Οι εξωπραγματικές φορολογίες στραγγαλίζουν τον ανταγωνισμό

Αν κάποιος αντί για το ΕΕΤΗΔΕ, το γνωστό χαράτσι, πάει στην Εφορία με ένα πορτοπαράθυρο και πει «Εγώ είμαι σωστός πολίτης, μόνο που δεν έχω λεφτά. Τόσα περίπου πρέπει να είναι, αλλά αν είναι παραπάνω να σας φέρω και μερικά πλακάκια», θα του απαντήσουν «Πλάκα κάνετε, κύριε;». Και αν του το πουν, με ποια λογική και δικαίωμα; Οτι ένας άνθρωπος που αγόρασε ένα σπίτι πριν από 10 ή 20 χρόνια θα πρέπει να κρατάει καβάτζα το 1% της σημερινής αξίας του σπιτιού του σε μετρητά για να το δώσει επειδή το κράτος για μια δεκαετία δανειζόταν τα κέρατά του για να τα ακουμπάει στο Δημόσιο; Ακόμα και στο Βυζάντιο ή στην Τουρκοκρατία, όπου φόρος για τους αγρότες ήταν το 10% της σοδειάς τους, κανένας αυτοκράτορας ή πασάς δεν σκέφτηκε να ζητάει από έναν που βγάζει στάρι να του δίνει ροδάκινα. Το ελληνικό κράτος, χωρίς να μπορεί να ιδιωτικοποιήσει ή να απολύσει κι έχοντας την ανάγκη ρευστού, ζητάει χρήμα από εκεί που δεν υπάρχει - και το πρόβλημα είναι φανερό στους αριθμούς.