Η λύση είναι μία... Τα λεφτά

Εδώ που έφτασαν τα πράγματα για τον Παναθηναϊκό, θα πρέπει κάποιος να έχει ή προσωπικό συμφέρον ή άλλες δεσμεύσεις για να μην βλέπει και πολύ περισσότερο να μη λέει την αλήθεια.

Και η αλήθεια είναι μόνο μία. Ο Παναθηναϊκός αυτή την στιγμή, αν δεν βρει όχι, 2,5, όχι 8, αλλά πάνω από δεκαπέντε εκατομμύρια, θα χτυπήσει με φόρα στον τοίχο της καταστροφής. Κι αυτό γιατί καλά είναι και τα 2,5 και το 8 εκατομμύρια, αλλά αυτά απλά διασφαλίζουν ότι θα γλιτώσει προσωρινά το ρεζιλίκι του αποκλεισμού απ’

Από κει και πέρα όμως τι; Πως θα κινηθεί ο σύλλογος; Πως θα συντηρηθεί, πως θα προγραμματίσει και πως θα μπει στην διαδικασία της επόμενης χρονιάς του;

Θα ποντάρει μόνο στο πρωτάθλημα και στα είκοσι εκατομμύρια που θα πάρει από το Τσάμπιονς Λιγκ; Και λοιπόν; Αυτό είναι λύση; Αυτό είναι απλά μια ανάσα. Λίγων μηνών μάλιστα.

Το θέμα λοιπόν εδώ, είναι τι θα γίνει μια και καλή με τον Παναθηναϊκό και όχι να κερδίζουμε κάθε φορά χρόνο και ελπίδες.

Κι αυτό δεν έχει πολλές απαντήσεις. Ούτε αναλύσεις, ούτε άρθρα, ούτε… παραγγελιές για εκτοξεύσεις και τα σχετικά.

Η απάντηση είναι μία. Τα λεφτά. Λεφτά και ποιος θα τα βάλει. Όλα τα άλλα είναι καλά για να γίνεται κουβέντα, για να λέει ο ένας το κοντό του και ο άλλος το μακρύ του και για να υπάρχουν αφορμές για μηνυματάκια και αρθράκια στο διαδίκτυο.

Αυτή είναι η ουσία. Τώρα από κει και πέρα και επειδή όποιος δεν θέλει να ζυμώσει όλη μέρα κοσκινίζει, καλά είναι όλα τα υπόλοιπα, αλλά λύση δεν δίνουν.

Κι ο Παναθηναϊκός αυτός θέλει τώρα. Λύσεις. Δηλαδή λεφτά.

Όποιος λοιπόν λέει πως θέλει να βοηθήσει, ή ψάχνει τρόπους να βοηθήσει, ή σκέφτεται να βοηθήσει, ή… θα βοηθήσει, ας μην το ψάχνει και πολύ.

Να τον βοηθήσουμε κιόλας αν δεν ξέρει τον δρόμο. Να βάλει λεφτά και να γίνει το αφεντικό του Παναθηναϊκού. Οτιδήποτε άλλο αυτή την στιγμή, είναι απλά κοροϊδία. Και για την ακρίβεια συνεχιζόμενη κοροϊδία. Προς κάθε κατεύθυνση.

Από κει και πέρα, αν ότι προτείνει ή θέλει να κάνει, δεν εμπεριέχει μέσα και την φράση και πρακτική «βάζω λεφτά» καλύτερα να μην μιλάει.

Και το λέω αυτό, γιατί παρατράβηξε το θέατρο σκιών σ’ αυτό τον σύλλογο. Και γιατί ο καθένας μπορεί να νομίζει ότι θα δουλεύει όλο τον κόσμο στο τζάμπα μια ζωή. Βάζοντας τις… πάσης φύσεως εφεδρείες του, να λένε και να ξαναλένε, να γράφουν και να ξαναγράφουν, πόσο καλός ήταν, πόσο καλός είναι και πόσο καλός… θα είναι.

Καλά λοιπόν όλα αυτά. Καλά τα μπινελίκια στον Τζίγκερ. Καλά τα μηνύματα στο διαδίκτυο. Καλές και οι αγιογραφίες του καθενός προς τον πάσης φύσεως… χρηματοδότη και προϊστάμενό του. Καλές και οι… όψιμες αναδρομές του πόσο καλά πήγαμε και τι φοβερά πράγματα κάναμε.

Όμως όλα αυτά, λύση δεν δίνουν. Και κυρίως δεν φέρνουν λεφτά στον σύλλογο. Όποιος αυτό το αγνοεί ή το περιφρονεί, ας συνεχίσει να γράφει άρθρα και να βγάζει λόγους στα ραδιόφωνα. Μόνο να μην ξεχάσει να μας πει, από κει και πέρα τι. Από τα άρθρα και τα λόγια δηλαδή. Υπάρχει κάτι; Έχει κανείς σκοπό να βάλει το χέ