Αντίο στο Μανόλο, καλή δύναμη σ’εμάς...

  Αξιότιμοι ασθενείς, καλημέρα σας. Με σοκ και δέος παρακολούθησε τις εξελίξεις από την Πέμπτη και μετά ο κόσμος της ΑΕΚ. Με συνεχείς ανατροπές, φήμες και εναλλαγές δεδομένων. Τη μία στιγμή ο Χιμένεθ ήταν ο τελειωμένος παπατζής που έχασε μόνος του από τη Στούρμ Γκράτς, την άλλη στιγμή ήταν ο δικαιωμένος θριαμβευτής της Νέας Σμύρνης που τον αγκάλιαζαν και τον φιλούσαν οι παίχτες του. Τελικά μέσα από όλο αυτό το τρενάκι του τρόμου, η μπίλια κάθησε στο μαύρο. Και έτσι ο Μανόλο Χιμένεθ αποτελεί παρελθόν, ενώ ο Νίκος Κωστένογλου αποτελεί παρόν και μέλλον. Νομίζω ότι για τους περισσότερους ΑΕΚτζήδες η αποχώρηση του Χιμένεθ ήταν ένα κακόηχο νέο. Όχι γιατί έφυγε ο...Μουρίνιο, ο θαυματοποιός που παίρνει αμούστακα πιτσιρίκια και φτιάχνει πρωταθλητές Ευρώπης. Αλλά γιατί έφυγε ένας απο τους ελάχιστους επαγγελματικά σχετιζόμενους με την ΠΑΕ ΑΕΚ που είχαν απομείνει για να θυμίζουν ότι αυτή η ομάδα είναι μια μεγάλη ομάδα με υψηλό επίπεδο. Ίσως, ο τελευταίος που είχε απομείνει. Ένας προπονητής με παραστάσεις και εμπειρίες υψηλού επιπέδου απο την Πριμέρα Ντιβιζιόν, με κύρος, με αναγνωρισιμότητα. Η αντικατάσταση του πρώην προπονητή της Σεβίλλης από τον πρώην προπονητή του Αστέρα Τρίπολης αποτελεί την οριστική και πλέον επίσημη παραδοχή, εκ μέρους της ΠΑΕ ΑΕΚ, για την πτώση του επιπέδου της ομάδας. Κακά τα ψέματα... Δεν ξέρω πόσο χρήσιμη θα ήταν αυτή τη στιγμή μια αναδρομή στα έργα και τις ημέρες του Ισπανού προπονητή στον πάγκο της ΑΕΚ. Δε μου αρέσουν οι «επικήδειοι». Άλλωστε και ο ίδιος με τη δήλωση «δε λέω αντίο, αλλά στο επανιδείν» θέλησε να εκτρέψει τη συζήτηση προς το μέλλον και όχι προς το παρελθόν. Δεν ξέρω αν έχει νόημα η αναφορά στον τίτλο που κατέκτησε η ΑΕΚ επί των ημερών του μετά από εννιά χρόνια, διότι δεν πιστεύω ότι το έργο των προπονητών κρίνεται μόνο μέσα από τα τεκμήρια, που είναι τα τρόπαια. Θα σταθώ μόνο σε ένα σημείο: επί των ημερών του Ντούσαν Μπάγεβιτς, όλη η κοινωνία της ΑΕΚ συζητούσε για οτιδήποτε άλλο εκτός από το ποδόσφαιρο. Ο Χιμένεθ κατάφερε, έστω για το μικρό χρονικό διάστημα που έκατσε στον πάγκο της ΑΕΚ, να μας θυμίσει οτι πάνω από τις ίντριγκες, τις μικροκόντρες, την εσωτερική φαγωμάρα, τους φίλους και εχθρούς, την εσωστρέφεια, πάνω από όλα αυτά, υπάρχει το ποδόσφαιρο. Υπάρχει η ποδοσφαιρική ΑΕΚ που πάει πχ στην Τούμπα να παίξει την πρόκριση στον τελικό του Κυπέλλου, και κλείνει το σπίτι του ΠΑΟΚ στα ίσια, σε ένα ματς που οι ΠΑΟΚτζήδες έβλεπαν ως το ματς της δεκαετίας και ως την ευκαιρία να κάνουν ανεπανάληπτη απόβαση στο ΟΑΚΑ, στον τελικό. Ο Χιμένεθ κατάφερε να αναδείξει αυτήν την ΑΕΚ, την ΑΕΚ όπου το πρώτο θέμα ήταν το ποδόσφαιρο που έπαιζε η ομάδα, και όχι το τηλέφωνο που πήρε μέσα από τα αποδυτήρια ένας ρουφιάνος που μάλλον ήταν Ντεμικός και δε γούσταρε το Μπάγεβιτς. Αν οφείλουμε ένα πράγμα στο Χιμένεθ, του οφείλουμε ότι ηταν ο προπονητής που ασχολήθηκε αποκλειστικά και μόνο με την ομάδα, με το ποδόσφαιρο, και όχι με μικρότητες, εσωστρέφειες, παραγοντιλίκια και χαζές κοντρίτσες, όπως ο προκάτοχός του. Αρκετά όμως με το χτε