Κάποτε ήταν πρότυπο...

Στην ιστορία του πρωταθλήματος ΕΣΑΚΕ καμία ομάδα δεν έχει αρχίσει με 11 συνεχόμενες ήττες. Έμελλε στο Μαρούσι να «καταγραφεί» αυτό το αρνητικό ρεκόρ.

Πάντως δε λέει και πολλά. Είτε τελειώσει το πρωτάθλημα με ρεκόρ 2-22 είτε με ρεκόρ 0-24 το μέλλον θα είναι το ίδιο, δεν αλλάζει με τίποτα. Σκληρή είναι η πραγματικότητα για μιά ομάδα που κάποτε ήταν πρότυπο και που τώρα, τουλάχιστον στο παρκέ, όσοι παίκτες υπάρχουν δίνουν ό,τι καλύτερο (αλλά και παραπάνω) έχουν μέσα τους.

Το περσινό θαύμα του Αλεξανδρή

και της... παλιοπαρέας του ήταν απλώς ένα μπάλωμα στην τεράστια τρύπα που έχει ανοίξει. Είχε προηγηθεί ένα ταραγμένο καλοκαίρι, όταν επίδοξοι σωτήρες εκδιώχθηκαν κακήν κακώς αφού όμως είχε προλάβει ν' αποχωρήσει ο βέρος Μαρουσιώτης, Γιώργος Μπαρτζώκας. Πολλοί λένε ότι αν ο Μπαρτζώκας δεν αποχωρούσε τα νερά δεν θα... ταράζονταν. Γι' αυτό το έκανε πάντως. Διότι μέχρι τότε όλοι ζούσαν σε μιά ψευδεπίγραφη ηρεμία και σε δήθεν συμφωνίες με παίκτες. Ο Μπαρτζώκας προτίμησε ν' αφήσει την αγάπη του μήπως και προλάβει κανείς τίποτα.

Είχε προηγηθεί επίσης πρόταση από τον Μανώλη Παπακαλιάτη (ενός ανθρώπου που βάζει λεφτά στο μπάσκετ εδώ και πολλά χρόνια και είναι έντιμος και σοβαρός συνομιλητής) για «μεταφορά» της ομάδας στην Κρήτη και συμμετοχή του Αμαρουσίου στη Β' Εθνική. Προβλεπόταν και για τις δύο περιπτώσεις (μεταφορά έδρας και συντήρηση ομάδας στη Β' Εθνική) σοβαρό οικονομικό αντίτιμο. Η πρόταση δεν μετουσιώθηκε σε πράξη. Να θεωρήσω ότι επειδή είχαμε Δημοτικές εκλογές δεν το έβλεπε... καλά το θέμα ο Δήμαρχος Αμαρουσίου; Ίσως ναι, ίσως και όχι...

Και τι έμεινε; Μιά ομάδα που δε δύναται να ενισχυθεί. Με παίκτες μετρημένους που πρέπει να τους... βγαίνει η γλώσσα σε κάθε ματς. Μ' έναν προπονητή υποχρεωμένο να κάνει τον κασκαντέρ. Και μ' ένα Χόμαν αλλά και μ' ενα Διαμαντόπουλο να «κλειδώνουν» κάθε επιθυμία του Αμαρουσίου για ενίσχυση. Όχι άδικα αν θέλετε τη γνώμη μας. Τους οφείλονται χρήματα...

Πριν από περίπου 15 χρόνια η παρουσία του Άρη Βωβού είχε αλλάξει το κλίμα. Το Μαρούσι άρχισε να γίνεται δύναμη... Ήταν ομολογουμένως πρότυπο λειτουργίας και φερεγγυότητας. Κατέκτησε το Κύπελλο Σαπόρτα το 2001 (μόλις στην 3η του χρονιά στην Α1...) έπαιξε σε δύο τελικούς κυπέλλου, σε έναν τελικό πρωταθλήματος, σε ένα φάιναλ φορ FIBA Eurocup. Όλα πήγαιναν τέλεια... Σε τέτοιο βαθμό ώστε πολλοί να ομολογήσουν ότι η παρουσία του Παναγιώτη Γιαννάκη στην ομάδα ήταν υπερ-χρήσιμη με δεδομένο ότι ο απαιτητικός και «κολλημένος» με τη δουλειά «Δράκος» να... χαλάσει την ηρεμία αρκετών που γνώριζαν ότι μήνας μπαίνει, μήνας βγαίνει η εταιρεία λειτουργούσε καλά.

Πλέον το ζητούμενο είναι ένα: Θα φροντίσουν όσοι αγαπούν αυτή την ομάδα για την επόμενη μέρα; Κι ας μην είναι αναγκαστικά αυτή στην Α1... Ας είναι χαμηλότερα, δεν είναι αυτό το θέμα μας. Πρέπει όμως να μπει πλάνο, να υπάρξει στόχος. Κατά την ταπεινή μας άποψη αυτό είναι το ζητούμενο για την επόμενη μέρα του Αμαρουσίου και όχι το αν θα παραμείνει στην Α1 ή αν θα πέσει στην Α2...