«Γίναμε ΑΕΚ γιατί πιστεύαμε σε ιδανικά»

Θέλω να γράψω το πιό ωραίο κέιμενο του κόσμου, αλλά είμαι σίγουρος ότι δεν θα μπορέσω. Και στεναχωριέμαι γιατί για αυτή την ομάδα, μόνο κάτι εμπνευσμένο αξίζει. Αλλά παρόλα αυτά θα προσπαθήσω. Γιατί αυτό το κείμενο είναι η αγκαλιά που αναζητώ και ταυτόχρονα η αγκαλιά που θέλω να προσφέρω σε όσους την έχουν ανάγκη.
Πέρασα ολόκληρη τη φετινή χρονιά τρέμοντας στην ιδέα αυτού που τελικά ήρθε. Το έβλεπα να έρχεται με τρόπο νομοτελειακό αλλά ήθελα να δωσω και εγώ τη μάχη μου μαζί σας. Και από τη στιγμή που ήρθε,κατ'εμέ την προηγούμενη αγωνιστική, δεν εχω σταματήσει να κλαίω και να αναρωτιέμαι

πότε τελικά θα έρθει εκείνο το θαύμα που χρόνια τώρα περιμένουμε. Σήμερα όμως, που όλα είναι οριστικά, πιάνω τον ευατό μου να χαμογελά, αμυδρά μεν αλλά γλυκά. Απλά και μόνο γιατί αυτό που αντιπροσωπεύει η ΑΕΚ για μας, δεν τελείωσε. Ίσα-ίσα και χωρίς να θέλω να χρυσώσω το χάπι, μπορεί και να επιβεβαιώθηκε και να ενδυναμώθηκε. Το ξέρω ότι ακούγεται παράλογο και μοιρολατρικό, το να πεις ότι αυτή η μέρα μπορεί να είναι κάτι πέρα από μέρα θλίψης, οδύνης και πόνου που σου κόβει την ανάσα. Σίγουρα, είναι και αυτά. Αλλά ας μην είναι τα μόνα συναισθήματα μας απέναντι σε αυτή την ιστορία που διαδραματίστηκε φέτος. Οχι για να αποφύγουμε τον πόνο. Αυτόν έχουμε αποδείξει ότι δεν τον φοβόμαστε πιά. Άλλωστε τον έχουμε ‘αγκαλιάσει' τόσες φορές που έχουμε συνηθίσει την παρουσία του στην ΑΕΚτζήδικη ζωή μας. Αλλά γιατί θα ήταν ψέμα και αδικία, να μείνει μονάχα η θλίψη του υποβιβασμού. Και εμείς έχουμε αποδείξει ότι δεν μπορούμε ούτε το ένα ούτε το άλλο. Ας αναλογιστούμε λοιπόν τι είναι αυτό που επλήγει τόσο από αυτό τον υποβιβασμό και μετά ας αποφασίσουμε ποιά θα είναι η στάση μας.

