Resident Evil: The Mercenaries 3D review

Η αλήθεια είναι πως το πόρισμα για το Mercenaries 3D το είχαμε προεξοφλήσει, ακόμη και από την ανακοίνωση του τίτλου. Με το Revelations να απαιτεί μια περίοδο ανάπτυξης που καθιστά το ενδεχόμενο κυκλοφορίας του στο «παράθυρο» λανσαρίσματος του 3DS απαγορευτικό, το Mercenaries 3D δεν θα μπορούσε παρά να είναι μια... ενδιάμεση κυκλοφορία. Αρκετά κοντά στο λανσάρισμα του φορητού για να καλύψει άμεσες ανάγκες των χρηστών του, αλλά χωρίς την ανάπτυξη, οπότε ούτε και την ποιότητα που προδιαθέτει, τουλάχιστον με βάση το ιστορικό του, ένας τίτλος του διάσημου franchise της Capcom. Ο μόνος αστάθμητος παράγοντας ήταν το τι ακριβώς θα έκανε η ιαπωνική εταιρεία για να καταστήσει το Resident Evil: Mercenaries 3D ελκυστικό στους gamer και δη στους φίλους της σειράς. Νέα, πλούσια σε χαρακτηριστικά mode; Καινούριες πίστες και χαρακτήρες; Αλλά πόσο – και κυριότερα, πόσο γρήγορα – μπορείς να μεταλλάξεις ένα πάλαι ποτέ προαιρετικό μπόνους mode σε ένα κανονικό παιχνίδι; Τεχνολογία «home», content «τσέπης» Αυτό πάντως που πρωτο – παρατηρείς και χαίρεσαι στο Resident Evil: The Mercenaries 3D είναι το πως η Capcom γρήγορα και εύκολα συμπίεσε μια μικρογραφία των Resident Evil 4 και Resident Evil 5 στο φορητό της Nintendo. Περικοπές και συμβιβασμοί υπάρχουν φυσικά παντού – οι πιο έκδηλοι είναι ο εμφανώς μικρότερος αριθμών πολυγώνων που χρησιμοποιείται στους χαρακτήρες, η χαμηλότερη ποιότητα στην ανάλυση των textures και, πέρα και πάνω απ’όλα, μια άσχημη περικοπή στον αριθμό των frame για τους εχθρούς, όταν εκείνοι βρίσκονται μακριά από το πεδίο της μάχης. Παρ’ όλα αυτά, η φορητή εκδοχή της μηχανής γραφικών της Capcom εξακολουθεί να αποδίδει και σε ένα περιβάλλον με πολύ μεγαλύτερες απαιτήσεις από εκείνο του Street Fighter IV. Έτσι, μαζί με τη συνοδεία μερικών όμορφων εφέ στο φωτισμό και την προσθήκη bump mapping στους χαρακτήρες, το Mercenaries 3D αναδεικνύεται σε έναν εντυπωσιακό τεχνικά (αν και με ατέλειες) τίτλο για το 3DS, ο οποίος ωστόσο διαθέτει μια από τις πιο «αναιμικές» εφαρμογές του 3D που έχουμε δει στο σύστημα. Προσωπικά, έχω συνηθίσει να αφήνω το εφέ ενεργοποιημένο καθώς προσθέτει το κάτι παραπάνω στην οπτική εμπειρία ενός παιχνιδιού, η υλοποίηση του στο Mercenaries 3D ήταν ωστόσο τόσο διακριτική, που είναι απλά πολύ εύκολο να προτιμήσεις τo βελτιωμένο anti-aliasing που προσφέρει το 2D mode. Αν στα γραφικά η Capcom περνάει με επιτυχία τη δοκιμασία της μεταφοράς του software της στο 3DS (ακόμη και με την αδιάφορη χρήση του 3D), σε επίπεδο περιεχομένου το Mercenaries 3D δυστυχώς... χάνει από τα αποδυτήρια. Το πρωτότυπο Mercenaries ξεκίνησε ως mini game και εξελίχθηκε αφότου έγινε διάσημο με το Resident Evil 4, ωστόσο πάντα ήταν σχεδιασμένο ως ένα συμπληρωματικό μπόνους που υποστήριζε το «κυρίως πιάτο» του εκάστοτε τίτλου. Η λογική του ήταν να πάρει τους μηχανισμούς και τη δράση του παιχνιδιού και να τους μετατρέψει σε ένα arcade shooter, όπου ο παίκτης πρέπει να σκοτώσει όσο περισσότερους εχθρούς ή απλά να καταφέρει να επιβιώσει σε ένα συγκεκριμένο χρον