Μια ματιά στο Φάληρο

Το τραγούδι της Winehouse έλεγε “Love is a losing game”, εδώ και καιρό είναι δεδομένο πως “Football is a possession game”. Οι καλές ομάδες είναι αυτές που μπορούν να εξασφαλίζουν μεγάλη κατοχή, με “επιθετικη” αμυντική λειτουργία, και που έχουν πολλούς τρόπους να την εκμεταλλευτούν. Κέρδος τους, οι πάρα πολλές φάσεις, που νομοτελειακά θα φέρουν γκολ κάποια στιγμή, και η ελαχιστοποίηση των κινδύνων από τον αντίπαλο.“Παλιά” και “τώρα”“Παλιά”, μέχρι το 2008 δηλαδή, οι επιθετικές αυτές ομάδες αντιμετωπίζονταν σχεδόν εύκολα. Έδινες χώρο, έκλεινες με τρεις κεντρικούς χαφ τον άξονα, ντούμπλαρες τα μαρκαρίσματα στο πλάι, έβαζες τον κατάλληλο παίκτη στην κορυφή κι ήσουν οκ. Ανούσια κατοχή ο αντίπαλος, εσύ κλεψίματα και παιχνίδι στην κόντρα. Άμυνα με ασφάλεια και πιο καθαρές ευκαιρίες για την ομάδα σου, άρα και αγωνιστικό πλεονέκτημα.Με οδηγό την Μπαρτσελόνα, οι “επιθετικές” ομάδες δεν είναι πλέον τόσο “αφελείς”. Κράτησαν την επιθετική τους φιλοσοφία και κατάλαβαν πως απλώς θα πρέπει να αλλάξουν την αμυντική τους λειτουργία. Οι επιθετικογενείς παίκτες πείστηκαν να πιέζουν ψηλά, συγχρονισμένα και με σχέδιο, οι αμυντικοί πλέον επιλέγονταν με κριτήριο το αν μπορούν να αμυνθούν ψηλά και αν ξέρουν μπάλα, άλλαξαν αρκετά.“Παλιά”, πολλές ομάδες ήταν σχεδόν ευτυχισμένες να παραχωρούν την μπάλα με αντάλλαγμα την καλή αμυντική τους λειτουργία και τους κενούς χώρους που θα έβρισκαν στην κόντρα. Πλέον, αν δεν έχεις την μπάλα, θα χάσεις. Δεν θα βρεις φάσεις στην κόντρα και ο αντίπαλος δεν θα έχει απλώς μια ανούσια κατοχή, αλλά θα σε απειλήσει. Θα σου φτιάξει πολλές φάσεις σε σετ παιχνίδι, ενώ αυτός θα είναι πλέον που θα βρει ευκαιρίες μετά από κλέψιμο, όχι εσύ.Το σωστό αντίδοτο απέναντι στον “καλό, επιθετικό αντίπαλο” δεν είναι πλέον η σκληράδα και το περίμενε. Κι αυτό υπάρχει ως σχέδιο, αλλά πλέον αποτελεί ημίμετρο, σπάνια αποδίδει και χρειάζεται αρκετή τύχη. Το σωστό αντίδοτο, που απαιτεί εξίσου καλή ομάδα και πολλή δουλειά, είναι να μπορέσεις να πάρεις εσύ την μπάλα και να την κρατήσεις.Το ζητούμενο για τον ΠΑΟΚΟ λόγος αυτής της (πολύ επιγραμματικής) γενικής ματιάς είναι πως πολλά απ’όλα αυτά που μόλις συζητήσαμε είχαμε την ευκαιρία να τα δούμε στο “Καραϊσκάκης”. Ο Ολυμπιακός ήταν φυσικά στον ρόλο της καλής, σύγχρονης επιθετικής ομάδας. Με τα συν του και τα πλην του, “αυτό” είναι ο Ολυμπιακός του Βαλβέρδε. Μια ομάδα με σύγχρονη τακτική και φιλοσοφία, που ξέρει καλά να επιτίθεται με πολλούς παίκτες και προσπαθεί να “πνίγει” τον αντίπαλο και με πρες ψηλά κι “επιθετική” αμυντική λειτουργία.Ο ΠΑΟΚ ήταν αυτός που θα έπρεπε να βρει το σωστό αντίδοτο κι εκεί ήταν που απέτυχε. Πρώτα, δεν είχε τον Κοντρέρας στο κέντρο της άμυνας. Μαλεζάς και Τσιρίλο ήταν νομοτελειακό πως δεν θα έχουν δυσκολίες μόνο στο να αμυνθούν, αλλά κυρίως στην κατοχή της μπάλας, καθώς δεν έχουν τα προσόντα στο να αντεπεξέλθουν στο πρες κι ήταν εύκολη λεία.Σαν να μην έφτανε αυτό, ο Γκαρσία ήταν απελπιστικά μόνος σ’αυτή τη δοκιμασία. Ο Μπαλάφας προσέφερε όσο μπορούσε ανασταλτικά, αλλά δεν μπορούσε να