Στριπτίζ και άλλες καθημερινές ιστορίες καφρίλας

Στο δρόμο τρία χρόνια πριν: στην καθημερινή διαδρομή προς το γραφείο από τη Βάρης-Κορωπίου -βιότοπος για φορτηγά, μπετονιέρες, μαντράδες και μαντρόσκυλα- πάντα προετοιμαζόμουν ψυχολογικά για τα απρόβλεπτα, μικρά και μεγάλα περιστατικά που έκαναν τα νεύρα μου τσατάλια. Ας πούμε, κάθε φορά που μια γωνία του ματιού μου έπιανε κάτι σαν άμορφη (και κόκκινη) χαλκομανία να κείτεται στην άσφαλτο, άλλαζα φρικαρισμένη λωρίδα. Ήταν κοινό μυστικό ότι τα αδέσποτα σε αυτή τη «γειτονιά» έχουν μέσο όρο ζωής αντίστοιχο με πεταλούδας, καθώς πολλοί οδηγοί μεγάλων οχημάτων διασκέδαζαν τρελά να έρχονται τετ-α-τετ μαζί τους. Για φρενάρισμα ούτε λόγος -πάντα υπήρχε η δικαιολογία «πού να σταματήσω κοπελιά ολόκληρο εργαλείο, θα διπλώσω»-, αλλά το ύποπτο ήταν ότι δεν άλλαζαν καν λωρίδα, ακόμα κι αν ο δρόμος ήταν άδειος. Για να το πω στεγνά, σχεδόν στόχευαν τα άμοιρα τα ζώα -δεν μπορώ να δικαιολογήσω την έλλειψη στοιχειώδους αντανακλαστικής κίνησης σε επαγγελματίες οδηγούς (ναι, δεν ήταν όλοι έτσι, δεν γενικεύουμε και μπλα μπλα, μπλα).