Και μ’ ένα μάτι, και μ’ ένα χέρι, ακόμη και με τα δόντια

Δεν λέω, είναι άδικη η σύγκριση του πώς πολιτεύονται και τι πετυχαίνουν ο Μόντι ή ο Ολάντ και τι η δική μας πολιτική ηγεσία, γιατί απλώς είναι μικρό και «κουρασμένο» δείγμα η Ελλάδα. Από την άλλη, εξίσου άδικο είναι να συγκρινόμαστε πλέον από πλευράς ανταγωνιστικότητας με την Μποτσουάνα! Επίσης εξίσου άδικο -για τους εαυτούς μας και για τους ξένους εταίρους- είναι το να κάνουμε λιγότερες θεσμικές αλλαγές κι από τη Βόρειο Κορέα του Σουλ-Κιμ-Γιουνγκ-Ιλ ή όπως αλλιώς λέγεται, τέλος πάντων. Μα πόσες φορές ΑΚΟΜΑ θα συζητάμε αν πρέπει ή όχι να γίνει… έστω και μία ιδιωτικοποίηση; Για πόσα χρόνια θα βασανιζόμαστε και θα βασανίζουμε όποιους δημοσίους υπαλλήλους πρέπει να φύγουν, ΑΝ πρέπει να φύγουν; Πόσα-πόσα, νόσα-νόσα, ή μάλλον νήσσα-νήσσα.

Με το να κάνουμε την πάπια δυο χρόνια τώρα, παίζοντας σατανικό (όπως νομίζουμε) «κρυφτούλι» με την τρόικα, δεν κερδίζουμε τίποτα. Μας ξέρουν και τους ξέρουμε. Ας πάρουμε μια απόφαση να τους το πούμε κι αυτούς μπας και αλλάξει κάτι. Θα κάνουμε όσα είπαμε ή κάποια απ’ όσα είπαμε ή όχι; Αν δεν το θέλουμε, να το τελειώνουμε. Αν το θέλουμε, να το κάνουμε. Ολοι ΕΧΟΥΜΕ ΣΙΧΑΘΕΙ ΤΟΝ ΕΑΥΤΟ ΜΑΣ ΜΕ ΤΗΝ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑ. Στην αρχή λέγαμε περιορισμό του Δημοσίου αλλά χωρίς απολύσεις. Τους είπαμε όμως ότι θα κάνουμε ιδιωτικοποιήσεις. Τώρα θέλουμε να μειωθεί το Δημόσιο και χωρίς απολύσεις και χωρίς ιδιωτικοποιήσεις. Να μείνουν όλα κρατικά, αλλά να… μικρύνουν έτσι ξαφνικά! ΠΟΙΟΝ ΚΟΡΟΪΔΕΥΟΥΜΕ; Οχι πάντως τους ξένους. Πρώτοι ο Ολάντ και ο Μόντι θα μας πλακώσουν και θα ’ναι και η τελευταία μας!