Η σφαγή του Αγίου Βαλεντίνου

Στις 14 Φεβρουαρίου 1929 το μεγάλο κραχ δεν είχε χτυπήσει ακόμα τις ΗΠΑ και οι ερωτευμένοι γιόρταζαν για μια ακόμα φορά. Ο Αλ Καπόνε όμως είχε άλλα σχέδια για τη μέρα αυτή. Ο Μπαγκς Μοράν του δημιουργούσε προβλήματα και αποφάσισε να λάβει μέτρα. Ο Καπόνε βρισκόταν στην απόλυτη ακμή του και δεν φοβόταν κανέναν και τίποτα. Ο Μοράν έπρεπε να βγει από τη μέση και το... αφεντικό είχε επιλέξει την ημέρα των ερωτευμένων για το τελικό ξεκαθάρισμα. Το σχέδιο «εμπνεύστηκε» το πρωτοπαλίκαρο

του Αλ Καπόνε, Βιτσέντζο Τζιμπάλντι, γνωστός με το ψευδώνυμο Τζακ Μακ Γκαρν και με το παρατσούκλι «Το πολυβόλο». Έκλεισε ραντεβού με τον Μοράν και τους άνδρες του. Αρχικά οι φήμες έλεγαν ότι τους παραπλάνησε λέγοντας ότι θα τους παραδώσει ένα φορτίου ουίσκι που την εποχή της ποτοαπαγόρευσης σήμαινε... χρυσάφι. Οι έρευνες όμως και το γεγονός ότι τα θύματα φορούσαν επίσημα ρούχα δείχνουν ότι κάποια άλλη ήταν η πρόφαση που χρησιμοποιήθηκε.

Στις 10.30 το πρωί της 14ης Φεβρουαρίου (ημέρα Πέμπτη όπως και σήμερα) σε μια αποθήκη του Βόρειου Σικάγο πραγματοποιήθηκε το μοιραίο ραντεβού. Πέντε άνδρες του Καπόνε (δύο ντυμένοι αστυνομικοί και τρεις με πολιτικά) μπήκαν στην αποθήκη και αιφνιδίασαν τα επτά άτομα που βρίσκονταν μέσα. Τους διέταξαν να σταθούν με την πλάτη στον τοίχο και τα Τόμπσον που κρατούσαν έκαναν τη δουλειά. Εβδομήντα συνολικά σφαίρες από πολυβόλα και δύο από πιστόλια βρήκαν στα πτώματα. Ο μόνος που άντεξε ήταν ο Φρανκ Γκούσενμπεργκ ο οποίος όταν η αστυνομία έφτασε στον τόπου της εκτέλεσης ζούσε ακόμα. Παρότι είχε δεχθεί δεκατέσσερεις σφαίρες έσβησε μετά από τρεις ώρες αλλά παρά τις πιέσεις για να δώσει στοιχεία είπε μόνο: «Δεν θα μιλήσω». Από τους επτά νεκρούς, πέντε ήταν μέλη της συμμορίας του Μοράν, ένας συνεργαζόμενος μικροκακοποιός κι ένας άσχετος με την ιστορία, ένας μηχανικός που είχε κληθεί για να επισκευάσει ένα αυτοκίνητο της συμμορίας και βρέθηκε κατά λάθος στο μοιραίο ραντεβού. Τελικά ο μόνος που επέζησε ήταν ο γερμανικός ποιμενικός ενός από τα θύματα. Ο «Χάιμπολ», όπως ήταν το όνομα του, είχε κρυφτεί κάτω από ένα φορτηγό.

Ο Μοράν σώθηκε από καθαρή τύχη, επειδή πήγε καθυστερημένα στο ραντεβού και όταν είδε τους «αστυνομικούς» φρόντισε να εξαφανιστεί. Ο Καπόνε είχε φροντίσει να πάει διακοπές στη Φλόριντα ενώ οι δολοφόνοι του ήταν «outside talents» δηλαδή μέλη συμμοριών από άλλες πόλεις ώστε να μην τους αναγνωρίσει κανείς. Το γεγονός όμως ότι φωτογραφίες του μακελειού δημοσιεύθηκαν την επόμενη μέρα στις εφημερίδες (μπορείτε να δείτε τις φωτό στο ίντερνετ) προκάλεσε τη λαϊκή κατακραυγή και ξεκίνησε η πτώση του Αλ Καπόνε. Ξεκίνησε μια μακρά έρευνα με μάρτυρες και ύποπτους να δολοφονούνται ή να εξαφανίζονται.

Το θέμα όμως είχε ξεφύγει από τα στενά όρια του Σικάγο και έγινε παναμερικανική υπόθεση. FBI και IRS (Εφορία) μπήκαν στην υπόθεση. Με μεθοδικό τρόπο, οι δύο υπηρεσίες ξεσκέπασαν τη δράση του Αλ Καπόνε, που συνελήφθη δύο χρόνια αργότερα για φοροδιαφυγή. Η «σφαγή της ημέρας του Αγίου Βαλεντίνου» αποτέλεσε την αρχή του τέλους για τον γκάνγκστερ που είχε ξεπεράσει τα όρια και είχε γνωρίσει την δύναμη του Τύπου. Ο Μπαγκς Μοράν από πάμπλουτος γκάνγκστερ βρέθηκε να ληστεύει τράπεζες για τα προς το ζην. Στις 15 Φεβρουαρίου 1936 ο... εμπνευστής Βιντσέντζο Τζιμπάλντι δολοφονήθηκε. Το 1935 ο Μπάιρον Μπόλτον συνελήφθη για ληστείες και κατά τη διάρκεια της ανάκρισης «έσπασε» και έγινε ένας «τυφώνας αποκαλύψεων» όπως τον αποκάλεσε η αστυνομία. Είπε ότι ήταν τσιλιαδόρος το πρωινό της σφαγής και έδωσε πολλές λεπτομέρειες.

Ο τόπος του εγκλήματος (2122 Ν. Clark Street) έγινε τουριστική ατραξιόν μέχρι το 1967, που η αποθήκη κατεδαφίστηκε και πλέον εκεί βρίσκεται ένα πάρκινγκ. Ο αιματοβαμμένος τοίχος της εκτέλεσης αποσυναρμολογήθηκε τούβλο - τούβλο και πουλήθηκε σε δημοπρασία στον καναδό επιχειρηματία Τζορτζ Πάτεϊ, ο οποίος τον ξανάχτισε μέσα στο μπαρ που διατηρούσε στο Βανκούβερ.

Στη μεγάλη οθόνη, το μακελειό αποτέλεσε τμήμα της δράσης στις ταινίες «Μερικοί το προτιμούν καυτό» του Μπίλι Γουάιλντερ (1959) και «Σημαδεμένος» (1932) και το κύριο θέμα της ταινίας του Ρότζερ Κόρμαν «Νύχτα του Αγίου Βαλεντίνου» (1967).

Η «Σφαγή της Εορτής του Αγίου Βαλεντίνου» ενέπνευσε επίσης μουσικούς, όπως ο τραβαδούρος Τζέιμς Τέιλορ («Valentine's Day»), ο ράπερ 50 Cent («The Massacre», άλμπουμ του 2005) και οι Wu-Tang που έχουν ένα τραγούδι με το όνομα «Valentine's Day Massacre».