Ο μπασκετικός ΠΑΟ… ως Σαολίν μοναχός!

Η Media Day του Παναθηναϊκού στην Ευρωλίγκα είναι πολύ πιο συχνά απ’ όσο θα ήθελαν… οι ανταγωνιστές του κάτι σαν Media Day της ίδιας της διοργάνωσης!Η πιο επιτυχημένη ομάδα μπάσκετ όλων των εποχών στην Ελλάδα και (άνετα) της τελευταίας 15ετίας στην Ευρώπη, είναι «είδηση» για το παιχνίδι ακόμη κι όταν απλώς κάνει πρώτη προπόνηση. Πολύ περισσότερο όταν οι πρωταγωνιστές της ανοίγουν τα χαρτιά τους για την πιο σοβαρή διοργάνωση στην Ευρώπη…Όμως, εγώ, όποτε συμβαίνει αυτό (όποτε ανοίγουν το στόμα τους οι πρωταγωνιστές του μπασκετικού Παναθηναϊκού, εννοώ), σχεδόν ποτέ δεν ασχολούμαι με την τυχόν «αγωνιστική» διάσταση που έχουν τα λόγια τους –και η οποία, φυσικά, εντονότατα ενδιαφέρει τους ειδικούς του σπορ, διότι, αρέσει δεν αρέσει αυτό, απ’ αυτά εξαρτάται εν πολλοίς το στίγμα ανταγωνιστικότητας της σεζόν.Και δεν ασχολούμαι για δύο λόγους: ο πρώτος είναι… εξάκις αποδεδειγμένος! Από το 1996 και εντεύθεν, τα… λόγια ήταν, είναι και θα είναι περιττά σε ό,τι αφορά αυτή την ομάδα. Το θέμα ήταν, είναι θα είναι οι πράξεις της στο γήπεδο –εκεί όπου και οι ομάδες, αλλά… και τα λόγια δικαιώνονται. Ο δεύτερος είναι διαφορετικός. Και είναι αυτός; τα όσα δημοσίως λένε κατά καιρούς ο προπονητής και οι παίκτες του Παναθηναϊκού, μοιάζουν να αποτελούν κάθε φορά ένα μάθημα πάνω σ’ αυτήν την ειδική μαχητική ποιότητα που οι εσωτερικές πολεμικές τέχνες αποκαλούν «άδειο μυαλό».Αντιλαμβάνεστε ίσως τι λέω: όπως ένας Σαολίν μοναχός διακηρύττει με κάθε τρόπο προς τα έξω την ταπεινοφροσύνη, την ηρεμία και την οικονομία λόγων και κινήσεων (αλλά συγχρόνως μόνο ένας βλάκας δεν μπορεί να διακρίνει πίσω απ’ αυτά την απόλυτη αυτοπεποίθηση, την ασύλληπτη δυναμική και την εκρηκτική έκφραση μιας βαθιάς αυτογνωσίας, σε φιλοσοφικό και σωματικό επίπεδο), έτσι και, ακούγοντας ή διαβάζοντας ή βλέποντας, π.χ. τον Ομπράντοβιτς ή τον Διαμαντίδη, οφείλεις να αντιληφθείς πολύ περισσότερα απ’ όσα περιγράφουν αυτές καθαυτές οι λέξεις που εκφέρουν.Με τόσους τίτλους και στιγμές περηφάνιας, αλλά και με αρκετές εμπειρίες όχι τόσο ευχάριστες στην «πλάτη» του (απ’ τις οποίες είναι σαφέστατο ότι διδάχθηκε τα πιο σπουδαία μαθήματά του!), ο μπασκετικός Παναθηναϊκός εκπέμπει πάντοτε προς τα έξω την ταπεινοφροσύνη, την ηρεμία, την οικονομία λόγων. Όμως, συγχρόνως, πρέπει κάποιος να είναι και βλάκας για να μην αντιληφθεί και ότι αυτή η ομάδα έχει βιώσει το σπορ με τέτοιο τρόπο και σε τέτοιο βάθος που το κλισέ: «είναι πάντοτε ικανή για όλα» κερδίζει τη… δικαίωσή του στην ύπαρξή της!Σεμνότατοι, σοβαρότατοι και εξαιρετικά μετρημένοι ήταν οι άνθρωποι του Παναθηναϊκού χθες, στη Media Day της Euroleague. Όμως, ανάμεσα στα λόγια τους μόνο οι έχοντες άγνοια κινδύνου δεν θα αντιλήφθηκαν ότι και εφέτος, αυτή την ομάδα τη διαπνέει όχι μόνο η θέληση (αυτό είναι δεδομένο…) αλλά και η εσωτερική πίστη ότι μπορεί –πάλι!- να καταφέρει το καλύτερο, ακόμη και υπό τις πιο αντίξοες δυνατές συνθήκες εδώ και χρόνια. Για να δούμε τι θα δούμε λοιπόν. Όποιος αποκλείει ότι θα δούμε, πάλι, τα… πάντα, όμως, ας μην κάτσει να παρακολουθήσει