Ξεπερνάω τον εαυτό μου: Η πεμπτουσία του αθλητισμού!

Η στήλη χαίρεται όταν ευλογεί τα γένια της όσο και η… κάθε στήλη. Εντάξει: σημαία στο μπαλκόνι δεν θα βγάλουμε, ούτε ανακοίνωση. Ούτε τίποτε άλλο, έξαλλο, απ’ αυτά που κάνουν οι «Έλληνες celebrities» (λίγο μεγαλύτερο, αλλά παρόμοιας λογικής ανεκδοτάκι με το πάλαι ποτέ «Αλβανός τουρίστας», αυτό) προκειμένου να τραβήξουν την προσοχή όσων ασχολούνται μ’ αυτά τα σοβαρά θέματα…

Για να μη σας κόψει και κρύος ιδρώτας, όχι: ΟΥΤΕ σχετικά αποσπάσματα που να αποδεικνύουν του λόγου το αληθές θα παρατεθούν. Δεν χρειάζονται κιόλας. Όσοι είναι τακτικοί του «Κασκαντέρ» θα θυμούνται ότι από την αρχή της

σεζόν, η γενικότερη λογική που επικράτησε ήταν ότι κανένα πρωτάθλημα δεν τελείωσε με την ολοκλήρωση των… μεταγραφών, ούτε παίχτηκε στη ζυγαριά με τα ξοδεμένα ευρώ ενός καθενός.

Απ’ την άλλη, φυσικά και ούτε εδώ γράφτηκε (ούτε τώρα υπονοείται, άλλωστε) ότι ο Παναθηναϊκός είναι το φαβορί για τον τίτλο. Δεν ήταν και δεν παραμένει. Όχι για τους πιο πάνω λόγους (μεταγραφές ή κόστος τους). Αλλά επειδή η χρονιά τελείωσε, ξεκίνησε και διεξάγεται με τόσο… μπάχαλο στα διοικητικά της ομάδας, ώστε (σε συνδυασμό με τα στενά οικονομικά των μεταγραφών και, βέβαια, την αλόγιστη γκρίνια και αρκετών εξ ημών, των εκπροσώπων του Τύπου για το κακό ευρωπαϊκό ξεκίνημα), το να ήταν κάποιος αισιόδοξος στην αρχή της σεζόν σχεδόν… «απαγορευόταν». Δεν ανήκε στη «γραμμή»…

Η εμφάνιση και στο ντέρμπι, όμως (όπου για ένα ημίχρονο ο Παναθηναϊκός δεν έπαιξε καλά, αλλά κράτησε παρά ταύτα το αποτέλεσμα κι αυτό είναι το μεγαλύτερο ατού μιας ομάδας πρωταθλητισμού), όπως και η γενικότερη εικόνα της ομάδας ειδικά μετά τη διακοπή του ενός μήνα, λόγω… καλής οργάνωσης του ελληνικού ποδοσφαίρου, αποδεικνύει κάτι: ότι τα λόγια παίζουν το ρόλο τους και στη μπάλα, όπως και οι εκτιμήσεις. Τον πιο ουσιαστικό ρόλο, όμως, τον παίζει η σκληρή δουλειά και αυτήν, τίποτε δεν μπορεί να την αντικαταστήσει.

Πολλάκις από την αρχή της χρονιάς έχουμε αναφερθεί σ’ αυτόν τον τομέα, που πιστώνεται στον Φερέιρα και τη διοίκηση (που έχει πάρα πολύ δύσκολο ρόλο μέσα στον επικοινωνιακό ορυμαγδό ειδικά των τελευταίων δύο-δυόμιση μηνών…) και η οποία δεν έχει μόνο αγωνιστικές διαστάσεις, φυσικής κατάστασης ή τακτικής. Έχει και μία ακόμη στην οποία δεν αναφερόμαστε συχνά, ενώ θα έπρεπε.

Είναι η διάσταση που έχει να κάνει με το πώς μια αρκετά καινούρια ομάδα μπορεί να δείχνει στο γήπεδο τέτοια σύμπνοια! Βλέπετε, το αστειάκι με το ότι ο Ζέκα πανηγύρισε έτσι όπως πανηγύρισε επειδή… σκοράρει στη φάση και τη φέξη και γέλασα κι εγώ. Αλλά δεν το πιστεύω. Εικόνα παικτών του Παναθηναϊκού να αγκαλιάζονται κατά τέτοιο τρόπο (και δεν εννοώ στο ντέρμπι, αλλά γενικότερα εφέτος) σε κάθε γκολ, εγώ έχω καιρό να δω.

Κι όταν αυτό έρχεται να προστεθεί σε μια εικόνα (με λίγες εξαιρέσεις) αγωνιστικής πειθαρχίας και γενικότερης σοβαρότητας εντός και εκτός αγωνιστικών χώρων, δεν μπορείς να μη χαίρεσαι και να μην αισιοδοξείς, ακόμη κι αν τα «λογιστικά» του καλοκαιριού λένε το «άλφα» και η ψύχραιμη ματιά εξακολουθεί