Ο Ερνέστο κι ο Μουρίνιο!

Τελικά, όπως αποδείχθηκε και μετά τον αγώνα του Ολυμπιακού με τη Ντόρτμουντ, όλα κρίνονται εκ του αποτελέσματος. Κερδίζει η ομάδα, όλοι είναι… γίγαντες! Χάνει, όλοι στα… τάρταρα!

Θα επικεντρώσω και τη σημερινή μου τοποθέτηση σε έναν άνθρωπο που κάποιοι λατρεύουν να… μισούν! Όχι επειδή είναι αυτός που είναι, αλλά επειδή κάθεται στον… κόκκινο πάγκο.

Δυστυχώς, ακόμη και στο 2011 υπάρχουν πολλοί που πιστεύουν ότι ο Θρύλος απαγορεύεται να χάσει. Κι αν αυτό συμβεί, πάντα ή σχεδόν πάντα φταίει ο προπονητής.

Αν, για παράδειγμα, είχε στραβώσει το παιχνίδι με τη Ντόρτμουντ, το τι θα είχαμε ακούσει για τον Μαρκάνο αριστερό μπακ και τον Χολέμπας αριστερό χαφ δεν περιγράφεται!

Ακόμα και τώρα, «τσακώνομαι» με τον πατέρα μου, ο οποίος ως «παλιός» Ολυμπιακός έχει την απαίτηση σε κάθε αγώνα της ομάδας, ο αντίπαλος να μην περνάει τη σέντρα! Μάταια προσπαθώ να του εξηγήσω ότι το ποδόσφαιρο έχει αλλάξει, ότι οι αποστάσεις μεταξύ των ομάδων έχουν μικρύνει και ότι δεν παίζει μόνο ο Ολυμπιακός! Υπάρχει κι άλλη ομάδα στο γήπεδο που κι αυτή προσπαθεί να κερδίσει. Μάταιος κόπος... Παραδίνομαι! Ελπίζω μόνο να μην αποκτήσει και ο γιος μου τα ίδια μυαλά στο πως θα προσεγγίζει το ποδόσφαιρο...

Ο ίδιος ο Βαλβέρδε εκμυστηρεύθηκε μετά το ματς της Τετάρτης στον πρόεδρο Βαγγέλη Μαρινάκη ότι πήρε μία από τις μεγαλύτερες χαρές στα χρόνια που ασχολείται με το ποδόσφαιρο. Τόσο έντονα βίωσε αυτή τη νίκη κι ας μην εξωτερικεύει εύκολα τα συναισθήματά του.

Έχουμε φτάσει, ωστόσο, σε ένα σημείο κι αυτό είναι που με βρίσκει κάθετα αντίθετο, πως στον Ολυμπιακό και δη στον προπονητή του, δεν επιτρέπεται το λάθος! Σε τελική ανάλυση πρώτα αναγνωρίζεις τις αρετές ενός τεχνικού και στη συνέχεια κρίνεις –καλόπιστα- τις αδυναμίες του.

Διαφωνεί κανείς ότι ο Βαλβέρδε είναι ένας «νοικοκύρης» προπονητής; Ένας άνθρωπος της δουλειάς; Ένας κόουτς που μπορεί να αδικεί ίσως κάποιους παίκτες (και ποιος δεν το κάνει;), αλλά που σε γενικές γραμμές έχει αλλάξει επίπεδο τον Ολυμπιακό;

Ποιος περίμενε ότι ο Ολυμπιακός θα πάει να παίξει ανοικτά και για τη νίκη στο Λονδίνο; Ποιος περίμενε ότι θα «καθαρίσει» τόσο εύκολα (κυρίως στο δεύτερο ημίχρονο) την πρωταθλήτρια Γερμανίας μια ομάδα που ακόμη και ο Βενγκέρ παραδέχθηκε ότι είναι η καλύτερη του ομίλου, παρότι άπειρη;

Και στα δύο αυτά παιχνίδια οι Πειραιώτες έπαιξαν μπάλα! Δεν έπαιξαν ούτε κρυφτό, ούτε γουρούσι! Δεν κυνήγησαν το «κι αν σου κάτσει;» που λέει η διαφήμιση! Είχαν «μετρήσει» τον αντίπαλο, σεβάστηκαν τις αρετές του, τον αντιμετώπισαν παίζοντας επιθετικά, όχι... ταμπούρι και τελικά τον κέρδισαν.

Από την Άρσεναλ έχασαν, αλλά και πάλι έπαιξαν ποδόσφαιρο κι όχι κάτι άλλο. Αυτό, μου δείχνει ότι αν ο Ολυμπιακός βαδίσει σε αυτό το μονοπάτι, συνεχίσει την καλή δουλειά και ενισχυθεί εκεί που πρέπει, θα έχει ακόμη καλύτερη πορεία στο μέλλον.

Θαύματα δεν γίνονται στις μέρες μας. Το τελευταίο έγινε το 2004 από την Εθνική ομάδα. Οι ομάδες χτίζονται μέρα-μέρα, χρόνο-χρόνο και προσπαθούν να ανέβουν επίπεδο. Ε