Τα λεφτά και το πικρό αντίο...

Ο Παναθηναϊκός δεν έχει διοίκηση, ο Παναθηναϊκός δεν μπορεί να προχωρήσει σε διακανονισμούς ενόψει του ελέγχου της UEFA, ο Παναθηναϊκός κινδυνεύει να μην καταφέρει να πάει μέχρι την Τρίπολη για το ματς με τον Αστέρα.

Όλα αυτά είναι αλήθεια, έχοντας έναν

κοινό παρονομαστή. Τα λεφτά. Όπως και να το δει κανείς, όπως και να το σχολιάσει, απ’ όπου κι αν πιαστεί, το πρόβλημα είναι ξεκάθαρο: Αν δεν βρεθούν λεφτά, ο Παναθηναϊκός βαράει διάλυση. Σου έρχεται να βάλεις τα κλάματα και μόνο στην ιδέα, αλλά η αλήθεια είναι αυτή.

Ακόμη και η φετινή σεζόν, με τις δεδομένες ελλείψεις που είχε το «τριφύλλι» αλλά πάλεψε με νύχια και με δόντια, θα φαντάζει όνειρο απατηλό μπροστά σε όσα θα ακολουθήσουν. Πολύ απλά τα πράγματα λοιπόν. Όποιος θέλει βάζει λεφτά, όποιος θέλει βοηθάει. Το ότι θα έφτανε η μέρα που ο Παναθηναϊκός θα γινόταν ένας απλός ζητιάνος, δεν γινόταν να το φανταστούμε. Η λογική λέει πως έστω και τελευταία στιγμή κάτι θα γίνει. Η λογική όμως δεν έχει οδηγήσει πουθενά μέχρι στιγμής. Στην πράξη είναι το θέμα τι γίνεται. Δεν αξίζει να αναλύεις το πως θα δοθεί ένα τέλος, το πως θα σωθούν τα πράγματα. Αξίζει απλά να καθόμαστε και να προσευχόμαστε, σε όποιον Θεό πιστεύει ο καθένας, για να βρεθεί η άκρη.

Και κάτι ακόμη. Η ώρα της UEFA έφτασε. Μέχρι τώρα το όλο θέμα το έχουμε πάρει όλοι υπερβολικά αψήφιστα. Λες κι αν η ομάδα μείνει εκτός Ευρώπης δεν έγινε και τίποτα. Ρε γαμώτο, για τον Παναθηναϊκό μιλάμε. Που θα σταματήσει επιτέλους ο κατήφορος;

Καλές οι προσπάθειες των παλαιμάχων, καλές οι προσπάθειες του κ. Λυκουρέζου και των υπόλοιπων ανθρώπων που ενεργοποιήθηκαν για να βοηθήσουν με όποιον τρόπο μπορούν, αλλά οριστική λύση δεν δίνεται με όλα αυτά. Είναι απλά μπαλώματα που θα δίνουν οξυγόνο στην ΠΑΕ για να κρατιέται ζωντανή. Όμως, θα βρίσκεται στη ζωή με μηχανική υποστήριξη και τίποτα περισσότερο... Αν το θέμα είναι απλά να υπάρχει ο Παναθηναϊκός, τότε καλύτερα ας το αφήσουμε το θέμα να πάμε όλοι στον έξω από δω.

Κι επειδή οι πίκρες συνεχίζονται... Καλή επιτυχία να έχει ο Νίνης στην Πάρμα. Το παιδί έχει ταλέντο, είναι παιχταράς και χρειάζεται μόνο την υγειά του για να τον βλέπουμε και να τον θαυμάζουμε. Ολόψυχα ευχόμαστε καλή επιτυχία στον Σωτήρη, αλλά αυτός ο κόμπος δεν λέει να φύγει απ’ τον λαιμό. Για το πως κατάφερε ο Παναθηναϊκός να χάσει ένα παιδί που θα μπορούσε να χτίσει πάνω του μια ολόκληρη γενιά. Οπαδών, πρωταθλητών, διακρίσεων εκτός των συνόρων και πάει λέγοντας.

Γι’ αυτό το παιδί που μας γέμισε περηφάνια όταν μας τον εμφάνισε ο Μουνιόθ. Γι’ αυτό το παιδί που βρίζαμε τον Πεσέιρο όταν δεν το χρησιμοποιούσε. Γι’ αυτό το παιδί που εξ αιτίας της ιδιαίτερης σχέσης που είχε με τον Σισέ, μας ανάγκασε να γουστάρουμε τον Γάλλο. Πάντα γουστάρουμε να βλέπουμε παίκτες με βαριά «ονόματα» στον Παναθηναϊκό. Όμως, η τρελή... καψούρα είναι τα πιτσιρίκια που βγαίνουν απ’ τα φυτώρια και μεγαλώνουν μέσα στην ίδια την ομάδα, δείχνοντας πως αξίζουν και με το παραπάνω να φοράνε την φανέλα, γνωρίζοντας καλύτερα απ’ όλους μας τι σημα