Ψήφο εμπιστοσύνης εδώ και τώρα!

Βρισκόμαστε ακριβώς μία εβδομάδα πριν το πρώτο τζάμπολ του Ευρωπαϊκού Πρωταθλήματος και η Εθνική ομάδα σκορπίζει απλόχερα υποσχέσεις.Όχι, δεν μιλάω αποκλειστικά και μόνο για τη συμμετοχή της στους αγώνες που θα διεξαχθούν στη Λιθουανία, αλλά για το μέλλον αυτού του συγκροτήματος. Ο Ηλίας Ζούρος χωρίς αμφιβολία μοιάζει ο ιδανικός καπετάνιος στη νέα εποχή της «επίσημης αγαπημένης», καθώς είναι ένας άνθρωπος που προσπαθεί καθημερινά να τελειοποιήσει τις μπασκετικές πρακτικές.Πριν από δύο μήνες λοιπόν όταν η Εθνική ομάδα έβλεπε το ένα μέλος της να αποχωρεί μετά το άλλο, οι περισσότεροι τα …βάψαμε μαύρα καταδικάζοντας την,  πριν καν τη δούνε. Πλέον πολλοί ανασκουμπώνονται βλέποντας το πνεύμα αυτής της παρέας. Μια ΟΜΑΔΑ με όλη τη σημασία της λέξης που δεδομένα θα δυσκολευτεί όταν η μπάλα θα πάρει φωτιά στα μεγάλα ματς, ωστόσο για την καταβάλλουν οι αντίπαλοι θα πρέπει να φτύσουν αίμα. Ένα σύνολο χωρίς εγωισμό που μαθαίνει να περνά τη μπάλα απ΄όλα τα χέρια και να παίζει για τη φανέλα. Μια ΟΜΑΔΑ που δημιουργήθηκε μετά την αποχώρηση των μεγάλων αστέρων του ελληνικού μπάσκετ από τις εθνικές υποχρεώσεις είτε για προσωπικούς λόγους, είτε για λόγους υγείας.Ρίχνοντας μια ματιά στο ρόστερ της Εθνικής βλέπουμε τους τρεις σωματοφύλακες  να ηγούνται της προσπάθειας με τον μεγαλύτερο σε ηλικία Αντώνη Φώτση να είναι μόλις στα 30 και τους Γιάννη Μπουρούση και Νίκο Ζήση να βαδίζουν στα 28, όπως και ο Κώστας Καιμακόγλου. Από εκεί και πέρα βλέπουμε μια ΟΜΑΔΑ με βάθος δεκαετίας. Με παιδιά που αποτελούν με το «καλημέρα» της καριέρας τους πρωταγωνιστές της αντρικής ομάδας. Αρκεί να δούμε τις χρονολογίες γεννήσεως των Καλάθη (1989), Κουφού (1989), Παπανικολάου (1990), Σλούκα (1990), Μάντζαρη (1990),  Μπράμος (1987), για να καταλάβουμε πως το ελληνικό μπάσκετ έχει όλο το μέλλον μπροστά του. Αυτά τα παιδιά πλαισιωμένα από τους τέσσερις «μεγάλους» που προείπαμε και από τους Βασιλειάδη (27χρ.), Βουγιούκα (26χρ.), Μαυροειδή (26χρ.), Ξανθόπουλο (27χρ.) το μόνο που χρειάζονται είναι μια ψήφο εμπιστοσύνης. Αυτή οφείλουμε να τη δώσουμε πρώτοι εμείς που ασχολούμαστε με το μπάσκετ και μετά ο κόσμος που θα πειστεί μέρα, μέρα για τους «γαλανόλευκους» καμικάζι.Ανεξάρτητα από συμπάθειες και …φρονήματα, ας αφήσουμε στην άκρη τους εξωγενείς παράγοντες και ας αγκαλιάσουμε όλοι μαζί την ύστατη προσπάθεια να κρατηθεί το λάβαρο του ελληνικού μπάσκετ ψηλά. Ας μην σταθούμε στο αποτέλεσμα της Λιθουανίας και πριν από αυτό να τους πούμε πως το είμαστε δίπλα τους στις χαρές αλλά και στις λύπες.