Σουλτάτος: «Πεθαίνω για τον Εργοτέλη»

Στην αυγή της νέας χιλιετίας το όνομα του Εργοτέλη επέστρεψε για τα καλά στο προσκήνιο του ελληνικού ποδοσφαίρου. Η ομάδα του Ηρακλείου από την αφάνεια των ερασιτεχνικών πρωταθλημάτων της ΕΠΣΗ ξεκίνησε μια πορεία χωρίς… φρένα μέχρι την καθιέρωση στην Super League. Ένας από τους «αρχιτέκτονες» αυτής της πορείας, ο Γιώργος Σουλτάτος αποκαλύφθηκε στο Onsports.Ο πρώην πρόεδρος των Κρητικών άνοιξε την καρδιά του για τις δυσκολίες που αντιμετώπισε από την πρώτη στιγμή που ασχολήθηκε με το «συγκρότημα» του Ηρακλείου, την απόλυτη δικαίωση για την πορεία του συλλόγου, αλλά και την… τρέλα του για τον Εργοτέλη, καθώς «πεθαίνω για την ομάδα», όπως ανέφερε χαρακτηριστικά.Ο Γιώργος Σουλτάτος ασχολήθηκε για πρώτη φορά με το ελληνικό ποδόσφαιρο ως παράγοντας σε ηλικία 22 ετών. Ήταν το 1987 όταν μαζί με τον μετέπειτα κουμπάρο του, Νίκο Τζώρτζογλου ανέλαβαν την ομάδα του χωριού του δεύτερου, το Ασήμι.«Ξεκινήσαμε για πλάκα με κάτι φίλους. Εγώ σαν παράγοντας μαζί με τον Νίκο Τζώρτζογλου και οι υπόλοιποι ως ποδοσφαιριστές πήγαμε στο Ασήμι και πήραμε την ομάδα. Όταν την αναλάβαμε έπαιζε στην Γ’ κατηγορία της ΕΠΣ Ηρακλείου και μέχρι το 1991 που παραμείναμε, την είχαμε φτάσει στην Δ’ Εθνική», μας ανέφερε για τα πρώτα του… παραγοντικά βήματα, τα οποία ολοκληρώθηκαν έπειτα από «πόλεμο»: Η πορεία της ομάδας προκάλεσε την ζήλια πολλών ανθρώπων που μας πήγαν κόντρα και την επόμενη σεζόν που ήταν να κάνουμε το άλμα για την Γ’ Εθνική, βρήκαμε την ευκαιρία και φύγαμε. Άλλωστε η ομάδα δεν είχε μέλλον. Είναι μακριά από το Ηράκλειο και τότε την φτάσαμε στο… ταβάνι της».Την επόμενη σεζόν 1991-’92 οι Γιώργος Σουλτάτος και Νίκος Τζώρτζογλου έμεινε μακριά από κάποια ομάδα, χωρίς αυτό να σημαίνει πως ήταν μακριά από κάποια ομάδα: «Την επόμενη χρονιά ήμασταν χωρίς ομάδα, αλλά τότε ξεκίνησε η κρούση μερικών παραγόντων του Εργοτέλη σε μένα και άλλων παραγόντων της ομάδας στον Νίκο (σ.σ. Τζώρτζογλου) για να μπούμε στην ομάδα. Έπειτα από πολλές συζητήσεις, το 1993 δεχθήκαμε να ασχοληθούμε με την ομάδα και κάπως έτσι ξεκίνησε η ιστορία με τον Εργοτέλη».- Ποιοι ήταν οι λόγοι που συνέβαλαν για να ασχοληθείτε με την ομάδα;«Η τρέλα μας και ο ενθουσιασμός του ’87 είχε γίνει συνήθεια το ’93. Είχε γίνει το «ναρκωτικό» μας. Ο παραγοντισμός είναι όπως όλα τα πάθη. Εμείς ούτε χαρτιά παίζαμε, ούτε είχαμε κάποιο άλλο πάθος. Αυτό ήταν το ποδόσφαιρο. Η τρέλα έγινε συνήθεια. Ο Εργοτέλης ήταν η δεύτερη ομάδα, μετά τον ΟΦΗ, στο Ηράκλειο, η οποία είχε μέλλον. Ήταν ένα μαγαζί «γωνία». Τότε ο Εργοτέλης ήταν στην Δ’ Εθνική, ήταν τελευταίος, είχε πέσει στο τοπικό και έπειτα από αναδιάρθρωση, με την αύξηση των ομίλων της τέταρτης κατηγορίας, παρέμεινε. Μετά την παραμονή, είχαμε πολλές συζητήσεις, βάλαμε πολλές ασφαλιστικές δικλίδες, γιατί ήταν ένα δύσκολο σωματείο, με δύσκολους ανθρώπους που ήταν μια ζωή στην ομάδα και δεν μπορούσε ένας «ξένος» να μπει και να τους απομακρύνει».Η «οδύσσεια» στον Εργοτέλη…Το 1993 οι Γιώργος Σουλτάτος και Νίκος Τζώρτζογλου ήταν και επίσημα τα νέα «αφεντικά» του Εργοτέλη, οι οποίοι αν