Η εικόνα, το αποτέλεσμα και ο Καπίνο

Το ντέρμπι του Καραϊσκάκη μπορεί κάλλιστα να χαρακτηριστεί το ντέρμπι της ψευδαίσθησης. Είναι ένα από τα λίγα που έχουμε παρακολουθήσει τα τελευταία χρόνια που η ανάγνωσή του αφήνει δυσαρεστημένο αυτόν που δεν «μπόρεσε» και ικανοποιημένο αυτόν που δεν «θέλησε».

Αυτή η «ανάγνωση» λοιπόν, βάσει εικόνας «δείχνει» δυσαρεστημένο τον Ολυμπιακό, βάσει αποτελέσματος «δείχνει» ικανοποιημένο τον Παναθηναϊκό, ενώ αν θελήσει κάποιος να μιλήσει για πρόσωπα τότε θα αρχίσει και θα τελειώσει στον Στέφανο Καπίνο.

Αυτό

είναι σε γενικές γραμμές το συμπέρασμα για ένα παιχνίδι από αυτά που είχαμε καιρό να απολαύσουμε σε επίπεδο ρυθμού και που, σε πείσμα των καιρών και της έντασης που επικρατεί σε όλες τις εκφάνσεις της ζωής μας, ήταν ήσυχο, χωρίς έκτροπα και σκηνές απ’ αυτές που συνήθως «καπελώνουν» τα ντέρμπι γενικότερα και τα ντέρμπι «αιωνίων» ειδικότερα.

Βάσει της εικόνας, λοιπόν, ο Ολυμπιακός αισθάνεται δυσαρεστημένος από το τελικό αποτέλεσμα, αφού δεν πήρε αυτό που αντιστοιχούσε στις ευκαιρίες που δημιούργησε και στην πίεση που άσκησε. Οι «ερυθρόλευκοι» μπήκαν μέσα να κάνουν το παιχνίδι που συνηθίζουν χωρίς να παρεκκλίνουν απ’ αυτό, έπαιξαν μεθοδικά, ενώ αντέδρασαν σωστά όταν έμειναν πίσω στο σκορ. Δημιούργησαν ευκαιρίες, ο Ερνέστο Βαλβέρδε πήρε τα ρίσκα του (στο μέτρο του δυνατού, λαμβανομένης πάντα υπόψη της ιδιοσυγκρασίας του Βάσκου τεχνικού) και η ομάδα του θα μπορούσε να πάρει περισσότερα αν δεν τραυματιζόταν ο Μακούν. Αν όμως επιμένουν να ρίχνουν το φταίξιμο για την αναποτελεσματικότητά τους στην τύχη, τότε βλέπουν το δέντρο και χάνουν το δάσος.

Βάσει αποτελέσματος ο Παναθηναϊκός αισθάνεται ικανοποιημένος για πολλούς λόγους. Όχι μόνο επειδή διατήρησε το προβάδισμα των δύο βαθμών από τον «αιώνιο» αντίπαλό του και κατά συνέπεια το προβάδισμα στην υπόθεση - τίτλος (αν και θα είναι εξαιρετικά αφελής όποιος πιστέψει ότι το πρωτάθλημα τελείωσε ή ότι θα είχε τελειώσει ακόμα και με «διπλό» των «πράσινων» στο Φάληρο). Αλλά και επειδή ξεπέρασε χωρίς απώλειες το κομβικό σημείο των τριών συνεχόμενων ντέρμπι, έχοντας ως βαθμολογική συγκομιδή τους επτά πόντους και ως ψυχολογική συγκομιδή το δικαίωμα να πιστεύει πως αφού πέρασε τα… ψηλά εμπόδια τα χαμηλά θα είναι γι’ αυτόν… παιχνιδάκι (αρκεί αυτή η αίσθηση να μην τον οδηγήσει στη χαλάρωση και την αλαζονεία).

Θα παραμείνει όμως υπόθεση εργασίας το πόσο καλύτερα θα μπορούσε να τα πάει στο παιχνίδι αν δεν έδινε μέτρα στον αντίπαλό του μετά το δοκάρι του Λέτο (που βέβαια αν είχε καταλήξει στα δίχτυα, θα βλέπαμε ένα διαφορετικό παιχνίδι). Κι αυτό γιατί οι «πράσινοι» δεν έπαιξαν στο Καραϊσκάκη όπως συνήθιζαν να παίζουν στα προηγούμενα παιχνίδια τους. Δεν είχαν καλή κυκλοφορία, δεν έδειξαν παρά μόνο στα πρώτα λεπτά κάποια από τα στοιχεία που είχαν δείξει στα προηγούμενα παιχνίδια τους, και όταν σκόραραν αντί να κρατήσουν τη μπάλα στο κέντρο ουσιαστικά τη… χάρισαν στον αντίπαλο. Και εν τέλει το μόνο που τους έσωσε ήταν το καλό στήσιμο στον αγωνιστικό χώρο, οι σωτήριες παρεμβάσεις του Μαρίνου κ