Άλλο το deny, άλλο το refuse...

Ο Βασίλης Σκουντής ζητεί  εκ προοιμίου συγνώμη που σας ζαλίζει  τα.. ούμπαλα με τους ξενικούς τίτλους, αλλά υπέκυψε για άλλη μια φορά στον πειρασμό, άλλωστε ταιριάζει απολύτως στους (χθεσινούς) παράλληλους, πλην.. αντίθετους βίους  του Ολυμπιακού και του Παναθηναϊκού...Άλλο οξύμωρο σχήμα κι αυτό, που να πάρει η οργή: να είναι οι βίοι παράλληλοι, αλλά και αντίθετοι! Εξηγείται όμως διότι οι αιώνιοι σημαδεύουν το Παλαού Σαν Τζόρντι, αλλά διαφέρουν στον τρόπο με τον οποίο ιχνηλατούν την πορεία τους: ο Ολυμπιακός παίζει με πλεονέκτημα έδρας και προηγείται με 1-0, ο Παναθηναϊκός μειονεκτεί και στα δύο σκέλη έναντι της Μπαρτσελόνα, αλλά η ζωή συνεχίζεται και tomorrow is another day, που έλεγε και η Σκάρλετ Ο' Χάρα στο “όσα παίρνει ο άνεμος”!

Όντως αύριο είναι μια άλλη μέρα στο τέλος της οποίας θα φανεί πιο καθαρά στον ορίζοντα των ομάδων (ή αντιστοίχως) θα θαμπώσει ο στόχος του Φάιναλ Φορ. Στα καθ' ημάς, ο μεν Ολυμπιακός θα επιδιώξει να ζευγαρώσει τις νίκες του και να παίζει πλέον από απόλυτη θέση ισχύος και με όχημα τα (τρία) match balls, o δε Παναθηναϊκός θα προσπαθήσει να ξανακαταθέσει στο παρκέ του “Παλαού μπλάου γκράνα” τον εγωισμό, την υπερηφάνεια, το σιχτίρισμα για τη χθεσινή ήττα του και ό,τι άλλο διαθέτει...

Είναι παράλληλοι και συνάμα αντίθετοι οι βίοι των δύο ομάδων σε αυτόν τον τομέα, αλλά είναι παράλληλοι στην άρνηση τους κι εδώ τεκμηριώνεται πλέον και ο τίτλος: ο Ολυμπιακός κονιορτοποίησε την πρωταθλήτρια Ιταλίας δίνοντας μεγάλη έμφαση στην εφαρμογή της άμυνας “deny the ball”, ενώ ο Παναθηναϊκός επί 39 λεπτά και 59 δευτερόλεπτα ήταν το ζωντανό παράδειγμα του “refuse to lose”! Εντέλει ο Ολυμπιακός έγδαρε ζωντανή τη Σιένα και ο Παναθηναϊκός πούλησε πολύ ακριβά το τομάρι του στους πρωταθλητές Ευρώπης. Έχει και ρεζέρβα όμως για να τη φορέσει αύριο και να την κάνει να μοιάζει κι αυτή με λεοντή!

Τους λυπήθηκα, για να είμαι ειλικρινής, τους Ιταλούς χθες το βράδυ: κυρίως τον (δικό μας) τον Νίκο Ζήση, που όταν (μετά από οκτώ λεπτά και 11 χαμένα σουτ, ενώ ο Ολυμπιακός προηγείτο με 19-0) σημείωσε το πρώτο... γκολ, εεεε.... συγνώμη, καλάθι ήθελα να γράψω. Πέρα από το εκκωφαντικό αποτέλεσμα, πέρα από το triple score που διαμορφώθηκε κάποια στιγμή (75-250, πέρα από τα ρεκόρ τα οποία κατέρριψε ή απείλησε ο Ολυμπιακός, πέρα γενικώς από τους αριθμούς, υπήρξε κάτι πολύ πιο σπουδαίο: η επιθυμία της ομάδας να καταθέσει κάθε ικμάδα της στο παρκέ και να εμφανιστεί σαν μια πολεμική μηχανή, ακόμη και εάν (όπως συνέβη επί 17 λεπτά παρακαλώ) στο πιλοτήριο καθόταν ο... ψάρακας Κατσίβελης! 

Όσες φορές οι κάμερες εστίασαν προς τον πάγκο του Ολυμπιακού, αλλά ακόμη και στα μακρινά πλάνα, ο Ιβκοβιτς φαινόταν να είναι στην... τσίλια. Στεκόταν, ως συνήθως όρθιος, χοροπηδούσε και κυρίως χειρονομούσε και φώναζε προς τους παίκτες του αυτό που εντέλει υπήρξε προφανές: να ανεβάσουν ακόμη πιο ψηλά την πίεσή τους και να καταστρέψουν εντελώς το παιχνίδι της Σιένα, όπερ και εγένετο. Η ασφυκτική πίεση τόσο των περιφερειακών παικτών, όσ