Να λες και πάλι καλά

Η εποχή προσφέρεται. Το φινάλε της μεταγραφικής περιόδου, είθισται να συνδυάζεται και με έναν συγκριτικό απολογισμό. Ας επιχειρήσουμε να θέσουμε κάποιο πρόσημο για τη κατάσταση που διαμορφώθηκε στην ΑΕΚ και ποια είναι η πραγματικότητα που διαμορφώνεται για την ομάδα...Ας ξεκινήσω με κάτι που αποτελεί θέσφατο για εμένα. Η ΑΕΚ, όσο κι αν επιχειρείται μανιωδώς να εμφανιστεί το αντίθετο, έχει μετόχους. Ελάχιστους, προβληματικούς, με εγωισμούς και μανίες, αλλά έχει. Η διοίκηση υπηρέτησε το σχέδιο ενός εξ αυτών και προχώρησε σε ακόμα μεγαλύτερο συμμάζεμα της κατάστασης. Για τρίτη συνεχή χρονιά, ο προγραμματισμός της ΑΕΚ κινήθηκε με βάση το οικονομικό συμμάζεμα της εταιρείας και πως θα επιτευχθεί το περίφημο brake even, δηλαδή το ίσα βάρκα, ίσα πανιά. Προφανώς και τα πράγματα θα ήταν καλύτερα, αν οι μέτοχοι κάλυπταν στοιχειωδώς τις υποχρεώσεις τους προς την ΑΕΚ, αλλά αυτή είναι άλλη κουβέντα.Η ΑΕΚ μπαίνει στο ξεκίνημα της περιόδου με ένα ρόστερ αξιοπρεπές. Αν υπήρχε καλύτερος προγραμματισμός, μεγαλύτερη αποφασιστικότητα και τόλμη στις κινήσεις, τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι πολύ καλύτερα. Ωστόσο, δύο βασικοί άξονες που οφείλει πάντα να κινείται η ΑΕΚ επιτεύχθηκαν: υπάρχουν ποδοσφαιριστές ποιότητας που μπορούν να τη καταστήσουν ανταγωνιστική και έπειτα από χρόνια, το ελληνικό στοιχείο κυριαρχεί εντός των αποδυτηρίων. Σημείο, που μπορεί στη πορεία να αποδειχθεί εξαιρετικά χρήσιμο.Οι ουσιαστικές απώλειες της ΑΕΚ περιορίζονται στον Σκόκο και τους Μπλάνκο, Σάχα. Ο πρώτος ήταν σχεδόν αναγκαίο να πωληθεί για να βρεθούν πόροι. Σπουδαίος ποδοσφαιριστής, που ειδικά το τελευταίο διάστημα έβγαλε και ηγετικά χαρακτηριστικά στο παιχνίδι του. Ο παίκτης της μίας ενέργειας, που μπορεί να κάνει τη διαφορά. Ο Μπλάνκο είναι σέντερ φορ με φοβερή έφεση στο γκολ. Πολλές αδυναμίες στα υπόλοιπα, αλλά με χάρισμα στο τελείωμα μιας φάσης. Θα λείψουν τα σίγουρα γκολ του. Ο Σάχα δεν αποδείχθηκε ποτέ κάτι σπουδαίο, αλλά στη μετριότητα του ελληνικού ποδοσφαίρου στεκόταν σε υψηλό επίπεδο.Στις απώλειες βέβαια πρέπει να συνυπολογιστεί ο Ντιοπ. Σπουδαίος παίκτης, με μεγάλη εμπειρία, αλλά και συγκεκριμένες – πλέον – δυνατότητες. Επρεπε η ομάδα να προσαρμοστεί σε αυτόν, για να είναι χρήσιμος. Για τους δανεικούς (Μίτσελ, Ματέος, Μπάχα) του Γενάρη, ήταν διαφορετική υπόθεση: ο Μίτσελ ήταν χρήσιμος, αλλά με πολύ υψηλό κόστος, ο Ματέος δεν ήταν ποτέ για να μείνει, ο Μπάχα πέρασε και δεν ακούμπησε. Αν πέραν αυτών, κάποιος μπορεί να νοσταλγήσει περιπτώσεις όπως οι Νασούτι, Γιάχιτς, Εντερ, Ντρπιτς, μάλλον πρέπει να αναθεωρήσει.Πάμε σε όσους ήρθαν και έμειναν. Ετσι κι αλλιώς, την ιστορία τη γράφουν οι παρόντες. Η ΑΕΚ έχει τη τύχη να διαθέτει έναν ποδοσφαιριστή τεράστιας ποιότητας και εμπειρίας, όπως είναι ο Γκουντγιόνσεν. Για κάποιον ανεξήγητο τρόπο, αυτό περνά στα ψιλά. Θαρρείς και υπάρχουν πολλές ομάδες με έναν τέτοιο σταρ στη δύναμη τους. Τα οφέλη της παρουσίας του Ισλανδού, άρχισαν να φαίνονται. Τη μισή δουλειά στην Τυφλίδα την έκανε εκείνος και την άλλη μισή ο Λεονάρντο. Το ζήτημα είναι