Επιτέλους, πολιτισμός!

Κατέβαλα μια φιλότιμη προσπάθεια να παρακολουθήσω τους τρεις αγώνες της Α1 που μεταδόθηκαν από την τηλεόραση το βράδυ του Σαββάτου και το μεσημέρι της Κυριακής. Ματαιότης ματαιοτήτων, το μπάσκετ ματαιότης.Δεν λέω ότι δεν υπάρχουν χειρότερα, τυχερός άλλωστε όποιος έχει τις αντοχές για να παρακολουθήσει αγώνες ελληνικού ποδοσφαίρου, αλλά να, τον καιρό που ξεκινούσα τη δουλειά έβλεπα τρεις αγώνες Α1 στη σειρά τρέχοντας με συγκοινωνίες από γήπεδο σε γήπεδο και πάλι δεν χόρταινα: "Παπαστράτειο", "Τάφος του Ινδού", "Γεώργιος Μόσχος", συχνά τα στρίμωχνα και τα τρία μαζί μέσα στην ίδια μπασκετική πανδαισία, με ολίγη από Σπόρτιγκ ή και Αιγάλεω, όταν αγωνιζόταν εκεί ο ΓΣ Περιστερίου.Πώς φτάσαμε, κύριοι, να αναπολούμε με νοσταλγία τα πέτρινα χρόνια, μετά από 25 χρόνια, μία Ολυμπιάδα, οχτώ ευρωπαϊκά τρόπαια, διακρίσεις ων ουκ εστιν αριθμός και αμέτρητα πήγαινε-έλα άσσων του ΝΒΑ στην Ελλάδα; Αραγε ...μαζί τα φάγαμε;Στο Αλεξάνδρειο, χθές, μια δράκα χουλιγκάνων έδρασε ανεξέλεγκτα μετά τη λήξη του αγώ