Ενα βιβλίο για το ποδόσφαιρο

Το gazzetta αυτήν την εβδομάδα σάς παρουσιάζει ένα πολύ σημαντικό βιβλίο που σχετίζεται με το ποδόσφαιρο, του Καταλανού συγγραφέα Μανουέλ Βάθκεθ Μονταλμπάν. Το Ποδόσφαιρο - μια θρησκεία σε αναζήτηση θεού εκδόθηκε μόλις πριν από έξι χρόνια, ωστόσο ήδη θεωρείται κλασικό, καθώς ο συγγραφέας ίσως είναι ο πρώτος που έθεσε τον «δάκτυλον επί τον τύπον των ήλων» και στηλίτευσε την εμπορευματοποίηση της λαϊκής κοσμικής θρησκείας που ονομάζεται ποδόσφαιρο. Το βιβλίο αποτελεί συλλογή άρθρων που συγκεντρώθηκαν μετά τον αιφνίδιο θάνατό του, ωστόσο η θεματική τους ταξινόμηση τα καθιστά αναγνώσιμα ως ενιαίο δοκίμιο. Ο Μονταλμπάν από το πρώτο κεφάλαιο ήδη, χρησιμοποιεί σκληρή γλώσσα κατά των πολυεθνικών εταιριών, της FIFA και των ιδιοκτητών των ομάδων που τις χρησιμοποιούν ως όχημα ικανοποίησης προσωπικών επιδιώξεων. Τους τελευταίους μάλιστα, τους παρομοιάζει με τον Καλιγούλα. Παράλληλα επικρίνει τον νόμο Μποσμάν καθώς θεωρεί ότι η αλόγιστη εισροή ξένων ποδοσφαιριστών και ο συνακόλουθος παραγκωνισμός των εγχωρίων «μπορεί να έχουν απομυθοποιητικές συνέπειες σε καιρούς που μειώνονται τα στοιχεία κοινωνικής ταύτισης και ένταξης». Ακολούθως ο συγγραφέας αναλύει εξαιρετικά το φαινόμενο της αναζήτησης του παγκόσμιου ποδοσφαιρικού θεού στο πρόσωπο ενός ποδοσφαιριστή. Ιδιαίτερη μνεία κάνει στον Ντιέγκο Μαραντόνα και στον Βραζιλιάνο Ρονάλντο. Περιγράφει την άνοδο και την πτώση του Πίμπε Ντ΄ Όρο, ενώ για τον Ρονάλντο είναι ταυτόχρονα επικριτικός και συμπονετικός. Δεν του επιρρίπτει ευθύνες, αλλά πιστεύει ότι «ανήκει στις πολυεθνικές […] και είναι ένας μύθος που κατασκεύασε η FIFA για να συνεχίσουμε να πιστεύουμε στη θρησκεία του ποδοσφαίρου[…] Στο επόμενο κεφάλαιο ο Μονταλμπάν καταπιάνεται με την αγαπημένη του ομάδα, την Μπαρτσελόνα. Την αποκαλεί «άοπλο συμβολικό στρατό του καταλανικού εθνικισμού», υπεραμύνεται της γνωστής ρήσης ότι αποτελεί κάτι παραπάνω από ομάδα («mes que un club») και σχεδόν σε όλα του κείμενα κατακεραυνώνει τον επί είκοσι δύο έτη πρόεδρό της Λούις Νούνιεθ, καθώς τον μέμφεται για την αποϊδεολογικοποίηση της Μπαρτσελόνα. Στην ενότητα «White is beautifull» αναφέρεται στη Ρεάλ Μαδρίτης, αποδίδοντάς της τον σεβασμό που αρμόζει στον προαιώνιο εχθρό-αντίπαλο. Υποκλίνεται στην προσωπικότητα του Εμίλιο Μπουντραγκένιο και ασπάζεται την αντίληψη ότι ο αντίπαλός σου πρέπει να είναι πάντοτε ισχυρός ώστε να μη μειώνεται η αξία των επιτυχιών σου. Παρ’ όλα αυτά εξομολογείται ότι «το υπερβολικό fair play από μέρους μου θα έμοιαζε υβριστικό για τη νοημοσύνη των αναγνωστών μου»! Στην αμέσως επόμενη ενότητα ξεδιπλώνει κάθε πτυχή του el clasico. Τονίζει ότι οι δύο ομάδες είναι αναγκαίοι εχθροί και όσο κι αν η ποδοσφαιρική παγκοσμιοποίηση έχει εξαπλωθεί, η συγκεκριμένη αναμέτρηση αποτελεί μοναδική μονομαχία, αφού όχι μόνο η Μπαρτσελόνα, αλλά και η Ρεάλ είναι κάτι παραπάνω από ομάδα. Ειδικότερα, συμβολίζει την αυθεντική ισπανικότητα ή σύμφωνα με τους πλέον θερμόαιμους Καταλανούς τον ισπανικό ιμπεριαλισμό («δεν είστε ομάδα, είστε εκστρατευτικό σώμα»). Ωστόσο, για τον Μο