Κύριοι,σοβαρευτείτε. Τι θα κάνουμε σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση που κλυδωνίζεται;

Η πρώτη αναφορά σε μια Ευρωπαϊκή Ενωση έγινε από τον Ουίνστον Τσόρτσιλ το 1948, όταν σε ομιλία στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης αναφέρθηκε σε «Ηνωμένες Πολιτείες της Ευρώπης». Η πρώτη πρακτική κίνηση έγινε από τον Γάλλο υπουργό Εξωτερικών Ρόμπερτ Σούμαν, όταν το 1950 δημιούργησε την Ενωση Ανθρακα με μέλη τη Γαλλία και τη Γερμανία, προσκαλώντας όμως και «όποια άλλη χώρα θα ήθελε να συμμετάσχει». Τις επόμενες δεκαετίες η Ευρωπαϊκή Κοινότητα άλλαζε ονόματα και μορφή, αλλά διατηρούσε τον αρχικό της χαρακτήρα: μία ένωση βορειοευρωπαϊκών κρατών -η μόνη χώρα από τον Νότο ήταν η βιομηχανική Ιταλία- με παρόμοιες οικονομίες, που στο όνομα του οικονομικού φιλελευθερισμού καταργούσαν τους δασμούς, τις ταρίφες και τα τελωνεία. Ο οικονομικός χαρακτήρας της Κοινότητας άλλαζε τη δεκαετία του ’80, όταν το 1981 η Ελλάδα για πολιτιστικούς λόγους γινόταν η 10η χώρα της Κοινότητας, ενώ την ακολουθούσαν το 1986 η Ισπανία και η Πορτογαλία.

Ταυτόχρονα όμως η ΕΟΚ έχασε κάθε έννοια λογικής. Το 1987 η Τουρκία και το Μαρόκο υπέβαλαν αίτηση ένταξης. Η κατάρρευση του κομμουνισμού έφερε τις πιο ετερόκλητες χώρες και οικονομίες να ζητούν να ενταχθούν, η Αμερική πίεζε την Ευρωπαϊκή Ενωση να τις κάνει δεκτές ώστε να μην πέσουν στην επιρροή της Ρωσίας. Το αποτέλεσμα της τόσο ετερογενούς Ενωσης ήταν το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο να γίνει ένα πολιτικό spa. Η Ευρωπαϊκή Ενωση από πολιτική ένωση, όπου το Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο κάποια στιγμή θα υποκαθιστούσε τα εθνικά, έγινε ένας οικονομικός αχταρμάς, για να κάνουν τελικά κουμάντο η Γαλλία και η Γερμανία.