"Ευχαριστώ" και "γιατί;"...

Την ώρα και τη μέρα που γράφεται αυτό το σχόλιο ο Παναθηναϊκός παρακαλούσε και τελικά κατάφερε (!) να πείσει τον Γιάννη Σαμαρά να πάρει τελικά κάποιο πόστο στην ομάδα. Όχι πάντως αυτό του τεχνικού διευθυντή που επί της ουσίας ακόμη τον ψάχνουμε. Μια δουλειά που βασικά θα την κάνει ο Φερέιρα και την οποία μάλιστα την έχει ξεκινήσει εδώ και μέρες αλλά… δεν βαριέσαι τέτοια ώρα! Σε καμία άλλωστε περίπτωση το θέμα δεν μπορεί να είναι ο Σαμαράς και ο κάθε τεχνικός διευθυντής που ποτέ δεν ήρθε όταν πάνε να πάρουν φωτιά τα μπατζάκια σου με άλλα, ΣΟΒΑΡΟΤΕΡΑ, ζητήματα. Για να είμαστε ρεαλιστές σαφώς και δεν υπάρχει κανείς που να πίστευε ή να πιστεύει ότι ο Τζιμπρίλ Σισέ θα παραμείνει στην (αμέτοχη) ομάδα. Μας το είχε πει ακόμη και ο ίδιος με κάθε επισημότητα. Όταν ωστόσο πλησιάζει αυτή η ριμάδα η ώρα του αποχαιρετισμού είναι που πας να σαλτάρεις. Τσιμπιέσαι να δεις αν είναι ένα κακό όνειρο ή απλά η σκληρή πραγματικότητα και χάνεις τη γη κάτω από τα πόδια σου. Δεν είναι της παρούσης να αναλύσουμε το τι σημαίνει αυτός ο παιχταράς για τον Παναθηναϊκό. Η ελληνική γλώσσα είναι εξαιρετικά φτωχή για να το περιγράψει ενώ τα αμέτρητα αφιερώματα που συνόδεψαν τα κατορθώματά του σε αυτή την οργιώδη πράσινη διετία μιλάνε από μόνα τους. Κανένας άλλος δεν κατάφερε τόσα πολλά σε τόσο μικρό χρονικό διάστημα. ΚΑΝΕΝΑΣ. Και αυτό τα λέει όλα. Λένε πως όπου υπάρχει καπνός, υπάρχει και φωτιά. Και μπορεί οι φανατικοί οπαδοί της Λάτσιο να είναι ρατσιστές (γνωστή, μεταξύ τόσων άλλων, η ιστορία με τον Ν’ Ντόι στο φιλικό με το τριφύλλι) ωστόσο για τον Τζιμπρίλαρο λογικά θα την κάνουν… πέτρα την καρδιά τους και θα τον (απο) δεχτούν. Να που δεν ήταν τυχαία τα δημοσιεύματα των τελευταίων ημερών και το ιταλικό ενδιαφέρον, δυστυχώς, είναι πραγματικό. Η λογική λοιπόν λέει ότι αργά ή γρήγορα ο Σισέ μας αποχαιρετάει. Ακόμη κι αν δεν τα βρει με τους Ιταλούς, με τους οποίους επί του παρόντος υπάρχει οικονομική διαφορά, όλο και κάποιος άλλος θα θελήσει να τον κάνει δικό του. Αφού δεν τον θέλουμε εμείς, κάπου θα βρει κι αυτός να την συνεχίσει την καριέρα του. Δεν είμαι καλός στους «αποχαιρετισμούς» γι’ αυτό και το ξεκινάω από τώρα μπας και μας έρθει σιγά – σιγά και πιο μαλακά. Είναι βλέπετε και τα ατελείωτα καθημερινά δημοσιεύματα που δεν σε αφήνουν να χαλαρώσεις. Αν και υπάρχουν και πολλοί φίλοι της ομάδας που απλά παρακολουθούν τις εξελίξεις δίχως να έχουν ακόμη πιστέψει το κακό που έρχεται. Γι’ αυτούς το ξυπνητήρι θα χτυπήσει στο πρώτο φιλικό της ομάδας, τότε που δεν θα τον δουν μαζί με την υπόλοιπη παρέα… Ο Παναθηναϊκός γενικότερα ως σύλλογος - και όχι για παράδειγμα απλά η ανύπαρκτη σημερινή του διοίκηση που πηγαίνει από ήττα σε ήττα - οφείλει ένα μεγάλο ευχαριστώ στον τύπο αυτό που μας έκανε τη χάρη να φορέσει την πράσινη φανέλα. Είναι ο ορισμός του απόλυτου σταρ, ένας άνθρωπος που εκπέμπει την ίδια ακριβώς λάμψη είτε βρίσκεται εντός είτε εκτός γηπέδων, είναι τα πάντα όλα. Και για να τελειώνουμε είπαμε και πιο πάνω επίσης πως δεν χρειάζεται να το υπενθυμίζουμε γιατί το ξέρει ο κόσμος όλος