Πού πάτε, κύριε; Στην ουρά σας!

Από τη μια οι ουρές για ρύθμιση χρεών με όσο το δυνατόν περισσότερες δόσεις, οι ουρές στο ταμείο ανεργίας και στα συσσίτια και από την άλλη ένας αλλιώτικος συνωστισμός Ελλήνων επενδυτών που θέλουν να αδράξουν τις ευκαιρίες στα ομόλογα, στις μετοχές, στα warrants και τις κάθε είδους χρηματοοικονομικές ευκαιρίες που ανέκυψαν αιφνιδίως (!) στην ελληνική πραγματικότητα. Η χώρα των απόλυτων αντιθέσεων με συμπολίτες μας που ακόμα και μετά τη σαρωτική λαίλαπα των μνημονίων έχουν λεφτά για επενδυτικά ρίσκα ή η χώρα με αρκετούς αμετανόητους που δεν έβαλαν μυαλό ούτε ύστερα από το 1999, ούτε από την κατάρρευση όλων των θεμελιωδών αξιών της ελληνικής οικονομίας;

Πώς αλλιώς να εξηγηθεί το φαινόμενο των αγωνιωδών ερωτημάτων που δεχόμαστε από γνωστούς και αγνώστους - του τύπου «να μπούμε τώρα ή χάσαμε την κούρσα;».
Στις επισημάνσεις μας δε πως οι καιροί άλλαξαν και πως το 1999 δεν επανέρχεται, ακούμε άφωνοι το ακλόνητο επιχείρημα: «Μα γιατί, οι ξένοι είναι πιο μάγκες από εμάς που ήρθαν και κονομάνε;».
Την περασμένη εβδομάδα κάναμε μνεία κάποιων θετικών ενδείξεων που έχουν παρατηρηθεί το τελευταίο διάστημα και τα οποία εν τινι μέτρω έχουν δώσει κάποιες νότες αισιοδοξίας. Από τις θετικές ενδείξεις όμως μέχρι να περάσουμε στην ανάκαμψη και να μπει τέρμα στα βάσανά μας υπάρχει μια άβυσσος.