Ταυτότητες και ταμπέλες

Η κάλπη της προηγούμενης Κυριακής έγραψε τον επίλογο στη σάγκα του δικομματισμού. Η αφήγηση μιας ολόληρης πολιτικής ιστορίας, διαχωρισμένης σε κεφάλαια λόγω πλοκής, τίθεται οριστικά στο περιθώριο. Προηγήθηκε βέβαια το δραματικό φινάλε μιας χλιδάτης σαπουνόπερας που αβαντάριζε σε πανεθνική μετάδοση την ασημαντότητα, την αμεριμνησία, την οκνηρία και την απληστία. Αυτή την απονομιμοποίησε και την αποδοκίμασε σαρωτικά η λαϊκή ψήφος στις προηγούμενες εκλογές. Αυτή τη φορά ωστόσο οι ψηφοφόροι δεν κατευθύνθηκαν προς τα εκλογικά τμήματα τόσο τσαντισμένοι. Πρυτάνευσε το κριτήριο της διακυβέρνησης της χώρας... Παρ’ όλα αυτά, οι εκλογείς άνοιξαν στο πολιτικό σκηνικό ένα νέο χαράκωμα. Το παλιό που χώριζε το πολιτικό σύστημα στα κόμματα του δικομματισμού και σε εκείνα της αριστερής αντιπολίτευσης άρχισε να μπαζώνεται. Και πλάι του να ανοίγεται βαθύτερα μια προϋπάρχουσα ρωγμή που ως τώρα καλυπτόταν από τα αδιαφανή μερεμέτια της πολυσυλλεκτικότητας. Από εκεί αναδεικνύεται πλέον η αβυσσαλέα αντιπαράθεση του οπισθοδρομικού λαϊκισμού με τον προοδευτικό εκσυγχρονισμό. Από εκεί προβάλλει η διχαστική κόντρα του παρωχημένου οριενταλισμού με τον ευρωπαϊκό προσανατολισμό της χώρας.