερίδων. Ήρθε όμως “πληρωμένη” αλλά και απολύτως τεκμηριωμένη η απάντηση από τον -εκ των τελευταίων Μοϊκανών “εφημεριδάδων”- Σωτήρη Πουλόπουλο, ο οποίος υπερασπίστηκε με πειθώ, σαφήνεια και ειλικρίνεια τη εφημερίδα του, τον “Πρωταθλητή”, ακολουθώντας δηλαδή εντελώς διαφορετική τακτική από τις κραυγές, τα υπονοούμενα και τον εξοβελισμό “εις την πυράν” απόψεων, που δεν ταυτίζονται με την “πράσινη” άρεια φυλή. Είναι όμως πασιφανές ότι εδώ υπάρχουν δύο σχολές στο πεδίο της οπαδικής προσήλωσης και συστράτευσης. Η μία σχολή εκφράζεται κατά κόρον από εκείνες τις εφημερίδες, που προβάλλουν τις επιτυχίες και τα θετικά των ομάδων που υποστηρίζουν και η άλλη το... πάει πάρα πέρα. Λιθοβολεί, εκμηδενίζει, λοιδορεί και απαξιώνει κάθε αντίπαλο, στηριζόμενη στο απόφθεγμα “πας μη δικός μας βάρβαρος”. Καμία δηλαδή σχέση με το αθλητικό ιδεώδες, όπου ο ηττημένος να συγχαίρει, να αναγνωρίζει την ανωτερότητα του αντιπάλου και να χειροκροτεί (πρόσφατη περίπτωση η υπόκλιση της Μάντσεστερ Γιουνάιτεντ στα... μπαλέτα της Μπαρτσελόνα). Το χειρότερο είναι ότι οι υπεύθυνοι των οπαδικών εντύπων όχι μόνο δεν κατανοούν τις χείριστες των υπηρεσιών, που προσφέρουν στην ευαίσθητη νεανική ηλικία αλλά στοχοποιούν οποιονδήποτε τολμήσει να αρθρώσει διαφορετική άποψη. Πιο σημαντικό λοιπόν είναι όχι η υπεράσπιση μιας συλλογικής γραμμής αλλά η δυνατότητα που παρέχεται στη δημοσιοποίηση της διαφορετικότητας. Πάντως η τακτική της έξαλλης δημοσιογραφίας κρυμμένη με τον μανδύα της μαχητικότητας δεν αποφέρει αποδεδειγμένα πλέον ούτε κερδοφορία, ούτε την εμπορικότητα πετυχαίνει. Αντίθετα ειδικά τη νέα γενιά των αναγνωστών την αποτρέπει από το να πλησιάσει το περίπτερο καθώς στο διαδίκτυο βρίσκει όλα τα “ελέη του Θεού”. Εδώ ακριβώς φτάνουμε στο σημείο μηδέν. Εκεί που το πρόβλημα εστιαζόταν στη μισαλλοδοξία, τον φανατισμό και το μίσος που εξέπεμπαν οι οπαδικοί στρατοί σε κάποιες σελίδες εντύπων, τώρα το πράγμα παραφούσκωσε! Οι συλλογικές, οπαδικές ιστοσελίδες που δημιουργήθηκαν από πολλούς ομίλους, οι οποίοι επένδυσαν στο διαδίκτυο, ξεχειλίζουν από χυδαιότητα, προσβολές, συκοφαντικούς χαρακτηρισμούς, άθλια σεξιστικά υπονοούμενα, και άλλα τοιαύτα παρόμοια όχι μόνο κατά κάποιων “γενικώς και αορίστως” αλλά και προς αθλητές(!) με ονοματεπώνυμο. Εδώ απαιτείται -χθες, όχι σήμερα- να μαζευτεί το πράγμα. Οι υπεύθυνοι μάλιστα των ιστοσελίδων οφείλουν να προστατεύσουν τα ιδανικά που εκφράζει ο αθλητισμός και να μη μετατρέπονται σε συνένοχους της διασποράς και της μεγέθυνσης του θεριού που λέγεται βία και να δηλητηριάζουν με καχυποψ