Το ξέρω ότι είναι τετριμμένο και για κάποιους άνευ πραγματικής σημασίας να επαναλάβω το σύνθημα μας, ότι όσοι γίναμε ΑΕΚ δεν το κάναμε για τα πρωταθήματα και τις αγωνιστικές επιτυχίες. Δεν μπορώ και να το προσπεράσω όμως. Θα ήταν ψέμα και αδικία, και είπαμε για αυτές τις δύο έννοιες. Αν γίναμε ΑΕΚ ήταν γιατί πιστεύαμε σε ιδανικά που στους υπόλοιπους φαντάζουν άγνωστες λέξεις και χωρίς καμία θέση σε αυτό τον τόσο άσχημο κόσμο. Αναζητούσαμε μια ομάδα που θα παλεύει μόνο στο γήπεδο, περήφανη, μακριά από συνωμοσίες, παρασκήνια, κασέτες και κάθε είδους υπόγειο σχέδιο. Και αυτό φέτος το είχαμε και με το παραπάνω ίσως. Ονειρευτήκαμε μια ομάδα, όπου παίχτες και οπαδοί θα πονάνε και θα κλαίνε μετά από μια αποτυχία. Και όσοι σταθήκαμε στο πλευρό αυτής της ομάδας φέτος, από τους απαρηγόρητους την Κυριακή παίχτες, μέχρι τους οπαδούς που κατέρρευσαν στο ΟΑΚΑ την πρασμένη αγωνιστική, το βιώσαμε αυτό το ‘όνειρο' με τον πιό επώδυνο τρόπο. Επιθυμούσαμε να είμαστε μέρος ενός συνόλου όπου η λογική θα δίνει τη θέση της στο συναίσθημα και η κίνηση του Άρη στην υπόθεση Ανάκογλου, μας κατέστησε παραπάνω από σαφές, ότι έχουμε την ευλογία να είμαστε στο σωστό μέρος.
Δεν έχω γνωρίσει ούτε έναν ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΟ ΑΕΚΤΖΗ στα 25 χρόνια που παρακολουθώ με αγνή αγάπη αυτή την ιδέα ,που να είχε σαν όνειρο του για αυτή την ομάδα, το να έχουμε έναν υπεράνω νόμων πρόεδρο, μια διαρκώς υπέρ μας διαιτησία, μια ενεργή συμμετοχή στα κέντρα αποφάσεων, που όλο και περισσότερο θυμίζουν υπόνομο. Όλοι μας βρίσκουμε στην ΑΕΚ μια διάψευση της ασχήμιας που επικρατεί στην κοινωνία μας. Ψάχναμε για έναν ποδοσφαιριστή που να ζητάει να ακυρωθεί το γκολ που πέτυχε σε τελικό κυπέλλου, επειδή χρησιμοποίησε ενστικτωδώς το χέρι του. Ψάχναμε μια ομάδα που να υπερασπίζεται, με κίνδυνο της ζωής των ατόμων που την αντιπροσωπεύουν, την κραυγή ειρήνης ενός γειτονικού λαού. Ψάχναμε την αγκαλιά του Λύμπε στον Ξηροκώστα μπροστά από το πέταλο και όσοι ήμασταν εκεί όταν αυτό έγινε πραγματικότητα, δεν γινόταν να μην κλάψουμε από περηφάνια. Και όλα αυτά είχαμε την τύχη να τα βρούμε σ'αυτή την ομάδα. Και το πιό σημαντικό? Αυτό που δίνει επιπλέον αξία και μας κάνει σίγουρους για την επιλογή μας αυτή? Φέτος που είχαμε ανάγκη να τα απαρνηθούμε όλα αυτά, απλά και μόνο για να μείνουμε στην πιο βρωμερή αθλητική κατηγορία του κόσμου, φέτος που ο μόνος τρόπος για να επιβιώσουμε ήταν να αλλάξουμε το χαρακτήρα μας, εμείς είπαμε όχι και διαλέξαμε έναν πιο δύσκολο, αλλά συνάμα συνεπή σε όσα πιστεύουμε, δρόμο. Και δεν θεωρώ ότι αναγκαστήκαμε να το κάνουμε από αδυναμία. Απλά καταφέραμε να αναγνωρίσουμε ότι το τίμημα ήταν δυσανάλογο υψηλό σε σχέση με το στόχο και για αυτό το απορρίψαμε. Αυτός από μόνος του είναι ένας πολύ σοβαρός λόγος για να κοιμόμαστε ήσυχοι από εδώ και πέρα.

Από αύριο όμως, οφείλουμε να κοιτάξουμε το μέλλον μας και να το προασπίσουμε. Ένα μέλλον που δεν θα είναι απλά σύμφωνο με τις αξίες μας, αλλά θα κάνει και τους υπόλοιπους να υποκλιθούν μπροστά σε αυτές και να αισθανθούν μηδενικά που όχι απλά δεν τις διαθέτουν, αλλά δεν μπορούν καν να τις κατανοήσουν. Και επειδή μια από τις αρχές αυτές είναι και η Δικαιοσύνη, η δική μας ΑΕΚ,αυτή που δεν χάνει ποτέ, οφείλει να μην στερήσει τίποτα από όποιον δικαιολογημένα δικαιούται κάτι από αυτήν. Για αυτό και μόνο το λόγο, η λύση της Γ' εθνικής και της πτώχευσης της εταιρίας πρέπει να απορριφθεί αύριο κιόλας. Γιατί κάτι τέτοιο θα αλλοιώσει το χαρακτήρα μας και θα αποτελέσει πρακτική που θα μας φέρει πιό κοντά σε όσους χρόνια ολόκληρα δικαίως πολεμάμε. Και ας μας έχουν στερήσει οι υπόλοιποι τόσα. Και ας μας έχουν ληστέψει τόσες φορές. Και ας μας χρωστάνε όλοι τους. Δεν είναι στο DNA αυτή της ομάδας, να προκαλεί αδικίες. Και ας είναι άδικο αυτό που τώρα της συμβαίνει...
Μαζί με αυτή την απόρριψη όμως, πρέπει απαραίτητα να υπάρξει και μια κοινή προσπάθεια όλων όσων έχουμε κοινή οπτική για την ομάδα, ώστε να καταφέρουμε αρχικά να εδραιώσουμε και μετέπειτα να μεγεθύνουμε εκείνα τα ιδανικά που χρόνια τώρα έχουν χαραχθεί πάνω μας.

