Τσάκας: «Μιλάω με 10 Πρίγκιπες, όχι μόνο με έναν»

Με δέκα πρίγκιπες τονίζει ότι συζητάει για τον Παναθηναϊκό ο Βλάσης Τσάκας, ο οποίος σε μια διαφορετική συνέντευξή του αποκαλύπτει άγνωστες πτυχές τόσο του ίδιου όσο και του Σουλτάν Αλ Σαούντ.

{textlink02}

Ο συνεργάτης του Πρίγκιπα σε συνέντευξή του στο περιοδικό «Nitro» τόνισε: «Δεν είχα ποτέ πρόβλημα να προσεγγίσω ανθρώπους. Είμαι ανοιχτό βιβλίο. Είμαι όμως φυσιογνωμιστής. Περνάω τον άλλον από face control. Αν μου κάνει

κλικ τότε μπορεί να είμαστε φίλοι για μία ζωή. Αν όχι, προχωράω. Μόνο ήσυχος δεν ήμουν ως παιδί. Είμαστε τρία αγόρια κι ένα κορίτσι. Εγώ ο μεγάλος αδερφός. Ακολουθούσε ο Δημήτρης ένα χρόνο διαφορά, ο μικρός δύο χρόνια διαφορά και η αδερφούλα μας με την οποία έχω 16 χρόνια διαφορά.

Μεγαλώσαμε σε ένα χωριό έξω από το Ηράκλειο. Παίζαμε μπάλα από το πρωί μέχρι το βράδι στις αλάνες. Ηταν το αγαπημένο μας σπορ. Φυσικά δεν ήμουν έτσι όπως είμαι τώρα. Αδύνατο παιδάκι. Αθλητικός τύπος. Παιχνίδι και Αγιος ο Θεός. Ημουν καλός μαθητής γενικώς, εκτός από τη φυσική και τη χημεία. Χρόνια τα οποία και να θέλεις δεν μπορούν με τίποτε να φύγουν από την μνήμη. Είναι καρφωμένα στο μυαλό μου».

Μιλώντας για μια από τις... σκανδαλιές του στο σχολείο, είπε: «Δεν ήμουν το καλύτερο παιδί. Είχα φάει ξύλο μία μέρα από την μακαρίτισα τη γυμνασιάρχη μου. Είχαμε πάει μία εκδρομή, λίγο μετά από ένα ατύχημα όπου είχαν πνιγεί δύο κοριτσάκια στην λίμνη του Kουρνά στα Χανιά. Μαζί μ’ ένα συμμαθητή μου την κοπανήσαμε με κάτι γκόμενες άλλου σχολείου.

Χάσαμε τα λεωφορεία. Μετά κάναμε ωτοστόπ και φτάσαμε στο χωριό. Εγώ τα έριξα στους καθηγητές φυσικά. Γυρίζουν τα πούλμαν στο σχολείο χωρίς εμάς, με αποτέλεσμα η γυμνασιάρχης να έρθει με ταξί στο χωριό για να δει τι έγινε. Εγώ ήμουν στο καφενείο και την κατηγορούσα στον πατέρα μου. Ποιος είδε τον Θεό και δεν τον φοβήθηκε. Εφαγα το ξύλο της αρκούδας».

Όσον αφορά στα σχέδια που είχε μικρός, τόνισε: «Στην αρχή όταν με ρωτούσαν τι θα γίνω, έλεγα δικηγόρος. Την ήθελα τη Νομική αλλά μετά είδα πως ήταν καλύτερα να ασχοληθώ με το ξενοδοχειακό κομμάτι. Εκανα το μεταπτυχιακό μου στη Γερμανία, πάνω στα ξενοδοχειακά, οπότε απορροφήθηκα εκεί. Ετσι η ζωή κύλησε στα ξενοδοχεία. Μεγαλώνοντας σε τουριστικό προορισμό, όπως είναι η Κρήτη, δεν μπορείς παρά να στραφείς προς τον τομέα αυτόν. Επίσης μου άρεσε πάντα η επαφή με τον κόσμο και η επιτυχία εξαρτάται από την ικανότητα να συναναστρέφεσαι με κόσμο. Μου άνοιξε καινούργιους ορίζοντες και φίλους.

Είχα περάσει σε έναν διαγωνισμό της Εθνικής Τράπεζας και ήθελε να πάω εκεί. Ξέρεις υπήρχε από τότε αυτή η νοοτροπία της σιγουριάς του Δημοσιου τομέα. Μία καλή θέση για να έχεις το κεφάλι σου ήσυχο. «Παιδί μου θ’ αφήσεις την τράπεζα για να τρέχεις στα ξενοδοχεία, όπου δεν ξέρεις τι σου ξημερώνει;» θυμάμαι τα λόγια του. Ομως εγώ ήθελα να κάνω το δικό μου. Ο μισθός μου τότε ήταν τετραπλάσιος σε σχέση μ’ εκείνον που θα έπαιρνα στην τράπεζα. Μετά από ένα χρόνο ο πατέρας μου παραδέχθηκε ότι έπραξα ορθά».

Όσον αφορά στο γεγονός που τον ανάγκασε να φύγει