The story so far...

One on one στην πίσω αυλή, μπουνιές, αίματα, ράμματα, σπασμένα δόντια. Μεγαλώνοντας στο σπίτι της οικογένειας Calathes, ήταν λογικό το Final four να μοιάζει παιχνιδάκι για τον Nick! Ο… Ελληνάρας παππούς!

Η ιστορία ξεκινάει στα καραβάνια μεταναστών που έφυγαν απ’ την Ελλάδα για να κυνηγήσουν το αμερικανικό όνειρο. Ο Γιάννης Καλάθης έφτασε στις Ηνωμένες Πολιτείες, έφτιαξε τη ζωή του κι έφτιαξε την οικογένειά του. Παντρεμένος με Ιρλανδέζα γυναίκα, προσπάθησε να περάσει στα παιδιά του τις ελληνικές αξίες, τη γλώσσα, τα έθιμα, ακόμα και την κουζίνα. «Θυμάμαι πως μας πήγαινε πάντα στη λίμνη στα Θεοφάνεια για τη βουτιά για τον Σταυρό», είχε περιγράψει ο Γιάννης Καλάθης στο αφιέρωμα της ΕΡΤ1 στους ομογενείς παίκτες. «Έβαζε τη μαμά μου να μαγειρεύει όλα τα ελληνικά φαγητά στο σπίτι. Ήταν Έλληνας μέχρι το κόκαλο»!!

Ο πρεσβύτερος Γιάννης Καλάθης είχε μια μεγάλη αδυναμία… Εκείνη που ήρθε στον κόσμο στις 7 Φεβρουαρίου του 1989 και ήταν η… τέταρτη φορά που επισκέφτηκαν το μαιευτήριο ο Γιάννης και η Σούζαν. Ο Νικ Καλάθης ήταν το πέμπτο αγόρι της οικογένειας κι εκείνο που μαζί με τα δίδυμα, θα είχαν τη μεγαλύτερη κλίση προς το μπάσκετ. «Πάντα ήθελα να είναι τα παιδιά μου στον αθλητισμό. Κυρίως για να έχουν αναμνήσεις όταν μεγαλώσουν. Δεν φανταζόμουν καν ότι θα έφταναν τόσο ψηλά», δηλώνει σήμερα ο Γιάννης Καλάθης, ο οποίος ήταν οδηγός σε αγώνες μηχανών και σε καμία περίπτωση δεν ήθελε να ακολουθήσουν τα παιδιά του ένα τέτοιο σπορ.

«Δοκίμασα αρχικά το ποδόσφαιρο, αλλά δεν τους άρεσε. Στο μπάσκετ κόλλησαν», θυμάται, ενώ παραδέχεται πως απέτυχε να διατηρήσει το ελληνικό στοιχείο στο σπίτι του. Οι γιοι του δεν μιλάνε ελληνικά παρά τις προσπάθειες του παππού όσο ήταν στη ζωή. Εκείνο είναι και το μεγάλο παράπονο του Νικ, του Πατ και του πατέρα τους. Ο παππούς έφυγε απ’ τη ζωή το 2006, πριν προλάβει να δει τον αγαπημένο του εγγονό να παίζει στην Εθνική ομάδα και πριν προλάβει να δει πόσο ψηλά θα έφτανε. «Ερχόταν σε κάθε προπόνηση, σε κάθε παιχνίδι, ήταν ο φανατικότερος υποστηριχτής μου. Ο προπονητής μου στο γυμνάσιο άφηνε μόνο εκείνον να βλέπει την προπόνηση. Ήθελε πάντα να με παρακολουθεί».

Η… μπασκέτα στην αυλή!

Ένα παιδικό παιχνίδι. Στις άβολες πολυκατοικίες, θα είναι κολλημένη σε ένα τοίχο και το παιδί θα εξασκείται σε μικρό και στενό χώρο, προσπαθώντας να αποφύγει τη ζημιά που θα βάλουν την… μπασκέτα στο πατάρι και τον ίδιο τιμωρία. Σε άνετα αμερικανικά σπίτια είχε θέση στην πίσω αυλή. Συνήθως και κατά τις χολιγουντιανές εικόνες, πάνω από την γκαραζόπορτα. Εκεί ξεκίνησε και η προπόνηση του Νικ Καλάθη. «Ο πατέρας μου με προπονούσε σε όλη μου τη ζωή. Από τότε που ήμουν εφτά μέχρι τα 16 μου. Εκείνος μου έμαθε τα πάντα, παρότι δεν είχε παίξει ποτέ του μπάσκετ».

Σε εκείνη την αυλή δόθηκαν και οι μεγαλύτερες μάχες με τα αδέλφια του. Τέσσερα χρόνια μεγαλύτερα, διαφορά αρκετή για να αποτελεί κάθε χτύπημα ένα σκληρό μάθημα. Τόσο ικανό, ώστε να δηλώνει ο Νικ πως «είναι ο λόγος που σκληραγωγήθηκα».