Αδερφέ μου, το ξέρω πως το κεφάλι σου πάει να σπάσει, η ψυχή σου έχει μαυρίσει και τα δάκρυα δεν σταματάνε να κυλάνε στα μάγουλα σου. Μην στεναχωριέσαι όμως. Ίσως έτσι να πρέπει να γίνει. Γιατί αυτό είναι που συμβαίνει όταν πονάει κάτι που αγαπάς. Ξέρω ότι πολλές φορές φέτος αναρωτήθηκες αν ολα αυτά που έβλεπες από μια ομάδα με κιτρινόμαυρες φανέλες, θυμίζουν κάτι από ΑΕΚ. Και πιθανόν, βλέποντας ανύπαρκτους παράγοντες να παρατάνε την ομάδα στο 70' λεπτό του πιό κρίσιμου αγώνα της ιστορίας της, να είπες σωστά, πως αυτό δεν είναι ΑΕΚ. Το ίδιο θα είπες και βλέποντας τυχάρπαστους, περαστικούς ποδοσφαιριστές, να έχουν την διαύγεια να σκηνοθετήσουν έναν άκυρο πανηγυρισμό, τη στιγμή που θα έπρεπε να έχουν μεθύσει από χαρά για το γκολ που πέτυχαν. Και σίγουρα θα είχες την ίδια δικαιολογημένη αντίδραση όταν είδες άτομα που δεν έχουν καμία επίγνωση του τι είναι ΑΕΚ, να μπουκάρουν στο γήπεδο σε μια εφιαλτική στιγμή για την ομάδα μας, στερώντας από όλους μας την ελπίδα, αλλά κυρίως από τους ποδοσφαιριστές το δικαίωμα να θρηνήσουν για αυτό τον εφιάλτη. Βλέπεις έπρεπε να σηκωθούν από το χορτάρι όπου ήταν πεσμένοι για να σώσουν τη ζωή τους...

Ναί, όλα αυτά είναι κάτι παραπάνω από θλιβερά. Είναι αδιανόητα να συμβαίνουν στην οικογένεια μας. Και δυστυχώς φέτος τα ζήσαμε. Ίσως όμως τώρα που το κοντέρ έχει μηδενίσει και αναγκαστικά όλοι μας θα μετρηθούμε, να έχουμε μια ευκαιρία να δημιουργήσουμε κάτι σπουδαίο. Κάτι που όμοιο του δεν υπάρχει. Κάτι που μόνο εμείς μπορούμε. Μπορεί να θεωρείς πως δεν έχουμε τη δυναμη να το πετύχουμε. Μπορεί οι σφεντόνες να μην καταφέρουν να πλήξουν τα τανκς. Μπορεί ο κόσμος να μην γυρίζει όπως εμείς πιστεύουμε. Μπορεί να έχουμε σοβαρότερα προβλήματα να αντιμετωπίσουμε στις ζωές μας. Αλλά πες μου, σε παρακαλώ. Αν ήσουν στο πλευρό του Παυλή στο νοσοκομείο, το βράδυ της Κυριακής, αν καθόσουν στον πάγκο διπλα από τον Πανταζή, μετά τη λήξη του παιχνιδιού στο Περιστέρι ή αν έσπρωχνες το καροτσάκι του Άρη ή του Νικόλα για να τους πας να δουν την αγαπημένη μας ομάδα, δεν θα τους ορκιζόσουν ότι μπορούμε?

Κώστας Ζωγόπουλος