Έντιν Ντζέκο: Ντριπλάροντας τον θάνατο

Διαβάστε τη συγκλονιστική ιστορία του Έντιν Ντζέκο, ο οποίος σώθηκε καθαρά από τύχη, όταν μια χειροβομβίδα εξερράγη εκεί που λεπτά νωρίτερα έπαιζε μπάλα

Μπορεί πλέον να είναι πρωταθλητής Αγγλίας με τη φανέλα της Μάντσεστερ Σίτι. Μπορεί να απολαμβάνει όλες τις πολυτέλειες χάρη στα πετροδόλαρα των Αράβων, αλλά η ζωή δεν τα έφερε τόσο ευνοϊκά για τον Ντζέκο στην παιδική του ηλικία.

Ο Βόσνιος διεθνής μεγάλωσε σε ένα Σαράγιεβο κατεστραμμένο από τον οδυνηρό εμφύλιο πόλεμο και μέσα σε ένα σκηνικό φοβίας και μίσους.

Η οικογένειά του αναγκάστηκε να χάσει τα

υπάρχοντά της, όπως και 2,2 ακόμη εκ. Βοσνιών κι έτσι ο μικρός Έντιν Γιέκο (όπως προφέρεται το όνομά του κανονικά) μεγάλωσε σε ένα μικρός διαμέριδμα μαζί με τα υπόλοιπα 14 μέλη της οικογένειάς του. Μπορεί βέβαια να μη θύμιζε σε τίποτα τη σημερινή του έπαυλη στο Τσεζάιρ, αλλά στάθηκε τυχερός όσο λίγοι και θα καταλάβετε τι εννοούμε παρακάτω....

Προτού γίνει επαγγελματίας ποδοσφαιριστής είδε φίλους και συγγενείς του να σκοτώνονται μέσα στη λαίλαπα του εμφυλίου και κλώτσησε για πρώτη φορά το τόπι δίπλα σε ερείπια βομβαρδισμένων σπιτιών.

Η μητέρα του δε συνήθιζε να αποθαρρύνει τον Έντιν από τα να παίζει μπάλα με τους φίλους του, μιας και ήταν από τα λίγα πράγματα που είχαν μείνει για να τον κάνουν να ξεχνιέται.

Εκείνο όμως το απόγευμα το μητρικό ένστικτο χτύπησε κόκκινο και η μητέρα του Ντζέκο μάζεψε άρων άρων τον μικρό από την αλάνα δίπλα στο σπίτι τους.

Λίγες στιγμές αργότερα μια χειροβομβίδα θα έπεφτε στο αυτοσχέδιο γήπεδο, σκοτώνοντας και διαμελίζοντας πολλούς από τους φίλους του Ντζέκο.

Ο Έντιν δεν θα ξεχάσει ποτέ αυτή τη στιγμή και θα είναι αιωνίως ευγνώμων στη μητέρα του, η οποία ανησυχεί για εκείνον ακόμη και τώρα που ο γιος του μεγαλουργεί στα Ευρωπαϊκά γήπεδα.

«Το ένστικτό μου έσωσε τη ζωή του γιου μου. «Ο Έντιν δεν είχε παιδική ηλικία. Δεν είχε καμία είδους ζωή μέχρι τα 10 του. Ήταν καλός μαθητής αλλά πάντα μόλις τελείωνε το σχολείο ήθελε να παίξει ποδόσφαιρο, τόνισε η μητέρα του Ντζέκο, Μπέλμα, με τον ίδιο να προσθέτει: «Λίγα λεπτά μετά από την απαγόρευση της μητέρας μου να παίξω έσκασε η χειροβομβίδα εκεί που έπαιζα μπάλα. Το ένστικτό της μου έσωσε τη ζωή. Ήταν δύσκολα χρόνια για όλους μας στην πατρίδα. Δεν είχαμε να φάμε πολύ. Σχεδόν ποτέ τρία γεύματα την ημέρα. Φοβόμουν και έπρεπε να κρυβόμαστε από τους πυροβολισμούς και τους βομβαρδισμούς. Το σπίτι μας καταστράφηκε και αναγκαστήκαμε να πάμε στον παππού μου. Όλη η οικογένεια, περίπου 15 άτομα, στοιβαχτήκαμε σε ένα διαμέρισμα περίπου 35 τετραγωνικών. Ήταν πολύ δύσκολα. Κάθε μέρα ξέραμε ότι μπορεί κάποιος μας να πεθάνει. Σχεδόν όλοι οι παίκτες ξεκίνησαν να κλωτσούν την μπάλα στους δρόμους. Για μένα ήταν αδύνατο, αλλά. Μόλις τελείωσε ο πόλεμος ήμουν δυνατότερος ψυχικά. Δεν θέλω να τα σκέφτομαι πια. Οι μνήμες του πολέμου δεν είναι στο μυαλό μου. Προτιμώ να σκέφτομαι το μέλλον. Ήταν ένα όνειρο να πάω σε μια μεγάλη ομάδα και τα κατάφερα. Ήξερα πως έχω ταλέντο. Σε 4 χρόν