Το παραμύθι του Ολυμπιακού!

Τις γλυκανάλατες Αμερικανιές του Hollywood, με τα απροσδόκητα happy end, τις αποφεύγω. Σχεδόν τις μισώ, γιατί πολύ απλά δεν έχουν καμία σχέση με την πραγματικότητα. Οι περισσότεροι όμως τις λατρεύουν. Αρέσει σε όλους η επιτυχία του υποτιμημένου, η εκδίκηση του απαξιωμένου, ο θρίαμβος εκείνου που έχει γνωρίσει τη χλεύη.

Μα πόσες φορές συμβαίνουν αυτά στη ζωή;

Πόσες φορές ο «μπούλης» του σχολείου, που τρώει καρπαζιές

Πόσες φορές η «Μαρία η άσχημη», που έκανε θραύση στο Mega αν θυμάμαι, βγάζει γυαλιά, σιδεράκια, φτιάχνει το μαλλί, ντύνεται με trendy ρούχα και από περίγελος της κοινωνίας δεν προλαβαίνει να ρίχνει χυλόπιτες στα παλικαράκια που σχηματίζουν ουρά στην ποδιά της;

Πόσες φορές ο βάτραχος μεταμορφώνεται σε Βασιλιά, η Σταχτοπούτα παίρνει πίσω το γοβάκι της αντί να πάρει τελικά τα παπούτσια στο χέρι;

Αυτά δεν συμβαίνουν!

Δεν συμβαίνουν σίγουρα στο μπάσκετ, το οποίο θεωρώ ό,τι είναι το πιο ακριβοδίκαιο άθλημα, και είναι από τους λόγους που το λατρεύω.

Δεν συμβαίνουν στη ζωή και για αυτό αποφεύγω τέτοιες ταινίες. Δεν τα πιστεύω και δεν μπορούν να μου προσφέρουν διασκέδαση και χαρά!

Κι όμως το «παραμύθι του Ολυμπιακού 2012», το «παραμύθι των μωρών του Ντούντα», το χάρηκα και το ευχαριστήθηκα! Γιατί το είδα με τα μάτια μου. Γιατί παρότι ήταν τόσο απίθανο, τόσο αδύνατο, τόσο απροσδόκητο, είναι αληθινό. Συνέβη και προκάλεσε εντύπωση σε όλο τον κόσμο. Προκάλεσε το χειροκρότημα ακόμη και σε όσους οπαδούς του Παναθηναϊκού είχαν απομείνει στο «Σινάν Ερντέμ» και στο καλάθι του Πρίντεζη, ξέχασαν το ακατανόητο «τυφλό μίσος» που κυριαρχεί μεταξύ των δύο ομάδων, εκστασιασμένοι από την πρωτοφανή ανατροπή του -19, απέναντι σε μια ομάδα με εκπληκτικό υλικό!

Αγωνιστικά, σύμφωνα με το νόμο του μπάσκετ, το αποτέλεσμα του τελικού δεν είναι δίκαιο γιατί ο Ολυμπιακός δεν είναι καλύτερος από την ΤΣΣΚΑ. Αλλά ηθικά, ύστερα από μια τόσο τεράστια προσπάθεια και επική ανατροπή και τέλος πάντων για τη μοναδική μαγεία του αθλητισμού, θα ήταν άδικο αν μετά τις άστοχες βολές του Σισκάουσκας, ο Γιώργος Πρίντεζης δεν ευστοχούσε σε αυτό το… κάτι σαν σουτ που έχει καθιερώσει.

Η ΤΣΣΚΑ, φοβήθηκε τον Παναθηναϊκό και θεώρησε πως πήρε το κύπελλο στα χέρια με την νίκη της στον ημιτελικό. Άρχισε να το πανηγυρίζει στο +19π και τότε ο Ολυμπιακός, ακριβώς όπως είχε γυρίσει στο ΣΕΦ το ματς με την ομάδα του Γιόνας Καζλάουσκας, έπαιξε τα… ρέστα του. Έξω ο ηγέτης του, Βασίλης Σπανούλης, μέσα τα duracell πιτσιρίκια του, πίεση στη μπάλα μέχρι ασφυξίας, τρέξιμο στο ανοιχτό γήπεδο, μεγάλα σουτ από τον πραγματικό –κατά τη γνώμη μου- MVP του Final Four, Κώστα Παπανικολάου (που άλλαξε επίπεδο) και το momentum άλλαξε.

Η ΤΣΣΚΑ έχασε το παρκέ κάτω από τα πόδια της. Παικταράδες στο ρόστερ της, αλλά όταν βρίσκεσαι σε τέτοια κατάσταση, χρειάζεσαι καθοδήγηση από ανθρώπους με «καθαρό μυαλό», υποστήριξε από ανθρώπους που έχουν κερδίσει την εμπιστοσύνη σου.

Ο Τεόντοσιτς, ο μό