Και μετά τους πανηγυρισμούς τι;

Ανεξάρτητα από ποια λύση θα εξευρεθεί τελικά, στο περιπλεγμένο πλέον θέμα της Κύπρου, ένα είναι βέβαιο. Η Κύπρος χάνει και στα μονά και στα ζυγά. Και μπορεί η εσχάτη των ποινών να είναι η απευκταία άτακτη χρεοκοπία και η επιστροφή στην κυπριακή λίρα, με καταστροφικές επιπτώσεις σε όλα τα επίπεδα για ένα μακρό διάστημα, εν τούτοις και οι άλλες εναλλακτικές δεν είναι με αμελητέο κόστος.

Και τούτο γιατί, η Κύπρος ως κέντρο χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών όπως το ξέραμε έχει τελειώσει οριστικά καθώς αυτός ήταν από την αρχή ο στόχος της Γερμανίας.
Οι καταθέσεις που κατέφθαναν καθημερινά στο κυπριακό τραπεζικό σύστημα και ήταν η ζωογόνος πνοή της κυπριακής οικονομίας και ανάπτυξης, αποτελούν πλέον παρελθόν, όπως παρελθόν πρέπει να θεωρείται και το μεγαλύτερο κομμάτι των καταθέσεων από ξένους, μετά την ανερμάτιστη απόφαση του Eurogroup που ανατίναξε τα θεμέλια της τραπεζικής πίστης στην Κύπρο τώρα και δεν γνωρίζουμε προσεχώς που αλλού.

Κι ήταν οι χρηματοπιστωτικές υπηρεσίες και ο τουρισμός οι βασικές πηγές εσόδων του «κυπριακού οικονομικού θαύματος». Μετά ταύτα και ανεξάρτητα από το ιδιοκτησιακό καθεστώς των δύο μεγαλύτερων κυπριακών τραπεζών -της «Λαϊκής» και της «Τράπεζας Κύπρου» -, το μέλλον τους θα είναι εντελώς διαφορετικό και θα πρέπει αγωνιστούν σκληρά και επίμονα για πολλά χρόνια για να ξαναποκτήσουν την εμπιστοσύνη του κοινού.