Ψυχραιμία παιδιά, δεν αξίζει τον κόπο…

Διαιτησία, άγχος για το ποιος θα πάρει το πρωτάθλημα, άγχος για το αν η ομάδα του καθενός θα την… πει στον αντίπαλο, άγχος για το αν θα κερδίσει ο ένας ή ο άλλος την μάχη των εντυπώσεων. Άγχος που μετατρέπεται σε νεύρα, οργή και ένας Θεός ξέρει που καταλήγει η όλη ιστορία. Αξίζει όμως τον κόπο;

Η κατάσταση μυρίζει μπαρούτι εδώ και χρόνια στην χώρα μας. Τα αποτελέσματα τα έχουμε δει κατά το παρελθόν, μας πόνεσαν, αλλά ουδείς έβαλε μυαλό. Δυστυχώς. Η τραγωδία της Αιγύπτου, είναι αρκετή νομίζουμε για να κάνει τους

πάντες να καταλάβουν πως δεν χρειάζεται να χαλιούνται για την μπάλα. Δεν χρειάζεται να φτάνουμε στα άκρα.

Δεν αξίζει να πειραχθεί ούτε μια τρίχα απ’ τα μαλλιά του οποιουδήποτε οπαδού, ανεξάρτητα απ’ το ποια ομάδα υποστηρίζει, ανεξάρτητα από τις απόψεις που εκφράζει και πάει λέγοντας. Δυστυχώς, έχουμε αρκετά προβλήματα όλοι μας, προκειμένου να αναλωνόμαστε σε μια ανούσια κόντρα που μόνο κακό κάνει. Χαλάμε τη ζαχαρένια μας για δυο βιντεάκια, για πέντε δηλώσεις, για διαιτητικά σφυρίγματα και πάει λέγοντας. Δεν βγάζει κανείς την ουρά του απ’ έξω. Εμείς οι ίδιοι το κάνουμε πρώτοι. Αλλά κάτι τέτοιες ώρες, κατανοείς το πόσο ασήμαντα είναι όλα αυτά. Οι συγκρίσεις αναπόφευκτες.

Πολιτικά προβλήματα στην Αίγυπτο, το ίδιο κι εδώ. Φτώχεια στην Αίγυπτο, εκεί οδηγούμαστε κι εμείς (αν δεν έχουμε οδηγηθεί ήδη). Μπούκες στα γήπεδα στην Αίγυπτο, ίδια φαινόμενα κι εδώ. Με την συγκεκριμένη… μόδα, μάλιστα, να έχει πάρει διαστάσεις. Κακά τα ψέματα. Έτσι όπως είναι τα πράγματα, τυχεροί είμαστε που δεν έχουμε κλάψει για κακό που μας βρήκε.

Ξαναλέμε, ανεξάρτητα από την ομάδα που στηρίζει ο καθένας, ανεξάρτητα απ’ το χρώμα που αγαπάει. Η ζωή και η μάχη που δίνει ο κάθε άνθρωπος καθημερινά, για να καταφέρει να τα βγάλει πέρα, αξίζουν πολύ περισσότερο από ένα πρωτάθλημα, μια νίκη σε ντέρμπι ή οτιδήποτε τέτοιο. Ψυχραιμία λοιπόν, την καζούρα μας να κάνουμε για τον αθλητισμό, να ξεφεύγουμε λίγο απ’ τα άγχη της καθημερινότητας και τίποτα παραπάνω. Σταματάμε εκεί.

Μάθημα δεν κάνουμε σε κανέναν. Ποιοι είμαστε εμείς άλλωστε που θα κάνουμε κάτι τέτοιο; Πείτε το παράκληση, πείτε το φωνή απόγνωσης, πείτε το… γραφικότητα, πείτε το όπως θέλετε. Απλά, επαναλαμβάνουμε ότι δεν αξίζει να πειραχθεί έστω και μια τρίχα απ’ τα μαλλιά οποιουδήποτε ανθρώπου, για μια ομάδα, ένα λάβαρο, ένα έμβλημα και πάει λέγοντας. Τις ομάδες μας τις αγαπάμε όλοι, πονάμε, αγχωνόμαστε, χαιρόμαστε, πειράζουμε τους απέναντι, μας πειράζουν κι αυτοί. Τέλος. Ως εκεί. Οτιδήποτε άλλο, είναι απλά καταστροφικό.

Υ.Γ. Για το ματς στη Λιβαδειά, δεν χρειάζεται να πούμε κάτι. Όχι μόνο επειδή μοιάζει πολύ μικρό ως γεγονός, μπροστά στην τραγωδία που είδαμε. Το να πεις ότι πρέπει να νικήσει το «τριφύλλι», είναι περιττό. Περισσότερα μετά το ματς λοιπόν. Μέχρι τότε, υγεία να έχουμε όλοι και δύναμη να ξεπερνάμε τα προβλήματα αδέρφια. Ανεξάρτητα απ’ τις οπαδικές προτιμήσεις του καθενός…