Το θρίλερ είναι είδος… αγγλικό

Ήταν σίγουρα κάτι το ασύλληπτο για όλους. Ίσως με εξαίρεση έναν πολύ ευφάνταστο σεναριογράφο του Χόλιγουντ. Ήταν ένα άπιαστο όνειρο για το μπλε κομμάτι του Μάντσεστερ και ο χειρότερος εφιάλτης για την κόκκινη πλευρά της αγγλικής μεγαλούπολης.

Αυτό το χιτσκοκικό φινάλε της απόλυτα δραματικής κούρσας για το τίτλο της εφετινής Πρέμιερ Λιγκ , που από νωρίς έγινε υπόθεση των δύο συμπολιτισσών του Μάντσεστερ, διεκδικεί με τεράστιες αξιώσεις τον τίτλο του υπέρτατου θρίλερ στην ιστορία του αρχαιότερου ποδοσφαιρικού πρωταθλήματος του πλανήτη.

Και με επιπλέον συνήγορο και τεράστιο διαφημιστή αυτό το ήδη ….αλησμόνητο 3-2 της νέας πλέον πρωταθλήτριας Αγγλίας επί της απίθανης ΚΠΡ (που πανάξια έμεινε στα ποδοσφαιρικά σαλόνια της χώρας της μόνο και μόνο για τον εξαιρετικό συμπρωταγωνιστικό της ρόλο σ’ αυτό το γεμάτο πρωτόγνωρες συγκινήσεις σόου της μπάλας) διεκδικητή με μεγάλες αξιώσεις τίτλου του κορυφαίου του πλανήτη.

Προσωπικά ακόμα αυτόν τον (πρώτο) τίτλο τον δίνω σε άλλο παιχνίδι και θα επιχειρήσω λίαν συντόμως να αιτιολογήσω την συγκεκριμένη μου ετυμηγορία αλλά ασφαλώς αυτή η επική ανατροπή από τους «μπλε» κόντρα στους Λονδρέζους στα πρώτα τέσσερα λεπτά των 5λεπτων καθυστερήσεων είναι κάτι που μαγεύει άπαντες τα τελευταία 24ωρα στον πλανήτη μπάλα. Και ταυτόχρονα προκαλεί μία σειρά από αντικρουόμενα συναισθήματα στους φίλους του αγγλικού ποδοσφαίρου (αλλά και όχι μόνον).

Η Σίτι που περίμενε 44 χρόνια για να καθίσει στον αγγλικό θρόνο έδειχνε μετά στο 2ο μισό του 38ου και τελευταίου της σταθμού στη διαδρομή προς την απόλυτη απόλαυση του τίτλου να γκρεμίζει με απίστευτα αυτοκτονικές τάσεις ότι επί κάτι περισσότερο 3380 αγωνιστικά λεπτά είχε καταφέρει προηγούμενα.

Με το να βρίσκεται , ενώ ήδη είχε αρχίσει το μαρτύριο των πέντε λεπτών της επιπλέον …ελπίδας, πίσω στο σκορ κόντρα στους μαχόμενους για τη σωτηρία τους από την πρωτεύουσα «φύλακες του πάγκου της βασίλισσας», και σε συνδυασμό με το ότι η μεγάλη της αντίζηλος για το στέμμα Γιουνάιτεντ έκανε αντίθετα το χρέος της με το νικηφόρο 1-0 στο Σάντερλαντ επί της τοπικής ομώνυμης ομάδας , ζούσε ένα ανυπόφορο εφιάλτη.

Του να χάσει μέσα από τα χέρια της, μέσα στο παλάτι της και μπροστά στους θερμότερους των φίλων της τον τίτλο για τον οποίο χρειαζόταν (αν δεν συνέβαινε κάτι …τριτοκοσμικό στο «στάδιο της φωτός» που απέκλειε φυσικά εξ υποθέσεως η δόξα , τιμή και παράδοση του ποδοσφαίρου στην πατρίδα του) απλά μία νίκη. Ο αέρας του +8 γκολ διαφορά της ομάδας του Ρομπέρτο Μαντσίνι απέναντι σ’ εκείνη του σερ Άλεξ Φέργκιουσον με την οποία ισοβαθμούσαν μέχρι το ξεκίνημα της τελευταίας αγωνιστικής, συνηγορούσε δυναμικά στο να λέει η λογική ότι το απόγευμα της 13ης Μαίου 2012 το τρόπαιο του πρωταθλητή Αγγλίας θα μετακόμιζε από το «Ολντ Τράφορντ» στο «Έτιχαντ». Εκεί όπου οι «μπλε» μανκούνιας θα μπορούσαν επιτέλους να ζήσουν ημέρες του 1968 όταν και τότε είχαν αφήσει πίσω τους την γειτόνισσα τους και πανηγύριζαν τον τίτλο έστω και με λιγότερο θριλερικό τρόπο. Και θα απολάμβαναν οι φίλοι το