Τι γήπεδο, τι… Σύνταγμα! Η χαρά του μπάχαλου…

Εντάξει. Το «πριγκιπικό» προχωράει και φαίνεται να βρίσκει το δρόμο του. Το ίδιο, όπως είδαμε και το αγωνιστικό – που είναι εξίσου κρίσιμο, αν και σε δεύτερη μοίρα εδώ και καιρό…

Οπότε, σήμερα, δεν βλάπτει να ασχοληθούμε με κάτι που αποτελεί πολύ ευρύτερο ζήτημα και αφορά την κανονική ζωή μας, όχι αυτή που επιλέγουμε να ζούμε ασχολούμενοι με την ομάδα μας –ή με οτιδήποτε άλλο συνιστά το χόμπι ή την τρέλα μας…

Μιλάω φυσικά, για το αφόρητα προβλέψιμο χθεσινό χάλι που παρακολουθήσαμε από το απόγευμα. Θέλω να πω: πόσο έδινε να είναι η μεγαλύτερη πορεία διαμαρτυρίας των τελευταίων δεκαετιών

η χθεσινή; Το πολύ 1.10 – 1.20. Πόσο έδινε όμως ότι μερικές εκατοντάδες απελέκητα ξύλα θα τα έκαναν ρόιδο, η αστυνομία θα τους απαντούσε αναλόγως και τα κανάλια θα ασχολούντο ΟΛΗ την ώρα με αυτούς τους λίγους –αντί με τους πολλούς; ΤΙΠΟΤΕ δεν έδινε! Ήταν «κλειδωμένο». Βέβαιο, ρε παιδί μου. Πώς το λένε;

Βλέπετε, στη χώρα όπου η έννοια «απεργία» και «διαδήλωση» έχει κατεξευτελιστεί εδώ και δεκαετίες (την ίδια περίπου περίοδο που οι αρχισυνδικάλες των ΔΕΚΟ πρωτοέγιναν βουλευτές), το έργο έχει παιχτεί τόσες φορές ώστε δεν εκπλήσσει κανέναν. Έκτοτε, οι πορείες είχαν τυπικό σκοπό. Ο καθένας ζητούσε κάτι παραπάνω, το δικαιούτο ή όχι. Το απερίσκεπτο και άχρηστο κράτος (θεωρούσε, απερίσκεπτα) ότι μπορούσε να του το δώσει. Του το έδινε.

Μετά από κάποιο διάστημα ζητούσε κάτι παραπάνω. Φυσικά, το ζητούσε φωνάζοντας, διότι, αν και καλοβολεμένος, ήθελε να διατηρήσει και την πιο ελκυστική εικόνα του σοσιαλιστή επαναστάτη. Το κράτος εξακολουθούσε και (θεωρώντας ότι, δανειζόμενο ασυλλόγιστα –με το αζημίωτο για κάποιους, ενδεχομένως- είχε να δώσει) το έδινε.

Κάποια στιγμή, οι μπαχαλάκηδες κατάλαβαν ότι το έργο (ΚΑΙ αυτό το έργο για την ακρίβεια) ήταν στημένο. Σικέ σαν το «κατς» των πάλαι ποτέ τηλεφωνικών θαλάμων. Ότι η «διαδήλωση» ήταν για τα μάτια του κόσμου. Και συνεπώς ουδείς καιγόταν πράγματι να την περιφρουρήσει. Και, αφού είδαν φως, μπήκαν, φυσικά! Και σιγά σιγά, απέκτησαν και όνομα. «Γνωστοί άγνωστοι». Μετά και ρόλο. Του τηλεοπτικού σταρ. Και μετά και θεσμικό ρόλο: του επίσημου… από-προσανατολιστή και τρομοκράτη των «νοικοκυραίων».

Κι αν σας θυμίζει κάτι από γήπεδο αυτό, καλά κάνετε. Και όχι μόνο επειδή ΚΑΙ χθες στο Σύνταγμα «γηπεδόβιοι» πλακώθηκαν μεταξύ τους, σε κάποια φάση. Αλλά και για έναν άλλο λόγο: διότι και στο γήπεδο, αυτό συμβαίνει: χίλιοι «καταπιέζουν» τους χιλιάδες και δίνουν τον τόνο –τον αντίθετο τόνο απ’ αυτόν που πρέπει. Διότι πρέπει να το πούμε κι αυτό: οι διαδηλώσεις των τελευταίων μηνών, ουδεμία σχέση έχουν με τις πρότερες. Είναι διαδηλώσεις ανθρώπων πραγματικά θιγμένων βάναυσα, απότομα, άγαρμπα και άδικα. Είναι ΕΙΡΗΝΙΚΕΣ διαδηλώσεις, ουσίας.

Όμως, τώρα πια, είναι αργά. Όπως συμβαίνει και με διάφορα (κακώς ή καλώς) «κεκτημένα», έτσι κι αυτό, δεν αλλάζει πια εύκολα. Αυτοί θα κάνουν τη δουλειά τους, τα κανάλια τη δική τους, εμείς τη δική μας: αμέτοχοι θεατές. Που όμως, πλέον, ουκ αν λάβουμε παρά του μη έχοντος. Χ