Θρήνος και «πολιτική» στην άκρη!

Οι μεγάλες ομάδες έχουν ένα βασικό στοιχείο: Μαθαίνουν από τα λάθη τους και βάζουν μπρος ώστε να φτιάξουν την επόμενη μέρα τους. Δεν πρόκειται να «χαϊδέψω αυτιά» αλλά έχω μάθει στη ζωή μου ν' αντιμετωπίζω τα πράγματα ρεαλιστικά. Και η αποτυχία βρίσκεται μέσα στο πρόγραμμα μιας ομάδας που έχει μεγάλη διάρκεια τα τελευταία 25 χρόνια.

Αυτό σημαίνει ότι υπάρχει προοπτική, υπάρχει κάτι που «καίει». Επαναλαμβάνω ότι η Εθνική ομάδα έχει “κερδίσει” το σεβασμό, δεν τον έχει επιβάλλει κι αυτό είναι το μεγάλο της “συν”.

Αυτό όμως δεν σημαίνει ότι το δικαίωμα στην κριτική πετιέται στην άκρη κι επιβάλλεται μια μορφή ασυλίας.

Παρατηρώ με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τα όσα λέγονται- γράφονται- ακούγονται- διαδίδονται το τελευταίο 48ωρο. Διακρίνω μια απόπειρα... μπαχαλοποίησης των πάντων. Μια προσπάθεια εξεύρεσης εξιλαστήριου θύματος, μια... δίψα για “αίμα”, μια επιθυμία να... πετάξουμε στην πυρά δικαίους κι αδίκους, παρόντες κι απόντες.

Με ελάχιστες φωτεινές εξαιρέσεις είτε… θρήνο, κλαυθμό κι οδυρμό θα συναντήσουμε είτε “επικοινωνιακή πολιτική” προκειμένου να επιτευχθεί ένας αποπροσανατολισμός. Σε τέτοιες στιγμές, ειδικά για ένα τόσο σημαντικό κεφάλαιο όπως η Εθνική ομάδα θα πρέπει να πρυτανεύσει η ψυχραιμία.

Επαναλαμβάνω ότι η κριτική είναι πάντα αποδεκτή ειδικά όταν γίνεται καλοπροαίρετα. Όταν “βγάζει” προβληματισμό, όταν προτείνει κάτι σε τελική ανάλυση. Διαφορετικά δεν έχει ουσία. Η Εθνική ομάδα δέχθηκε κριτική είτε καλόπιστη είτε κακόπιστη. Από την πλευρά μου διαλέγω χωρίς δεύτερη κουβέντα την πρώτη περίπτωση. Διότι μέσω αυτής μπορεί να βρεθεί κάποια άκρη.

Το 2006 η Εθνική ομάδα νίκησε τις ΗΠΑ στο Μουντομπάσκετ της Ιαπωνίας. Θυμάμαι την άμεση αντίδραση των αμερικανών: Παραδέχθηκαν ότι πιάστηκαν “αδιάβαστοι” σε ό,τι αφορά στον τρόπο λειτουργίας της ελληνικής ομάδας και στη συνέχεια συνέχισαν το πλάνο τους προσθέτοντας ΑΜΕΣΑ βελτιωτικές κινήσεις. Μελέτησαν το ευρωπαϊκό στυλ, έμαθαν το πως θα αντιμετωπίζουν το pick n' roll, συγκεντρώθηκαν στο στόχο τους και δεν αισθάνθηκαν ποτέ ξανά κίνδυνο.

Αυτό είναι το νόημα: Όταν είσαι μεγάλη ομάδα μαθαίνεις από τα λάθη σου και δεν ψάχνεις να βρεις εξιλαστήρια θύματα είτε στους διαιτητές, είτε στον Βουγιούκα, είτε στους απόντες, είτε σε ό,τι μπορεί να φανταστεί κανείς. Η λογική (;) του να “βρούμε έναν εχθρό” και να “δημιουργήσουμε αμέσως άλλοθι” δεν εξυπηρετεί στο παραμικρό.

Τέρμα λοιπόν η κλάψα... Τέρμα οι οργισμένες φωνές εναντίον όποιου βρισκόταν στη Βενεζουέλα. Σωστή και καλόπιστη κριτική που οδηγεί σε εποικοδομητικό διάλογο, σε προτάσεις, σε λύσεις. Μα πάνω απ' όλα ας είναι αυτή η ήττα από τη Νιγηρία η αφετηρία για επαναπροσδιορισμό της όλης κατάστασης.

Το υπογράμμισα και χθες, το επαναλαμβάνω και τώρα: Εκτός οχτάδας στο Μουντομπάσκετ του 2010, αλλά βρήκαμε το... άλλοθι στο ξύλο που έπεσε στο “Ακρόπολις”, στην τιμωρία των Φώτση και Σχορτσιανίτη όπως και στον... Καζλάουσκας. Εκτός τετράδας στο Ευρωμπάσκετ του 2011, αλλά σταθήκαμε στην απουσία του Σπανούλη και στην “προδοσία”