Αυτοί Ζενίτ Κι Εμείς Με Ελενίτ

Καταρχήν ξεκινάμε από τα απλά. Ήταν μεγάλη πίκρα το χθεσινό. Να τρως τρία εκεί που πας να γιορτάσεις είναι ένα θέμα.Πέραν όμως τούτου και της δεδομένης κατάθλιψης που με βαράει καθότι ο πατήρ μου έκαμε αέκι, μπορώ να πω ότι το ψιλοχάρηκα το ματς.
Μετά το ομολογουμένως πολύ ωραίο γκολίνι του Ροσίνα, ένιωσα να φεύγει από μέσα μου κάθε άγχος και κάθε νεύρο. Σκέφτηκα μέσα μου, Μάκαρε ξέρεις τι; Άστο να πάει. Το χάσαμε το τραίνο, μια στιγμή τουλάστιχον να δούμε λίγο μπάλα την έχουμε.
Αλήθεια τώρα και δεν το λέω επειδής μου έβαλε τρία. Τι ωραία ομάδα αυτή η Ζενίτ; Χαίρεσαι να τήνε βλέπεις ασούμε. Στο χαλαρό το πήγαινε χθες και πάλι ήταν ομορφιά.
Την θυμάμαι πρώτη φορά να την κοζάρω τότε που μας είχε ρίξει μια βαρέλα γκολ στην Αγία Πετρούπολη που έπαιζε μπροστά με Κερζακόφ και λίγο πιο πίσω τον Αρσάβιν και από τότες είχα πει παναζία μου. Πολύ γρήγορη ομάδα η ρουφιάνα.
Δεν ξέρω αν μπορεί να κάνει το πολυπόθητο στεπ απ που ψάχνουν εδώ και καιρό οι ρούσκικες ομάδες ως σύνολο